Уладзь Лянкевіч: 70% вады

цагляныя рэшткі гарадскога шкілета
даўна парослыя краскамі й травой
нагадваюць злёгку занядбаныя кветнікі
нажніцы садоўніка пакрыла іржой

лісточкі бялелі станавіліся млявымі
долу зляталі квіткамі ільготнымі
восень на цэглу спатыкалася й падала
сухою была а вочы — вільготнымі

мы стрыглі мінулае а мінулае пазірала
так здзіўлена-здзіўлена і стрыгла вушамі

бетонныя рэшткі гарадскога шкілета —
нядаўна парослыя травой і краскамі
…………………………………………...
.......…………………. зніклі з часам мы

паі-ц і -ці паі-ц і -ці паі-ц і -ці

аднекуль з гарадскога дна
даплывае гук да вушных ракавін
пралупляю тое, што пад бровамі, прыслухоўваюся

памагі-і-іце памагі-і-іце памагі-і-іце

а, гэта даўно знаёмы лямант бабулькі
што жыве на паверх глыбей
я быў павёўся аднойчы, турбаваў міліцыю
зблыталі дом спачатку — быў надпіс трохі змыты
дабраліся нарэшце, стаім пад дзвярыма
я, мянты, суседзі мятыя

адтуль : памагі-іце памагі-іце
кажуць : не будзем ламаць
ты што, не знаеш? гэта старая русалка
яна калісьці лямантам у вір хлапцоў вабіла
накаціла, відаць, настальгія

штодзень між дамоў у выкапанай ім жа яміне
бялявы сабака нявыспаны, праходжу міма
адным вокам лыпае, па спіне ляпаю
а ён лісце аблізвае, усё пільнуе гаспадара
што паехаў у тагасветнае плаванне

перада мной пара свежых гараджанаў
выбраліся на шпацыр, ад іх пахне прынятым душам
рабізна і плёскат аўтамабіляў

тут па жыцці кажуць адно аднаму : не хвалюйся
і любяць на арэлях гойдацца
баяцца падводных камянёў
тэлефонная сетка то ловіць, а то не ловіць
тут у думкі занураюцца
а калі што якое, то лепей часова залегчы на дно
а дзеці — дзеці гуляюцца ў пяску і лужынах

гэты горад падняўся на паверхню
занадта хутка занадта хутка
у насельнікаў — кесонная хвароба

адсюль сышло мора, пакінуўшы соль на асфальтах

валяюся на асенняй зямлі
яна ледзь прыкметна пагладжвае па нырках
прыняць ад яе холад

невалацуга небяздомны сабака
харчуюся кавай і ветрам
які змяшаўшыся з ёй трапляецца ў пастку
трапляе ў пашчу
небяздомны сабака
гаспадар што навязаў мяне тут
невяртаецца

з часам абярнуся забытым роварам

усе ровары — проста дужа схуднелыя сабакі
адныя рэбры
і няма сілы падаць голас
час ад часу парыпваюць косткі

вароны крычаць галасамі капрызных дзяцей
вялікі сметнік кароны дрэў ровар
па лужынах у двары апісвае адно за адным
васьмёрка кола васьмёрка кола васьмёрка кола

варонкі й барозны дарожнага покрыва аб’язджае
начамі ад людзей падалей катаецца прывід ровара
па бульвары самі круцяцца руль і педалі
кола праколата кола праколата кола праколата

вараны ровар здань мара прывід веласіпедны
абяцаны табе ў маленстве але не падораны
немаведама колькі ён ужо так ездзіць
вакол дома коламі вакол дома коламі вакол дома коламі