Ганна Атрошчанка - Кроза - вершы

На дарозе жыцця шырокай
Мы сустрэліся зноўку з табою,
Стаў ты зоркай халоднай, далёкай,
Успамінкі ўсе змыла вясною.

Не хваліся багаццем,
Усё гэта – часова!
Да святла трэба ўзняцца,
Сябраваць з добрым словам.

Жыві, сябровачка, з усмешкай,
На сэрцы будзе весялей!
І не хадзі, прашу, той сцежкай,
Дзе стрэла злосць сярод людзей.

Не смейся над каханнем,
Не прыніжай таго,
Хто роспачным прызнаннем
Сагрэў тваё акно…

Не кахай, эгаіста,
Не кахай!
Ты свой лёс урачыста
Сустракай.

Усе справы нашы – бачыць неба…
Жабраку ахвяруй бохан хлеба.
Каб душа не гарэла ў агні.
Ты з пагардай услед не зірні!

Не забывай: між намі – клін,
У плёткі той – крывыя ногі!
Бо бачыць Бог. І ён адзін
Вядзе да правільнай дарогі.

Жыві. Твары. Шукай натхненне
У добрых справах. У царкве.
Пакінь раллі тое насенне,
Якое жытам узрасце!

Развітаюся з самотай,
Весялей на свет зірну,
Толькі жыць зноў бесклапотна
Я ніколі не змагу!

У кожнага — ёсць прызначэнне...
Пра гэта — ведай чалавек!
Прэлюдыя жыцця нязменна:
Айчыне верным будзь навек!

Няўжо ўсё знікла назусім,
Вясновы дзень той верасовы?
Прабегла многа белых зім,
Ды не забыць мне твае словы…

Пра боль свой лепей ты не помні,
Хай радасць сэрца толькі чуе,
Сагрэюць веры Боскай промні,
Спявай жыццю зноў алілуя!

Не вер ты палкаму агню –
Вярбіна скіне пазалоту,
Я восень жоўтую люблю,
Калі фарбуе зноў лістоту.

Стала прычоска мая беласнежнай,
Плечы сануў у дугу горкі лёс.
Фініш жыццёвы такі непазбежны,
І не схавацца між белых бяроз…

Скіну з плеч я адзіноту
І звярнуся да Хрыста:
– Забяры маю самоту,
Бо навокал – пустата…

Спявалі звонка капяжы,
Звінелі ручаіны,
І свет вясною зноў ажыў,
Стаў сонечным і мілым.

Планіда, нібыта знарок
Дарыла нам усмешку,
І адлюструе, мой радок,
Душы самотнай песню…