Раіса Баравікова - Каханне [Кніга лірыкі]

У дваццаць нуль-нуль на развілцы...
I крокі я чую здалёк.
Заблытаўся ў сонечнай грыўцы
пакутнай вясны матылек.
Ён верны сямейнаму дому,
ён ходзіць з дачкою ў музей,
але не раскажа нікому
пра ўздых, што ірвецца з грудзей.
Пра мой сарафан адмысловы,
пра сціпленькі белы букет,
пра самыя тайныя словы,
з якіх пачынаецца свет.

Імклівы лыжнік сцежку перабег,
дзе прыгарад лыжня злучае з гаем...
Ідзе такі ціхуткі лсгкі снег,
нібы прырода зараз пазяхае.
Хоць ведаю — не з'явіцца сюды,
хто ўчора абяцаў паўсвету ўсмешкай,
баюся, што засыпле снег сляды
i хутка стане чыстым полем сцежка.
Не звязваюць ні клопаты, ні дах.
Нас міг звязаў...
I трэба быць дурніцай,
каб несці столькі шчасця на губах,
што можна сбння ў бедах усумніцца.
Не ўсе ў гадах праяснена i гладка,
ды марным быў бы тыдняў карагод,
каб для мяне было цяпер загадкай
імгненне, што сказала больш, чым год.
Загадкай застаецца рух планет,
загадка — з прамінулага паданне...
Я слаўлю міг i знаю, што паэт
той, хто ў радок мой удыхнуў дыханне.

1

У камінку гудзе вятрыска,
i аканіца — стук ды стук...
З падполля шоргатам i піскам
на шэпт адказвае пацук.
Сюды ўцяклі ад снегападаў,
ад маразоў i ад адліг...
Маладзічок, бы цень лампады,
i пыл на стосе тоўстых кніг.
I прыдаецца краем свету
за вокнамі шумлівы бор,
i на сцяне, засохлы з лета,
як памяць аб зямлі,— чабор.
I можа быць, цяпер другая,
на тым, другім, зямным краі,
цябе з тугою прыгадае
i назаве яшчэ сваім...
I можа быць, усяк бывае,
там, дзе цяпер мяне няма,
таксама нехта ўспамінае
маё спякотнае імя...
У камінку гудзе вятрыска,
i бор за вокнамі шуміць...
І шчасце зараз гэтак блізка,
што страшна мне шчаслівай быць.

2

Сюды б яшчэ ды куст маліны.
На плечы — мройны сарафан.
I лёгка бегчы за яліны,
дзе совы сцерагуць туман...
Зрываць i ягады,
i голас
i азірацца ўсе радзей...
I там,
дзе лес глухі наўкола,
сумненні выплакаць з грудзей.
... Табе я ўдзячна за вяртанне,
чаму ж так горка ў цішыні
перацінаецца дыханне,
калі былыя ўспомню дні?

3

Ты паглядзі, якія вуды!
Тут жыў калісьці рыбалоў —
вясблы, бесклапотны, руды,
дзе ён, там i цяпельца слоў...
Ён нам пакінуў свой гармонік
губны, трафейны i стары,
i на стале гумовы слонік
усе танцуе з той пары...
А гаспадар пайшоў ва ўцскі,
i мы з табой — уцекачы...
I недзе бераг наш да лек i,
халодны i пусты ўначы.
I ты гаворыш: час спрацуе,
i я кажу: ах, не пара...
I слонік на стале танцуе,
чакаючы гаспадара.

Вясёлка пёркамі паўліна
над лёгкім марывам гарыць...
У яр страсае цвет каліна,
i, мне здаецца, без пары.
Прыроды веснавой выдвары
ці адцвітанню самы час,—
перад яе самотным тварам
яшчэ зажурымся не раз.
Рванецца птушка, як з палону,
увысь, i зноў замруць кусты,
i голас мой ляціць з адхону:
«Ў ласкавым дні пабудзь хоць ты!»
Ты — справядлівы, мудры, дужы,
хто i апраўдваў, i караў...
Вучыў: хай знаюць роднасць душы,
а сэрца сэрцу не аддаў!

Ізноў вяртацца ў сталасць з маладосці,
нядоўгаю была цяпер яна.
Здаецца, лісце начыняе злосцю
сцюдзёная і позняя вясна.
Не зразумеюць і асудзяць людзі,
прыму любое ў сэрца пакаранне,
але нішто на свеце не астудзіць
пунсовых шчок, запаленых каханнем.
У думках і ў пачуццях — куламеса,
заместа болю — радасць б'е з грудзей,
такая дробязь: круг зары над лесам,
і... сэрца зноўку поўнае падзей.

А ён ляціць, ляціць, як ашалелы,
той ліст, што ападае ў чуйным сне,
дзе ж позірк твой і ясны, і нясмелы,
што сніўся так нядаўна яшчэ мне.
Магчыма, толькі юная цнатліўка
жыве ў ружовым мроіве святла,
а потым і святло з адных урыўкаў,—
я знаю, бо ўлюбёнаю была...

Рассцеле жнівень на дарогах стынь,
загусне ноч пад пылам далягляду,
пад ногі пенай кінецца Гарынь,
дзе над вярбой кудлатаю прысяду...
Цень ад яе па хвалі прабяжыць,
нібы таропкі коннік з доўгай дзідай,
i ўявіцца за рэчкай на мяжы
ледзь бачны прывід грознага Давыда.
I там, дзе ў змроку знічка растае,
палёўка след заблытае да норкі...
Ўздыхне Давыд: «Хто смеў рассыпаць
Зоркі?» -
а я згадаю позіркі твае.