Андрей Федоренко - Багаты кватарант

Наташа. Вось бачыш, які ты разумны… А я толькі і ведаю, што «гуд-бай» ды «кэт»… Ну, яшчэ «о'кей»… І ў нас усё будзе о'кей… Праўда? А, забыла — я ж яшчэ ведаю — «ай лав ю».

Ган (ускінуўшыся) . Паўтары!

Наташа. Ай лав ю.

Ган. Яшчэ раз!

Наташа. Я кахаю цябе…

Цалуюцца. Нечакана Ган рэзка ўстае, ледзь не адштурхнуўшы Наташу.

Ган (не гледзячы на яе) . Дзяўчынка мая… Каб у мяне было не трыста даляраў, а трыста мільёнаў, - я аддаў бы іх табе зараз за адны гэтыя словы!

Заслона

Знаёмая кухня. Стол, сабраны святочна, шыкоўна. У цэнтры стала ў вазе тры гваздзікі. Алена Яўгенаўна, Васіль Васільевіч, Наташаапранутыя ў святочнае. Наташа завіхаецца каля стала, Васіль Васільевіч і Алена Яўгенаўна сядзяць.

Васіль Васільевіч (гледзячы на гадзіннік) . Зараз прыйдзе.

Алена Яўгенаўна. Гэта ж трэба! Думалі — возьмем кватаранта, а атрымалася…

Васіль Васільевіч. У мяне лёгкая рука! Хто прыдумаў здаваць пакой? Хто расклейваў абвесткі? Але, калі шчыра, тут і Рыгору трэба падзякаваць… Ён жа прывёў.

Алена Яўгенаўна. Не згадвай, бо прыцягнецца! (Стукае тройчы лыжкаю па стале.) А я ў свой дзень нараджэння чужых не хачу!

Наташа (смеючыся) . Ган сваім ужо зрабіўся?

Алена Яўгенаўна. Ты ж ведаеш, пра што я… Калі вы, дачушка, з ім…

Наташа (перабівае) . Цябе з бацькам яшчэ чакае сёння сюрпрыз… Самы нечаканы падарунак на твае імяніны!

Алена Яўгенаўна (радасна) . Наташка?! Няўжо ён… сёння?

Наташа. Сёння, сёння.

Званок у дзверы. Наташа бяжыць адчыняць. З'яўляецца разам з Ганам. У таго ў руках — вялізны букет ружаў, пакункі, шампанскае. Ган кладзе гэта на свабодны край стала, падыходзіць да Алены Яўгенаўны і цалуе ёй руку.

Ган (строга, сур'ёзна) . Жывіце, Алена Яўгенаўна, да ста гадоў!

Алена Яўгенаўна (расчулена) . Дзякую, хлопчык мой… Куды мне сто, гэта вы, маладыя, жывіце…

Васіль Васільевіч. Вось букет! Аж сорамна за гэтыя свае гваздзічкі…

Наташа разбіраецца з пакункамі, расстаўляе кветкі.

Алена Яўгенаўна. Дык сядаем? Ці хай маладая гаспадыня запрашае?

Наташа запрашае. Сядаюць. Ган адкаркоўвае шампанскае, налівае ў фужэры. Ён бледны, рухі нервовыя.

Ган (стоячы, хвалюючыся) . Вось… Гэты тост я… не! Я пражыў у вас месяц. Я палюбіў за гэты час вашую сям'ю, яна стала як бы і маёй сям'ёю… Давайце вып'ем за Алену Яўгенаўну! У канцы я скажу яшчэ тост, больш доўгі…

Не паспяваюць выпіць, як чуецца званок у дзверы.

Алена Яўгенаўна (мужу) . Ну, сурочыў! Ідзі, адчыняй! Нябось Рыгор прыцягнуўся… Даўно ж не было!

Васіль Васільевіч вінавата падхопліваецца, ідзе ў пярэднюю. Вяртаецца разам з Рыгорам. Той таксама з ружамі, з шампанскім, з нейкім пакункам. П'янаваты.

Рыгор. Алена Яўгенаўна — усё вам! (Цалуе імянінніцу.)

Алена Яўгенаўна (шчаслівая) . Дзякую, Рыгорка… Сядай дзе бачыш — месца хапае!

Рыгор. Добры вечар, Наташа.

Наташа. Добры. (Устае, прыносіць прыбор, фужэр.)

Рыгор. Здароў, Ган! (Падае Гану руку, глядзіць прама ў вочы і не адпускае яго рукі.)

Ган тузаецца. Невялікая паўза. Урэшце Рыгор адпускае руку, сядае.

Ган (беручы пляшку з шампанскім, Рыгору) . Падай, калі ласка, свой фужэр.

Рыгор. Не, мне гарэлкі. Я сам сабе налью… Вось, глядзіце, поўны фужэр налью і вып'ю. (Налівае і выпівае адзін, зноў устаўляецца ў Гана.) А ў Швецыі п'юць гарэлку? Ці там сухі закон?

Ган (збянтэжана круціць свой фужэр у пальцах) . Не ведаю…

Рыгор. Як так?! Пара б ужо і ведаць! Пра Швецыю табе, Ган, даўно пара ўсё ведаць…

Алена Яўгенаўна. Адчапіся ад чалавека!

Васіль Васільевіч. Праўда, Рыгор… Прыйшоў, дык гэта самае…

Рыгор (не звяртаючы ўвагі) . Слухай, вазьмі мяне з сабою ў Швецыю? Я табе лёкаем там буду. Дзверцы аўтамабіля расчыняць, каву з каньяком у ложак прыносіць…

Наташа. Супакойся. Бо зараз я для цябе расчыню дзверы. Каб потым за табою зачыніць.

Рыгор (складае на грудзях рукі крыжам) . Усё, маўчу! Калі Наташа просіць — маўчу! Слова Наташы для мяне закон… Адно-адзінае маленькае пытанне: ты, Ган, у газетах не друкуешся? Ці ў часопісах? Прозвішча ў цябе такое, што лёгка запомніць.