Henrik Ibsen - La Sinjorino el la Maro

WANGEL Ellida, – estas terura postulo de vi. Prokrastu, por ke mi pripensu decidon. Ni parolu pli profunde unu kun la alia. Lasu al vi mem tempon por pripensi, kion vi faros!

ELLIDA Sed ne restas por ni pli da tempo por tio! Mi devas regajni mian liberecon tiun ĉi tagon!

WANGEL Kial ĝuste hodiaŭ?

ELLIDA Jes, – ĉar li ja venos ĉi-nokte.

WANGEL (skuiĝas) Venos! Li! Kiel tiu fremda viro rilatas al tio ĉi?

ELLIDA Mi volas stari antaŭ li en plena libereco.

WANGEL Kaj kion – kion vi intencas poste fari?

ELLIDA Mi ne volas uzi la pretekston, ke mi estas la edzino de alia viro. Ne ekskuzi min per tio ke mi ne havas eblecon elekti. Ĉar tiaokaze ne estus decido.

WANGEL Vi parolas pri elekto! Elekto, Ellida! Elekto en tiu ĉi afero!

ELLIDA Jes, mi devas havi eblecon elekti. Elekton al ambaŭ flankoj. Mi devas havi la eblecon lasi lin forvojaĝi sola –. Aŭ – sekvi lin.

WANGEL Ĉu vi mem komprenas kion vi diras? Sekvi lin! Doni vian tutan sorton en liajn manojn!

ELLIDA Sed ĉu mi ne donis mian tutan sorton en viajn manojn! Kaj tion – tiel senpere.

WANGEL Nu ja. Sed li! Li! Tuta nekonatulo! Homo, kiun vi preskaŭ ne konas!

ELLIDA Ho, sed vin mi ja eble konis eĉ pli malmulte. Kaj mi tamen sekvis vin.

WANGEL Tiam vi almenaŭ sciis proksimume al kia vivo vi iris. Sed jen? Jen? Pripensu do! Kion vi scias pri tio ĉi? Eĉ nenion vi scias. Eĉ ne kiu li estas – aŭ kio li estas.

ELLIDA (rigardas antaŭen) Vero. Sed jen tio kio estas la teruraĵo.

WANGEL Jes, certe teruraĵo –

ELLIDA Tial ŝajnas al mi, ke mi kvazaŭ devas tiriĝi en ĝin.

WANGEL (rigardas ŝin) Ĉar aspektas por vi kiel io terura?

ELLIDA Jes, ĝuste tial.

WANGEL (pli proksime) Aŭskultu nun, Ellida, – kio por vi estas do tio terura?

ELLIDA (pripensas) La terura, – estas tio kio timigas kaj allogas.

WANGEL Ankaŭ allogas?

ELLIDA Precipe allogas, – mi sentas.

WANGEL (malrapide) Vi parencas al la maro.

ELLIDA Al ĝi parencas ankaŭ la teruraĵo.

WANGEL Kaj la terura parencas al vi. Vi timigas kaj allogas samtempe.

ELLIDA Ĉu ŝajnas al vi, Wangel?

WANGEL Efektive mi vin neniam konis. Neniam ĝis la fundo. Mi nun komencas kompreni.

ELLIDA Tial vi liberigu min! Liberigu min el ĉiu rilato al vi kaj al la via! Mi ne estas tiu, kiun vi imagis. Vi ja nun mem vidas. Nun ni povos disiĝi en kompreno – kaj libervole.

WANGEL (peze) Eble estas pli bone por ambaŭ – se ni disiĝu. – Sed mi tamen ne povas ! – Vi estas por mi kiel la terura, Ellida. La loganta, – tio estas la plej forta en vi.

ELLIDA Ĉu tiel?

WANGEL Lasu nin fini ĉi tiun tagon saĝe. Kun plene trankvila animo. Mi ne kuraĝas liberigi vin hodiaŭ. Ne rajtas. Ne rajtas pro vi mem, Ellida. Mi insistas pri mia rajto kaj mia devo defendi vin.

ELLIDA Defendi? Al kio defendi? Ne estas ja perforto aŭ potenco de ekstere, kiu minacas min. La teruraĵo kuŝas pli profunde, Wangel! La teruraĵo, – tio estas la allogo en mia propra animo. Kaj kion povas do vi pri tiu fari?

WANGEL Mi povas fortigi kaj apogi vin por kontraŭbatali.

ELLIDA Jes, – se mi volus kontraŭbatali.

WANGEL Ĉu vi do ne volas?

ELLIDA Ho, estas ja tio , kion mi ne mem scias!

WANGEL Ĉi-nokte ĉio estos decidata, kara Ellida –

ELLIDA (ekkrias) Jes, imagu! La decido tiel proksima! Decido por la tuta vivo!

WANGEL – kaj morgaŭ –

ELLIDA Jes, morgaŭ! Eble mia ĝusta estonto tiam estos perdita!

WANGEL Via ĝusta –?

ELLIDA Tuta plena vivo en libereco perdita, – perdita por mi! Kaj eble – ankaŭ por li.

WANGEL (mallaŭte, kaptas ŝian manartikon) Ellida, – ĉu vi amas tiun fremdan viron?

ELLIDA Ĉu mi –? Ho, kiel mi sciu! Mi nur scias, ke por mi li estas la teruraĵo kaj ke –

WANGEL – kaj ke?

ELLIDA (liberigas sin) – kaj ke estas ĉe li, ke mi apartenas.

WANGEL (mallevas la kapon) Mi komencas kompreni la plimulton.

ELLIDA Kaj kiun helpon havas vi kontraŭ tion ĉi? Kiun konsilon havas vi por mi?

WANGEL (rigardas ŝin instige) Morgaŭ, – tiam li estos forvojaĝinta. Tiam la malfeliĉo ne minacos vian kapon. Kaj tiam mi estos preta liberigi vin. Ni refaros la negocon, Ellida.

ELLIDA Ho, Wangel –! Morgaŭ – tiam ja estos tro malfrue –!

WANGEL (rigardas al la ĝardeno) La infanoj! La infanoj –! Ni almenaŭ indulgu ilin – ĝis plue.

( Arnholm , Bolette , Hilde kaj Lyngstrand venas tra la ĝardeno. Lyngstrand adiaŭas tie malsupre kaj eliras maldekstren. La aliaj venas en la ĉambron.)

ARNHOLM Nun imagu kiel ni vagadis farante planojn –

HILDE Ni ekskursu sur la fjordo en la vespero kaj –

BOLETTE Ne, diru nenion!

WANGEL Ankaŭ ni du faris planojn.

ARNHOLM Ĉu, – vere?

WANGEL Morgaŭ Ellida foriros al Skjoldvik – por ioma tempo.

BOLETTE Foriros –?

ARNHOLM Jen, jen, tre saĝe, sinjorino Wangel.

WANGEL Ellida deziras reiri hejmen. Hejmen al la maro.

HILDE (eksaltante al Ellida ) Vi foriros! Vi foriros de ni?

ELLIDA (ektimigita) Sed Hilde, do! Kio estas al vi?

HILDE (regas sin) Ho, estas nenio. (duonlaŭte, turnas sin for) Foriru do!

BOLETTE (ektimigita) Patro, – mi komprenas vin, – ankaŭ vi foriros – al Skjoldvik!

WANGEL Certe ne, ne! Mi eble foje faros viziton tien –

BOLETTE Kaj al ni –?

WANGEL Mi ankaŭ faros viziton –

BOLETTE – foje, jes!

WANGEL Kara infano, devas tiel esti (Li paŝas sur la planko.)

ARNHOLM (flustras) Ni priparolos poste, Bolette.

(Li iras al Wangel . Ili kunparolas tie supre apud la pordo.)

ELLIDA (duonlaŭte al Bolette ) Kio estis al Hilde? Ŝi ja aspektis freneze!

BOLETTE Ĉu vi neniam rimarkis, kion Hilde tagon post tago postsoifadis?

ELLIDA Postsoifadis?

BOLETTE Ekde vi venis en la domon?

ELLIDA Ne, ne, – kio do tio estas?

BOLETTE Unu solan aman vorton de vi.

ELLIDA Ah –! Ĉu estus tasko por mi ĉi tie !

(Ŝi ĉirkaŭfrapas la kapon per la manoj kaj senmove rigardas antaŭen kvazaŭ trakrozata de kontraŭecaj pensoj kaj animstatoj.)

( Wangel kaj Arnholm venas antaŭen en flustra kunparolo.)

( Bolette iras por rigardi en la flankan ĉambron dekstre. Poste ŝi malfermas la pordon.)

BOLETTE Jes, kara patro, – la manĝaĵo estas preta sur la tablo – se vi –

WANGEL (kun perforta sinrego) Ĉu ĝi estas, infano? Bone, bone. Bonvolu, ĉefinstruisto! Ni nun eniru por gluti adiaŭan pokalon kun – kun "la sinjorino el la maro".

(Ili iras al la pordo dekstre.)

(La plej fora parto de la ĝardeno de doktoro Wangel apud la karasi-lago. Kreskanta somernokta krepusko.)

( Arnholm , Bolette , Lyngstrand kaj Hilde , en boato, puŝas sin per stango de maldekstre antaŭen laŭ la bordo.)

HILDE Jen ni povas facile salti teren!

ARNHOLM Ne, ne, ne faru!

LYNGSTRAND Mi ne povas salti, fraŭlino.

HILDE Vi, Arnholm, ĉu ankaŭ vi ne povas salti?

ARNHOLM Prefere ne.

BOLETTE Ni albordiĝu ĉe la baneja ŝtuparo.

(Ili puŝas stange dekstren.)

(Sammomente venas Ballested de dekstre sur la vojeto, portante muziknotojn kaj ĉaskornon. Li salutas al tiuj en la boato, turnas sin kaj parolas al ili. Respondoj aŭdiĝas de pli kaj pli fore de ekstere.)

BALLESTED Kion vi diras? – Jes certe estas pro la angla vaporŝipo. Ĉar estas la lasta fojo ke ĝi venas ĉi-jare. Sed se vi volas ĝui la muzikon, vi ne devas atendi tro longe. (vokas) Kion? (agitas la kapon) Mi ne povas aŭdi kion vi diras!