Андрей Федоренко - Багаты кватарант

Наташа. Толку мне з таго, што нехта некалі будзе кахаць аблупленыя фарбы на палатне з назваю «Наташа»! Калі мяне ўжо не будзе! Слухай, Алесь, ведаеш, чаму я спазнілася? Гэты «вялікі мастак», Рыгор твой, даставаў мяне сваімі байкамі пра музы і натхненне!.. Прыдурак… (Гану, пяшчотна.) І ты пра гэта пачынаеш? Другую серыю я не вытрымаю… Алесь, я не хачу быць нічыёй натхняльніцай, нічыёй музаю. Я жывая дзяўчына, Алесь… Я — дзеўка, мне цяпер хочацца кахаць, і кахацца, а не цешыцца марамі, што праз сто гадоў я буду жыць у выглядзе аблупленых фарбаў! Спадзяюся, ты не Рыгор і кахаеш мяне інакш?

Ган. Як?

Наташа (смяецца) . Больш практычна! Зараз проста абдымі мяне і пацалуй.

Ган (не варушыцца, глядзіць перад сабою) . А я, аказваецца, больш разумею Рыгора, чым ты.

Наташа. Во пашэнціла на кавалераў!

Ган (нібы не чуе) . У мяне, відаць, застаўся нейкі комплекс «школьнай» непаўнавартасці… З шостага класа пачынаючы, жанчына без вопраткі ўжо не была для мяне тайнаю… Бруду і гразі хапала… Затое я ніколі не праводзіў дзяўчыну дамоў, не падносіў ёй партфель, не цалаваў у шчочку ў пад'ездзе, не дарыў кветак, мне не перадавалі запісачак з прапановаю схадзіць у кіно, пра мяне не пісалі на школьнай парце ці на плоце «Алесь плюс…» Таму мне проста прыемна сядзець з табою побач, браць тваю далонь у сваю… Я быццам у тых сваіх школьных гадах апынуўся і дабіраю недабранае… І гэта так здорава!

Невялікая паўза.

Наташа. Што ты называеш «гразёю і брудам»? А калі, напрыклад, у шостым класе пакахаліся хлопчык з дзяўчынкаю і вырашылі «трахнуцца»? Што ў гэтым бруднага? Гэта абсалютна нармальна!

Ган. Гразёю і брудам я называю тое, калі дзяўчынка-шасцікласніца, п'яная і абкураная, ляжыць голая на зямлі, а мы, восем прыдуркаў, восем яе аднакласнікаў, абступілі яе, нагнуліся і вывучаем яе палавыя органы…

Наташа. Досыць, я зразумела. Давай лепш пра каханне. Чыстае! Пра дзяўчынак у школьнай форме і з партфельчыкамі… (Азіраецца, заўважае ката, маніць.) Кіс-кіс-кіс! Як кот па-англійску?

Ган. Кэт.

Наташа (здзіўлена) . Не ідзе! Мяне ж каты і сабакі любяць!

Ган. А як звалі таго ката, што жыў у вас? Якога ты на кватэру некалі прынесла?

Наташа. І пра гэта расказалі? Сапраўды, ты ведаеш пра мяне больш, чым трэба было б для звычайнага кватаранта.

Ган (ціха) . Нават пра твой шосты клас…

Наташа ўскідваецца, хоча штосьці сказаць, але не гаворыць, раптам сцінаецца, апускае галаву і пачынае ўздрыгваць у ціхім плачы. Ган абдымае яе, гладзіць па плячы; яна пакорліва схіляецца да яго.

Наташа (праз слёзы) . Не атрымалася чыстай дзяўчынкі з партфелем…

Ган (пяшчотна, ціха) . Дурнічка… Ды мне напляваць на тваё мінулае, на ўсе твае шостыя класы і дзесятыя…

Наташа адхінаецца, вылузваецца з абдымкаў, глядзіць на яго.

Наташа. Гэта праўда? Паўтары!

Ган. Ты, жывая, цёплая — перада мною. А на ўсё іншае мне пляваць!

Наташа зноў хоча прыхінуцца да яго, ён адводзіць яе рукою.

Пачакай, даслухай… Я абяцаў расказаць, чаму я ў вас жыву і плачу вялікія грошы за такі пакойчык… Дык вось: трыста даляраў — гэта ўсё, што ў мяне ёсць. Месяц амаль прайшоў, і мне, каб з'ехаць ад вас, не будзе за што купіць нават талончык на аўтобус!

Наташа. Ты… збіраешся з'язджаць?

Ган (не адказваючы) . Я жыў гэты месяц у вас толькі з-за цябе! І дурыў вам галаву сваім нібыта багаццем, і шведскага дзядзьку выдумаў — толькі з-за цябе! Каб думалі, што я багаты, каб за гэта любілі мяне, а ты — каб, магчыма, і закахалася… Вось табе праўда!

Паўза.

Наташа (ціха) . Я даўно здагадвалася… (Дакранаецца да Гана, абдымае, пяшчотна гаворыць.) Дурань ты… Каханы мой… Чаму вы ўсе думаеце, што грошы для жанчыны — галоўнае?! Усё цудоўна! Ты шчыры, добры… Ты цудоўны хлопец! Толькі кінь камплексаваць! Цяпер табе не трэба ні ад кога хавацца! Зараз мы прыйдзем дамоў, і ты прызнаешся ва ўсім бацькам.

Ган. Абавязкова прызнаюся, Наташа. Адно пачакай пару дзён, да канца месяца, да дня нараджэння Алены Яўгенаўны… Не хачу псаваць людзям свята… Добра?

Наташа. Добра! Я таксама буду маўчаць… Абдымі мяне, калі ласка, мацней… Прыцісні да сябе, мне холадна… Як па-англійску «сёння холадна і адзінока»?

Ган (разгублена) . Іт із… коўлд… энд лоўнлі тудэй.