Раіса Баравікова - Каханне [Кніга лірыкі]

Не добрым спрыяюць удачы,
не злоснік нямее ад звад...
Штось кожны ў жыцці перайначыць,
ды толькі на ўласны свой лад.

Мне добра: мяне Вы не зналі...
Мне горка: я ўжо не скажу,
як свецяцца чыстыя далі
пасля праліўнога дажджу.

I страшна за Вас беспрычынна,
Вы, мілы, далёка не бог!
Дык як жа адчайнейшы ўчынак
памілаваць сёння Вас мог!..

Вось я адыходжу святая —
такой застануся для Вас,
ды што, як не святасць, штурхае
у тайны вялікія нас?!

Не д'яблік з чараўнічай табакеркі,
а вечар шчодры ўсім раздаў дары...
Дзяўчынкам — лялькі,
хлопчыкам — цукеркі,
а мне — твая пяшчота да зары.

Сукенак жар, усмешкі, як пагоня...
Сярод знаёмых твараў ты адзін,
хто расказаў маёй душы сягоння
ўсю радасць святу дадзеных гадзін.

Магу смяяцца, лёгенька кружыцца
пад позіркам, што ўзнёс мяне да зор...
Ці поўні бляск, ці цацка заіскрыцца,
ў паглядзе — пал,

адчайнасць

і дакор...

«Люблю цябе...» — выводжу на сурвэтках,
люблю цяпер... Хацелася б — заўжды.
I твар хаваю ў папяровых кветках,
і чую пах духмянай рэзеды.

Голас мой, не дрыжы.
Вочы... а вы — глядзіце:
парасткі першай ілжы —
бомба ў зеніце!

Што ж ты мне абяцаў?
Любові гаючае поле.
Можна збегчы ад спраў,
ад сэрца — ніколі!

Таму і стаіш цяпер
(сцерліся ўсе паняцці),
як вельмі разумны звер
з бездапаможнасцю дзіцяняці.

З пяшчоты словы зноўку ткуцца.
Залее над дажджом зямля.
Не зможаш назусім вярнуцца,
прыйдзі спагадаю здаля.

Душа даўно не ў тым узросце,
каб нараджаў варожасць боль,
маўчаць мы будзем на пагосце,
здзіві прыветным слоўкам золь.

Пад небам роднае прыроды
вясну абвесціць крыгалом,
а вобраз твой асвеціць годы
нязгасным, дарагім святлом.

Блукае смутак каля хаты.
У полі звянуў васілёк...
Няма ў расстаннях вінаватых,—
ты пасміхайся мне здалёк.

Зачэпіцца сонца за снежную горку,
і хлыне ў даліну патокам вада...
Забуду апошнюю нашу гаворку,
а ўсё-такі... нечага трошкі шкада.

Ніколі не выспее яблык дачасна,
за радасцю часта прыходзіць нуда,
сказаць не магу, каб была я няшчаснай,
ды ўсё-такі... нечага трошкі шкада.

Бывае, заўважу ў аконным праёме,
пытаюцца, хто ты — такая бяда! —
спакойна адказваю — проста знаёмы,
і ўсё-такі... нечага трошкі шкада.

Сумна між сухіх кустоў карынкі
помніць лета ягаднага пах.
Горыччу апаленай скарынкі
разлілася ўсмешка па губах.

Смех аддам за кветку іпамею,
зваблівасць — за пышныя лугі...
Як жа сэрца сумаваць умее
голасам пяшчоты і тугі.

Палыхне трывожна сінь кітайкі,
жар з плячэй саб'е хадодны шоўк...
Гэй, мастак на трапяткія байкі,
што ж ты рана ў прошласць адышоў

Я сама прыгожа ўмею баяць,
слова дарагога не займаць,
мара адбалелая, што заяц,
шаснула ў аўсяны шум за гаць.

Байкаю апошняю хваліся,
слоў не знойдзеш,— я дапамагу! —
любай сёння ў ногі пакланіся
за маю салодкую тугу.

Мільёны дзён мяне кахаў,
мільёны дзён ішоў з нябыту,
з'явіўся ўрэшце і сказаў:
«Як дзіўна, мною ты забыта».

Пачнуць на горцы наракаць
па ўрокі юныя мінчане,
што ж, я змагла б ім выкладаць
прадмет над назваю «маўчанне».

Маўчу... Ні клопату, ні спраў,
прайшоў праз сэрца, выйдзе ў дзверы
той, хто мільёны дзён кахаў
і... ў гэта сам не змог паверыць.

1

Цяпер сачы... ў сяброў маіх
распытвай.
Здавалася,—
лес назаўжды адсек
твой позірк у гады мае, як брытвай,
i знікла я...
i думала — навек! —
У той зіме сумётнай i шумлівай,
нібы жанчына, што сказала:
«Мой!»,
спытайся, ці была пасля шчаслівай,
я адкажу: той самаю зімой.
Знаходзіць шчасце ў сытай асалодзе
здаволены, о, ён не мой герой...
Душа заўжды малілася прыродзе
душы, што носіць спадзяванняў рой.
Хай спадзяецца варты спадзявання.
Хай тужыць, каму дадзена тужыць.
Я страчвала зімою той каханне,
на справе —
толькі пачынала жыць...