Ганна Атрошчанка - Кроза - вершы

Зоркам весела на небе,
Скача месяц на градзе,
Шлях такі яму патрэбен,
Як сцяжына на вадзе.
І гукае жоўты месяц,
Пеўчых птушак у бары,
Каб уранні, свае песні,
Падарылі дзетвары!

22.06.2012.

Калі вясна зноў за акенцам –
прыйшла руплівасці пара,
і зашчыміць чамусьці сэрца:
бо прагне радасці, дабра.
Калі ўсмешку без прычыны
падорыць ранкам цішыня,
і сінявокая Айчына,
квітнее кветкаю штодня.
І сонца ўжо за небасхілам
хавае промень у вадзе,
а вечар будзе – цёплям, мілым,
які салодкі сон вядзе…

6.05. 2012.

У якім краю ты вырас,
Тонкі каласок?
Бог зярнятак – твой Асірыс,
Цябе не збярог.
І было табе балюча,
Калі хтось зрываў,
Слёзы ліў вярбой плакучай
Сярод кветак, траў…

Каханню з нас кожненькі варты,
Бо гэта – жыцця талісман!
Забудзем Люцыпара карты,
Які прадказаў нам падман.
Забудзем той дзень і сустрэчу,
Калі нас сцяжыны звялі…
А, як жа забыць нам той вечар,
І зорак далёкіх агні?
Ды толькі, нібыта ў люстэрку,
Убачым шчаслівы той час,
Калі заспявала ля сэрца
Каханне, што выдала нас…

7.08.2012.

А вечар – вунь які нясмелы!
І чырванеў зноў небакрай,
Сярпочак месяца быў белы,
Нібыта ўзімку скрушны гай.
Хадзіла поплавам пры зорах,
Дзятва ў маленстве басанож,
Раса была для нас не вораг,
Як і вясёлы летні дождж.
Глядзела маці ўслед з трывогай,
Не зачынялася акно…
Няма кутка, майго малога,
Было гэта – даўным-даўно!

Як цябе завуць?
Адзінота…
А што робіш тут?
Мне маркотна!
Не ідзі ка мне,
Не чакаю…
Сонейка ў акне
Сустракаю…

Адкуль на сэрцайку трывога?
І, дзе чарговы паварот?
Я запытаю зноўку ў Бога,
як жыць шчасліва мне штогод?
Каб позірк, мой быў больш адкрыты,
Каб сум зляцеў з маіх павек,
Няхай ляцяць увысь малітвы
і застануцца там навек!

А кватэра стала сірацінай,
Адзінота — сябар толькі мой…
І была ты для мяне адзінай,
Як надзея ранняя вясной.
Прыляціш ка мне ты зноў на золку,
Зазірнеш з пяшчотаю ў мой сон,
Зіхаціць на небе, мая зорка,
Раскрывае светлы парасон!

Прысвячаю брату Васілію, які трагічна загінуў

Калі ў натоўпе азірнуся,
Калі ў вачах маіх смуга,
Успомню зноўку я ў скрусе
Усё тое, што цяпер няма.
Успомню бэз, што каля хаты,
Квітнее ў траўні дзесьці зноў!
І клёнік стройны, і кудлаты,
Вясёлы шэпт тугіх лістоў.
І лаўку бачу каля плота,

Там чую голас малады…
Крадзецца злодзеем самота,
Прайшлі, прайшлі мае гады!
Брыду ў натоўпе зноў шумлівым,
І мару я аб цішыні,
Сумую аб завулку мілым,

Аб сваёй Добрушскай зямлі!

Ты, надзея, дай мне крылы!
Дай мне веру і любоў…
Ды, каб краю – родны, мілы
Быў, як ружачка, ізноў.
Дай мне кропельку вадзіцы,
Дай мне радасць, не тугу…
Каб змагла я памаліцца
За ўсё тое, што люблю.
Дай мне сонейка ў вокны,
І праменьчык залаты!
Каб не лётаць у аблоках,
Адшукаць свае шляхі.
Каб бядзе мне не скарыцца,
Не згубіцца ў мітусні…
Каб зямельцы пакланіцца,
Пажадаць: жыві, жыві!

Бягуць хвіліны і жыццё
Віруе, як крыніца…
Здаецца, робім мы ўсё,
Каб Богу памаліцца.
Здаецца: вось яны шляхі,
Але збіваем ногі!
І лёс зусім наш не такі –
Ёсць горыч і трывогі.
Дый і жыццё наша не рай!
І шмат яшчэ задумак…
Але надзею – не губляй,
Сярод гаротных думак.

Сплыве, як дым, за небасхіл
Усё, што так было балюча…
О, Госпадзі! Дай розум, сіл,
Каб напісаўся верш пявучы.
Каб адышла мая бяда,
Адны рубцы на целе, раны…
Спявай, паэзіі, дуда,
Зірну на свет замілавана.

15.06.2012.

ЛідзіАне (Лідзіі Возісавай)

Крыўдавала ты знарок,
Апусціўшы вочы…
Паэтычны твой радок,
Нібы смех дзявочы!
Усміхайся ты часцей,
Хай знікаюць хмары,
Будзе светлым лёс дзяцей,
Сонечнымі мары.
І зялёнае святло
На шляху жыццёвым.
Усё горкае – сышло,
Стрэнеш дзень ты новы!