Уладзь Лянкевіч: 70% вады

кожны наступны горад які я наведваю
чапляецца за ногі сваімі карэннямі
кожны наступны горад які я наведваю
пачынаецца з апошняе літары папярэдняга

і ў гэтым цьмяным дзіўным падарожжы
неўпрыкмет з кішэні выпадае час
спадзяюся пошук не дарма быць можа
проста захапляе роля ўцекача

кожны наступны горад які я наведваю
чапляецца за ногі сваімі карэннямі
кожны наступны горад які я наведваю
пачынаецца з апошняе літары папярэдняга

усё пачалося з таго што я перастаў
розніць дождж і снег
розніць дождж і снег

дыхнуў вецер — рыпнулі веснічкі
ты ўпала з дрэва лужынай на дарогу
[лужына на досвітку]
я праходзіў побач — трапіў лапкамі
ты загарнула далоні і шэпчаш цяпер :

багоўка багоўка
божая кароўка
паляці на небка
прынясі нам хлебка
чорнага і белага
толькі не гарэлага

а я не палячу
а я не палячу

неспадзявана ўраз
знячэўку й раптам
нечакана знянацку
самахоць у балота

спакваля неўпрыцям цішком
незаўважна паціху
ціхачом і паволі
самахоць у балота

ты мая любая імшара алёс
багна балота дрыгва і твань
ты мая багна дрыгва і твань
морач круговіна вязь ды алёс

ты мяне зацягнеш
ты мяне зацягнеш

ты трасавіна дрыгва і твань
морач круговіна багна алёс

ты мяне зацягнеш
ты мяне засмокчаш
ты маё балота
болатца маё

твае абдымкі былі незамкнёныя я ўвайшоў
твае абдымкі былі незнаёмыя я ўвайшоў

дробачкі Сёння сыплюцца як жвір
хтосьці выпіў капяжы

я мог бы быць тваім цмокам
вазіў бы цябе на спіне па горадзе
выкідаў бы смецце бегаў у краму
аніякіх праблемаў з паркоўкай
ды ў любую хвіліну — на лецішча

і дахі на якіх заставаліся б сляды маіх ступакоў
ганарыліся б і начамі апавядалі б суседнім
як гэта

проста я ведаю : ты любіш
паржавелую бляху гарышчы
і крыху мае лусачкі

ты называла б мяне з асаблівасцямі
паўночна-ўсходняй вымовы
Чмок

ты ляпіла б для мяне з батона
юнакоў і дзяўчат

а ў зімовыя вечары
ты б грэла рукі ля маёй пашчы
а ноздры прыдаліся б як фен

але я не стану тваім цмокам
бо яшчэ з маленства памятаю
чым такія гісторыі сканчаюцца

калі мы пакрыўдзілі змей першы раз
яны выдумалі нам нітку
мы меркавалі : от бязглуздыя, дарунак за крыўду
а яны думалі : цяпер як ні круці будуць нас помніць

калі мы пакрыўдзілі змей другі раз
яны падаравалі нам валасы
мы меркавалі : от дзе дурні, нам цёпла
яны думалі : мы з іх выпаўзаем

калі мы пакрыўдзілі змей трэці раз
атрымалі пальцы
мы : от ёлупні, можам іх злавіць
яны : цяпер кожны іхні рух — няўдалая спроба паўзці

мы папрасілі прабачэння
яны рассмяяліся
і падаліся у бок меднай гары, прыхапіўшы з сабой нашы языкі

нам засталося адно :
мы збіралі іх засохлых на сонцапёку і плялі кошыкі
Akute - Агонь

а яшчэ пісаць і крэсліць
пальцамі валасы
каб павыдзіраць дарэшты
і без таго слабыя мае
а пасля за твае вазьмуся
цяпер нашы чарапкі належаць да
культуры штрыхаванай керамікі
гаршчок збан гляк

la poesie est morte
the poetry is dead
die poesie ist tot
паэзія — мярцвяк

пакажы, што ты хаваеш у руцэ
пальчыкі быццам у лялькі, зробленае з кавалачкаў крэйды
і чым даўжэй яна водзіць рукой па маіх валасах
карацеюць ейныя пальцы, сціраюцца, спісваюцца
а я сівею

ножкі ейныя, калі танчыць, пакідаюць малюнкі
а трохі пазней, як не стане грошай, мы ўладкуем цябе на працу
ты будзеш наносіць разметку
[куды дагэтуль не заязджала кола машыны]