Уладзь Лянкевіч - 70% вады

няхай ён выйшаў з маіх нататак і табе даспадобы надта
нават калі так — то гэта не мой верш, а папяровы матылёк
ён ляціць каля ці па-над барханам, поўным кахання, сярод пустыні
манеры пісьмовых манеўраў ёсць тым, чым яны ёсць
па меры таго як атрамант сцякае з паперы ў прорву
водар словаў сцірае тое, чым яны ёсць
нібы далікатная кветка, што, няўмела махаючы пялёсткамі, узляцела
папяровы матылёк пракладае дарогу ад гарызонту
да свайго роднага нябеснага цела
ён носіць на скуры ўласных крылаў маўклівую татушку
такую ж хацелі б і птушкі лёгкіх паводзінаў, сваякі таму што
калодзеж адзінокіх грудзей не чакае дождж у адзін і той жа дзень
калі клёкат вады — клёк адновіць усё
ачысціць акіянскі пясок, трысцё і салёную сумесь сліны й слёз
каб зрабіць крок у несмяротнасць
папяровы матылёк заплаціў аброк уласным жыццём
няхай ён выйшаў з маіх нататак і табе даспадобы надта
нават калі так — то гэта не мой верш
ён стаў нечым такім неадчэпным
што навідавоку, але не заўжды дарэчы
адбіткам унутры янтару, вобраз якога аўтару падарыў майстра стары
каб утапічныя фразы адразу праціналі
мёртвыя вуглы, звужаючы іх паціху, каб
кожная вайна аднойчы знікла на дне пацыфіка

няхай ён выйшаў з маіх нататак і табе даспадобы надта
нават калі так — то гэта не мой верш, а папяровы матылёк

плач у сэрцы маім
знаёмыя словы круцяцца пад нагамі,
як маленькі сабачка, што хоча пагуляцца
здаецца, што ў гэтым свеце рухаюцца толькі мошкі,
а ўсё астатняе застыгла ў чаканні
я спрабую заглушыць цішыню, уключаючы музыку гучней і гучней
безвынікова
тады я спрабую змагацца з цішынёй часам і хуткасцю
я ўключаю спачатку павольныя песні, потым хутчэйшыя, і яшчэ хутчэй
яшчэ хутчэй

а цішыня — больш шчыльная, больш працяглая
яшчэ пусцейшая

каб прыцішыць яе — мыю валасы, а потым доўга расчэсваю іх
мокры
марна

каб заглушыць цішыню,
я разглядаю мапу ваколіцаў горада, дзе цяпер жыву
каб заглушыць цішыню,
я спрабаваў напівацца, а потым наядаўся шакаладу
я спрабаваў заляпіць цішыні рот, вывучаючы іншыя мовы
я спрабаваў заторкнуць ёй рот, уключыўшы ўсё святло ў кватэры,
нібыта я не адзін тут
маўляў, можа, пойдзеш прагуляешся, ты ж бачыш, я не адзін
не павялася, халера

я спрабаваў вырваць ёй язык — удалося, але яна, трасца,
як пачала мычаць
давялося прышыць назад
я адціскаўся і разглядаў крошкі, маленькія нітачкі
часцінкі паперак і валасінкі, драбязу
якая вырастае на дыване, калі доўга не прыбірацца
я пстрыкаў асадкай, покуль тая не зламалася
я перамалёўваў абрысы краіны з мапы на прасвет
праз шкло, як у дзяцінстве
я расчыняў вокны і спадзяваўся, што скразняк прыглушыць цішу
але прахалода заходзіла і бралася падпяваць, падвываць,
падтакваць цішыні
тады я зачыняў вокны, замыкаў дзверы
і накручваў батарэю так, што цяпло перарастала ў спёку

вось яно
гук паведамлення з далёкага места прымусіў яе змоўкнуць
гэта ты — на хвіліну ці дзве
і цяпер, калі цішыня вярнулася, у ёй адчуваецца твой прысмак

няўжо гэта твая мяжа граніца рубеж
толькі дасюль дастае павадок
і ўсё адно — брэшаш не брэшаш

ёсць варыянты рашэння :

1) тупа лямантуеш
суседзі не спяць
пена й сліна — пырск

2) дрэпаеш лапамі
грызеш каменне й пясок
пыса брудная на выгляд псіх

3) ціха скуголіш
скруціўся ў будцы
як адна з нармальных псін

4) даеш гладзіцца
узаемна ліжашся
прыціскаеш вушы на кожны псік

усё дрэнь
хачу
разадраць шыю
сігануць цераз плот
лапы раструшчыць
і вынесціся з гэтага ўраўнення
нахер за дужкі

прамільгаюць рэйкі нібы кінастужка
бліскавіцай дзеліць лінія шашу
не магу на месцы мне на месцы душна
крочу па каменні — утвараю шум