Ганна Атрошчанка - Кроза - вершы

Вунь снег, згубіўся ў завулку,
Знікла з дарогі святло.
Бегла па вуліцы гулка,
Лета гукала, цяпло.
Мілы дарыў серынаду,
Песню спявала вясна,
Мята буяла на градах,
Танчыў там месяц з цямна.
Цень адлюструе малюнкі,
Мілы засне ля акна,
Толькі гараць пацалункі,
Ночкай мне зноў не да сна!

16.05.2012.

Зіхцяць ужо інеем долы,
Пануе даўно ліставей...
А дзень будзе сонечным новы,
І ўсё наваколле мілей.
Скідаюць лістоту ўжо дрэвы,
На сцежцы ў прысадах ясней,
Даўно адзвінелі напевы,
З якімі і жыць весялей...

30.06.2012.

Зімка сцяжыну ўзвіхрыла,
Зноў замятае сляды,
Кружацца белыя крылы,
Ціха гартаюць гады.
Вецер бяжыць да пагорка,
Грозна жартуе ізноў,
Каб патушыць усе зоркі,
Ці мо чужую любоў…
Толькі на ўзгорку пакатым
Стрэў яшчэ болей трывог,
Бачыў Вясну, луг і мяту,
Тое, што травень збярог.

1.07.2012.

Плёс залатаносны,
Жоўценькі пясок,
Побач – шумяць сосны,
Бачу іх здалёк.
Водар зноў чабору
Лашчыць паплавы,
У зялёным бору –
Лесавік сівы.
Дзед жартуе з ветрам,
Чмыхне ў бараду,
І лясныя нетры
Моляцца дажджу…

9.07.2012.

Вішня сёння стала белай,
Знак абноўленнай вясны!
Бегла сцежкай я нясмела,
Каб паслухаць спеў лясны.
За плячом – плывуць аблокі,
Танчаць польку ў вышыні,
Хай лясок і луг шырокі
Дораць кайстру дабрыні.
Дождж – на ніву, на палетак,
Будзе сёння ён густы!
За вясной прыходзіць лета,
Чэрвень – месяц малады.
І да самага світання
Чую шум і плёск вады,
І народзіцца жаданне:
Каб квітнеў наш край заўжды!

Бягуць ручаёчкі – сцяжыны
Да родных мясцінаў маіх,
Да самай чароўнай краіны,
Дзе лепей жылося за ўсіх!
Вось тут, каласілася жыта,
Квітнеў сіні лён, як заўжды.
Сцяжына мая – не забыта!
З маленства бяжыць праз гады.
Ды шлях гэты, людцы, не блізкі,
І столькі падзей тут было!
Самотна глядзяць абеліскі
На хаты, на наша сяло.
І боль, мой такі невыносны,
Вунь вочы слязой заплылі…
Бо стронцый – шалёны і злосны –
Дастыў дзесьці ў нетрах зямлі.

Мяне, напэўна, не чакае
У госці родны, мой куток!
Як не чакае белых чаек
У лютым, белы беражок.
Але ў мясцінах гэтых звыклых,
Няма ні вёскі, ні людзей…
І далягляд амаль блакітны,
Сатканы з мроі і надзей.
Схілюся да зямелькі нізка,
Вось тут быў родны, мой парог…
І да дзяцінства ўжо не блізка:
Віецца шлях цераз разлог.
О, родны краю, мне вядома,
Што цягнеш, нібыта магніт…
Няма ўжо вёскі, майго дома,
Але ёсць грэбля і блакіт!

Са светлай думкаю, харошай,
Успомні сёння пра мяне…
Няхай зіма белай парошай
Тваю сцяжыну замяце.
Няхай не будзе і сустрэчы,
Твой вобраз бачу толькі ў сне…
Гады не ціснуць болей плечы!
Ты – сонейка, маё ў акне.

14.06.2012.

Што наперадзе? А потым –
Нас чакае, падкажы!
Ці сцяжына праз балота,
Ці туман і міражы?
І не веру я «прароку»,
Варажыў ён – на вадзе!
І трашчаў, нібы сарока,
Не скаруся я бядзе…

14.06.2012.

Не звіняць тут болей бубны,
Не спявае карагод,
Не наступіць час той шлюбны,
Не крычыць «горка» народ.
Толькі птах раскрые крылы,
Нібы белы парасон,
Павітае звонка нівы,
Растрывожыць моцны сон.
І бяжыць стралой дарога,
Да чужога ўжо сяла.
І людзей няма. Нікога!
Быццам тут і не жыла…

14.06.2012.

Сплыве, як дым, за небасхіл
Усё, што так было балюча…
О, Госпадзі! Дай розум, сіл,
Каб напісаўся верш пявучы.
Каб адышла мая бяда,
Адны рубцы на целе, раны…
Спявай, паэзіі, дуда,
Зірну на свет замілавана.

15.06.2012.