Раіса Баравікова - Каханне [Кніга лірыкі]

Як многа стала летуценняў,
бы ўночы зорак залатых,
і як чароўны міг цвіцення,
мне сінява вачэй тваіх.

Капрыз свавольнае прыроды
ці дня настылага адчай? —
Чуць не хачу, з якой нагоды
гукнуў ледзь чутна: «Прывячай...»

Ёсць тлум жыццёвай крутаверці,
ёсць ачышчальнае святло,
і не закрэсліць нават смерці
таго, што радасцю было.

Так хораша ўсяму здзіўляцца,
бы рэчка ў пустку зацякла,
а пацеркі ў халодных пальцах
усё дрыжаць, нібы са шкла...

Прычароўваў словам і пяшчотай,
з творчае выкрадваў цішыні,
а пасля назваў усё дурнотай
і застаўся ў прамінулым дні.

Дзён шчаслівых многа тоіць будзень
цешыў сэрца просценькі матыў...
Ах, яно ізноўку верыць: будзе
гэткі дзень,

забыўшыся, што быў.

За прыціхлымі дварамі
халадок схаваўся ў лог,
дзе ты бачыў, каб у драмы
быў шчаслівы эпілог?

Новая патрэбна дзея,
палу новага павеў,
і... стаю з адной надзеяй:
хоць бы ты хлусіць умеў.

Без цябе нашто мне неба?
З кім я долю падзялю?..
Не адводзь вачэй, не трэба,
я й такім цябе люблю.

Дзіця маё, з галіны не змахні
пушысты снег,—

ён горад упрыгожыў...

Санлівых вуліц рыцары-агні
мігцяць,

бы пішуць казкі для прахожых.

Пабольшалі і дрэвы, і кіёск
у бляску электрычнае вясёлкі,
калматых аблачын касмічны воск
на небе адлівае цень ад ёлкі...

Захопіць пераплецены віток,
пакінуты канькамі віртуоза,
да ночы не ўгамоніцца каток —
узлёты і падзенні,

смех і слёзы...

А ветру мімалётнага парыў
так лёгка над сумётамі шугае,
бы першы раз са мной загаварыў
той, з кім сустрэч сама цяпер шукаю.

Гэтай начы неспакойнае назва—
спрэчка разгневаных дзвюх навальніц,
тайны жанчыны другой — не расказвай,
цесна ў душы ад сваіх таямніц.

Грымнула громам густым з бліскавіцай
хмара адчаем падстрэленых фраз,
дзіўны, ці ж трэба душы таямніца
тая, што лішняю будзе якраз.

Разважаеш пра штормы і мелі
у кутку спакон веку лясным
і гаворыш, што гора займелі,
бы й не чулі дыхання вясны.

Я адказваю:

— Дзе ж тое гора?

Сцены светлыя, чыстая столь...
Незгаворліваю непакорай
неапраўданы сцішваю боль.

Не завітваю ў дом мураваны,
дзе звычайна гаіла адчай...
Хай ілжэ: «Прападай з некаханым»,
голас злы ля другога пляча.

*

Ты гаворыш, лепшае ў былым...
Дні былі напраўду дарагімі,
ды ці трэба жыць далёкім тым,—
мроямі і радасцямі тымі.

Ты гаворыш, светлае ў былым...
Божа мілы, многага не вернеш,
але глянь, здаецца залатым
колас, поўны наліўнога зерня.

Пэўна, сёння ўспомніць ты схацеў,
як страсала летні ўбор чарэшня,
а лісток адзіны ацалеў,—
што ён сніў над калыханкі снежня?

Многа снежняў зведае зямля,
ды цяпер мне мілы яе колас...
Ты прыцішвай раздражнёны голас,
каб не шкадаваць чаго пасля.

*

Чуеш,

побач будзіць былку чмель.

Бачыш,

разгуляліся стракозы...

Не ўяўляла колісь, каб бружмель
адцвітаў і... наплывалі слёзы.
I не чула, каб рака раней
на крутых парогах ледзь шумела
І каб я, ледзь позірк твой кране,
замаўляць надоўга жаль умела.

*

Пасля імглістай хмурнае пары,
калі нарэшце сцішыцца залева,
спакойна спіць змяя ў траве ля дрэва,
ты ж пеначку ў галлі пазнай па спевах
і, нібы з ёй, са мной пагавары.

Пра навальніцы і пра збажыну,
пра новы дзень і невыноснасць тлуму,
яшчэ пра тое, што мяне адну
ты прывучыў, як да сябе,— да суму...
I, сумнай, сніцца рук тваіх сіло,
а ты гаворыш,— лепшае было.

Бязмежнасць жыве ў снегападах,
завейныя мрояцца дні,
а позірк шукае ў паглядах
іскрынку жывой цеплыні...

Абудзяцца досвіткам крыгі,
і недзе ўздыхне Белавеж...
Вясны маладзенькай інтрыгі
ад вашых дзівацтваў не лепш!..