Ганна Атрошчанка: Кроза: вершы

Няма болю і мяжы…

22.06.2012.

Эме Усціновіч

Мяцеліцай ляціць зноў лісце,
Віруе, танчыць каля ног…
І так было, пэўна, калісьці,
Ля пуцявіны, ля дарог.
І слёзы горкія, расстанні,
Каханне кветкаю цвіло…
Спяваў салоўка мне ўранні,
І ўсё жывое – зноў жыло!
Прабеглі ранкі і дзянёчкі,
Гадочкі юныя сплылі…
І адцвілі, нібы валошкі,
Каля сцяжыны, ля раллі…

Птушкай звонкай, лёгкакрылай,
Адзвінела лета…
І ляціць жыццё імкліва,
Ціха, непрыкметна.
Зніклі мроі, летуценні,
Кветкі ў лузе, росы…
Дзе ж вы, юныя імкненні,
Кут мой, шматгалосны?
Дзе ж ты птах, мой пералётны?
Адляцеў мо ў вырай?
Вечар сёння зноў самотны,
Ад размовы шчырай…

Не крыўдуй, я прашу, на мяне!
Адзінока мне сёння, няўтульна,
У натоўпе стракатым і сумным…
Не крыўдуй, я прашу, на мяне.
Не крыўдуй, я прашу, на мяне!
Дай мне кропельку шчасця і волі,
І цябе не забуду ніколі,
Не крыўдуй, я прашу на мяне…

Пра каханне сваё не кажы,
Толькі, дружа, не вер забабонам!
Калі дойдзеш да самай мяжы –
Ты паслухай вясны звонкі гоман.
Хай віруе наш час, як шалёны,
Усміхніся дажджу і імжы…
Калі дойдзеш да самай мяжы,
Ты паслухай вясны звонкі гоман!

Забывай апошні вечар,
Не крычы і не кляні…
Дам параду, чалавеча:
Не губляй ты дабрыні!
Калі хтось каму патрэбен,
Знойдзе нават і на дне,
Быццам зорачку на небе,
Ці праменьчык у акне.

Жывём мы і ў шчасці, і ў смутку,
Як госці прыйшлі на зямлю,
І марым аб родным закутку,
І кажам Радзіме: «Люблю!»
Нам шмат чаго, пэўна, не трэба,
Каб сонца глядзела з нябёс,
І бохан духмянага хлеба,
Які хлебароб нам прынёс.

4.07.2012.

Там за лесам, за той вёскай,
Адспявала штосьці, адгуло…
І журботным адгалоскам
Усё мінула, усё прайшло.
Ціха тут заўсёды ўранку,
Спеў дзявочы дзесьці адзвінеў…
Ліст кляновы зноў на ганку
Полымем чырвоным барвавеў.

Нам не забыць тыя чорныя дні,
Як не злічыць чалавечыя страты…
Вунь, як галосяць, родныя хаты,
Рэха гучыць у начной цішыні.
Пуста на вуліцы. Ціха ў полі,
Только на ўзлеску бялеюць бярозы.
Што ім Чарнобыль і тыя марозы!
Зноў зелянеюць у траўні, на волі.
Толькі вось дзіўна: у чым тут віна?
Зноўку ля сэрца застыне гаркота.
Вечны сябрук мой – цяпер адзінота…
Выпіта горыч да самага дна!

Скажы: навошта зноў трывога?
На сэрцы камень, нейкі боль…
Куды вядзе мяне дарога?
Няма цукерак, толькі соль…
Пейзаж сагрэе мае вочы,
А думкі – танчаць карагод…
Блукаю ціха я да ночы
У лабірынце цэлы год.
І толькі сонейка прыветна
Гарыць сланечнікам у акне…
Надзея – дар той запаветны,
Які ў жыццё вядзе мяне.

Срэбра дораць мне сняжынкі,
Ціха падаюць на плечы…
Не забыўныя хвілінкі,
Бо прырода – сэрца лечыць!
І няхай зіма навокал,
Хай чаруе белізной!
Набяжыць сляза на вочы-
Помню, помню голас твой…
Дый было гэта даўнютка,
Можа, нават не са мной?
Хай бягуць гадочкі хутка,
А на сэрцы – неспакой.
Хай не спраўдзіліся мары,
Хай каханне адцвіло…
Разганяю свае хмары,
Уздымаю зноў крыло.

Каб была ты заўсёды шчаслівай,
І прыгожай, і добрай, і мілай!
Каб самоты ніколі не знала,
І, як птушка, заўсёды спявала!

Скептык – сее недавер,
Хлус жа толькі сахарын.
Ты нікому з іх не вер!
Твой дарадчык: Бог адзін!

Пустаслоўе, як вада,
Льецца, як рачулка,
Каб сабраць – была б бяда

На той сцежцы гулкай.

Апрануўся, нібы дэндзі,
А ў душы – пустэча…
І малюе язык-пэндзель
Адзін цёмны вечар.

Не журыся, дружа. Лепей
Азірніся ты навокал!
У жыцці нашым ты ведай:
Справы ўсе на відавоку.