Аўгіння Кавалюк - Адклікаюцца рэхам гады

* * *

Беларусь, душа мая...
Чую песню салаўя,
Подых ветру, шум дажджу, —
Гэта змалку кожны чуў.

Дрэва корань разаўе,
Сонца фарбы разалье.
Ноч рассыплецца расой,
Дзень умыецца слязой.

Беларусь, душа мая,
Казка летняга жніўя.
Я цябе перахрышчу —
Ў сэрца дабрыню ўпушчу.

* * *

Пакуль яшчэ блакіт над дахам
І ўсё ідзе сваім парадкам,
Задумайся цяпер над шляхам,
Які пакінецца нашчадкам.

* * *

Жывіцай жывіцца жыццё,
З грудзей матулі п'е дзіцё
Незамянімую жывіцу.
З бярозы, елкі і сасны
Слязінкай праз кару сачыцца.

З глыбінь зямелькі... Ночы, дні
Працуюць, цягнуць карані
Так неабходную жывіцу,
Каб не з пачатку, а з канца
Жыццём салодкім паўтарыцца.

* * *

Наш голас паўторыцца рэхам,
А слова не стане смехам:
«Р» цвёрдае будзе гучаць.
Беларусы не могуць маўчаць.
Яны маюць гонар і годнасць
І зберагуць сваю роднасць.

* * *

Мой народзе неўміручы,
Не памрэ ніколі мова.
Бо настой ты п'еш гаючы —
Ад зайздроснікаў замову.
Хоць таўкуць цябе балюча
І адгэтуль і адтуль,
Мой народзе неўміручы
Загавораны ад куль,
Загавораны ад злога.
Дай, Бог, светлую дарогу!..

* * *

Мой лёс падзелены двума вякамі,
Сустрэчамі жыву я з землякамі.
Да іх душой збалелаю хілюся —
Сябе ў іх бачу і дзіўлюся
Цвярозасці неверагоднай
І повязі з Айчынай роднай.

* * *

А ўсё, з чаго хлеб спяку,
Я на ток валаку.
Мне ўсё гумно адкрыта:
Валаку пшаніцу і жыта.
Каб жарэбчык падрос,
Валаку ячмень і авёс.
Ну і лён валаку —
На кашулю дзіваку.
Будзе каго адзяваць,
Будзе з кім бедаваць.

* * *

Лес, абаронца мой разумны,
Ты не расказвай казкі сумнай
Пра тое, што амаль штовечар
Ў тваіх цянётах нехта енчыць.
Не гавары, што злыя цені
Кагосьці ставяць на калені,
Што хтось пятляецца наўзгад...
Ты вочы ўскінь на зоркапад,
Пад купалам, такі прыгожы,
Не страх — ён прыгажосць памножыць,
І стане радасным зачын...
А лепей, мудры, памаўчым...

* * *

Дарога дахаты бядою абжыта,
Была камяністаю — стала разбітай.
На той і другой ліхаманка трасе,
А ўвосень цярпі, калі ў гліну засеў.
Тут будзеш клясці і сватоў, і дзядоў
І выкажаш поўную лесвіцу слоў.
І, ссекшы апошнюю ў полі бярозку,
Зноў вернешся па дапамогу у вёску.

Там, дзе плачуць бярозы

Машына стала на дарозе
Каля нямых гранітных пліт,
Дзе і ў спякотны дзень марозіць
Зямлі няшчаснай краявід.

Насустрач выбеглі бярозы,
Напэўна, выказаць тугу.
Праз лісце праступаюць слёзы,
А я суняць іх не магу.

На захад сонейка спяшае,
Ідзе на спад спякотны дзень:
Дахаты ночка запрашае
І ад бярозак — доўгі цень...
Тулюся да галля шчакою,
Слязы стрымаці не магу,
Пагладзім роднае рукою,
Падзелім з ім сваю тугу.

* * *

Капаюць, коцяцца слёзы —
Плачуць бярозы...
Боль разлучыў на стагоддзі, навек
З мовай людскою,
З ласкай людскою —
З табой, чалавек.

* * *

Яшчэ такога ў свеце не было,
Каб так людзей здарэнне засмучала.
На сотні год спынілася жыццё,
І песня над мясцінай замаўчала.
Яшчэ такога ў свеце не было,
Каб так зямля-матуля гаравала,
Каб праз імгненне вымерла сяло,
І слёз, і могілак не стала.

* * *

Бацькаўшчына мая,
Роднасць светлая,
Дзе лета цеплыню ўплятае,
Дзе з клёнаў і бяроз злятае
Заўчасна лісце,
Дзе люд шукае з гора выйсця.

* * *

Краю мой рабінавы,
Лес мой верасовы,
Як мне шчырасць выказаць,
Дзе ўзяць тыя словы?
Песню спавядальную
Я табе спяваю,
Краю мой рабінавы,
Верасовы краю.

* * *

Айчына... Тут мяне ўзрасцілі,
Прыходзілі тут казкі ў сне.
Калі маленькую хрысцілі,
Імя тут падарылі мне.
Казалі: «Хай яно свяціцца,
Хай будзе доўгаю сцяжа».
Акроплены святой вадзіцай
Мае і цела, і душа.

* * *

Асвяці дарогі, сонца,
Па якіх пайшлі сыны,
Асвяці дарогі, месяц,
Каб не збочылі яны.

Пасвяціце хлопцам, зоркі,
Каб ім лёс не выпаў горкі.
Спагадай ім, стрэчны вецер,
Не затрушвай вочы смеццем.