Ніл Гілевіч - На высокім алтары

Ад змяркання шапоча
Па маім будане.
Мабыць, шэптамі хоча
Супакоіць мяне.

Знаю, дожджычак дробны,
Ціхай ласкай тзкой
Многім вернеш ты добры
I настрой і спакой.

А мяне супакоіць
Толькі тая адна,
Што душу маю колісь
Азарыла да дна.

Толькі тая, што потым,
Прашаптаўшы «люблю»,
У адвечных турботах
Мне адкрыла зямлю.

Толькі тая, што ўрэшце,
Расквітнеўшы, як квет,
У шчаслівай усмешцы
Мне адкрыла сусвет.

1992

Не знаю, што са мной такое:
У нейкім дзіўным неспакоі
Гляджу на голле яблынь, вішань
I так нясцерпна, аж трымчу,
Убачыць цвет на іх хачу,
Каб тут жа, зараз, буйна-пышпа
Укрыўся квеценню мой сад,
Хоць разумею, бачу сам:
Яшчэ пупышкі ледзьве-ледзь
Крануліся насустрач лету,
I што не мог ён заквітнець
Так хутка, раптам, што для цвету
Патрэбна сонца, дождж патрэбен,
І божы гром, і... наш малебен.

1992

Ну, вядома ж, я не мог праспаць
Гэту поўню над прасторам сонным,
Што даспелай збажыной прапах,
Гэты цвыркуновы найгрыш сольны,
Гэты першы ветрык, што гуляць
Выбег з логу, чуючы дасвецце...
I вачэй тваіх чароўны бляск,
I твой голас, найпяшчотны ў свеце...

1992

Як чужыя, рассталіся ўранку:
Без пагляду, без поціску рук.
На бязлюдным пероне паўстанку
Замірае ў грудзях перастук.

Пачувапне такое, нібыта
Горка-прыкрае сталася штось.
На завоях капрызнага быту
У калёсах надтрэснула вось.

Мы — чужыя? Пачуй-падзівіся!
I — заўсёды? Ці — толькі цяпер?
Разбуры свой сусвет — і згадзіся.
Перакрэслі жыццё — і павер.

Ну, нічога, нічога, нічога...
Там, дзе вечная ноч апаўе,
Нашы душы асвецяцца ў Бога
I сустрэнуцца зноў, як свае.

1992

Што не захочаш ты, каб да цябе
Мая душа ляцела з падарожжа,—
Я не паверу.
Быць таго не можа!

I што сярод натоўпу не мяне
Шукацьмеш ты гарачымі вачыма,—
Я не паверу.
Гэта — немагчыма!

I што адмовішся ад усяго,
Чым мы шчаслівіліся з божай ласкі,—
Я не паверу.
Гэта — д'ябла казкі!

Што свет дзівосны, створаны для нас,
Для нас жа стане пеклам невыносным,—
Я не паверу.
Гэта — поўны нонсенс!

1992

Мілая! Што ты ў мяне адабрала!
Ці разумееш ты гэта сама?
Штосьці такое, што сэнсу не стала.
Што ні задумаю — сэнсу няма!

Мілая, мілая! Гэта — бязбожна.
Тое, чаго мне цяпер не стае,
Траціць ні ў якім выпадку няможна:
Шчасця у вочы глядзець у твае.

1992

...І я не чуў, як плача сэрца
Тваё... Цяпер кажу: ну, што ж —
Карай! Карай!.. Хоць, можа, усё ж
I не прапашчы я зняверца.

А ты... і ў чорным-чорнай скрусе
Адным трымціш, адным жывеш:
Каб толькі ўчуў-пачуў мой верш,
Як плача сэрца Беларусі.

1992

Калі пагасаць я пачну —
Не плач ты надрыўна:
Не будзе мне страшна ў труну,
А будзе мне крыўдна,
Што ў тайнах аблічча твайго
Шчасліва і ўдзячна
Ніхто не разгледзіць таго,
Што мне было бачна.

1992

Заложнік вечны мары ілюзорнай,
Я асаджаўся на зямлю не раз —
Каб вызваліцца мог ад звабы зорнай
I за ратунак не прымаў міраж,
Каб сам сказаў: «Бывай, дзівачка-мара!
Людзей і Бога болын я не смяшу!..»
А я... малюся ёй, каб уздымала
Яшчэ вышэй, вышэй маю душу.

1992

Над Лескавіцкім возерам
Спакой і цішыня.
На вецці вербалозавым
Павісла стома дня.

Вячэрняя сутонніца
Нячутна мроі тчэ.
А вусны не натомяцца —
Яшчэ, яшчэ, яшчэ!

Вялікая Мядзведзіца
Заснула на вадзе.
А вочы не нагледзяцца —
Іх стома не звядзе.

Пад іх шчаслівым позіркам
Устане, як дымок,
Над Лескавіцкім возерам
Світальны туманок.

Пасля і промень выблісне —
Азорыць зырка плёс.
I плёс, і мой не выснены,
Мой неспадманны лёс...