Аўгіння Кавалюк - Адклікаюцца рэхам гады

Туды, дзе поле, дзе рака,
Дзе ўсё здаецца раем,
Дзе дарагога земляка
Па цвёрдым «р» пазнаю.

Ляцім да родных берагоў
І да забытых хатак,
Туды, дзе вернецца наноў
Жыцця пачатак.

Ляцім, забыўшыся на тых,
Каго клялі бабулі...
Ляцім, бо памяці ўскалых
Душу расчуліў.

О, як жа хочацца душы
Свяцейшага прычасця.
Калі смуткуеш — паспяшы,
Бо ў гэтым — шчасце.

* * *

Нялёгкая, скажаце, праца —
Да каранёў сваіх вяртацца, —
На іх трымаецца ўвесь свет.
Але не кожны, не сакрэт,
Вярнуцца можа.
Дапамажы, магутны Божа,
Дапамажы ў імкненні гэтым —
Надзеям здзейсніцца і мэтам
І навучы сучасны люд
Свой есці хлеб, займець свой кут,
Дзе б мог нашчадак прытуліцца
І за Айчыну памаліцца.

* * *

Айчына, Айчына, людзьмі ўшанавана,
Хоць шлях і не блізкі між мной і табой,
Пад дах твой ляціць душа ўсхвалявана —
Шукае малітвы святой.

Малітва! Малітва! Прымала ад маці
Я словы святыя твае,
Каб стала і чыста, і светла ў той хаце,
Дзе родны салоўка пяе.

Салоўка! Салоўка! Куды адлятаюць
Пасля тваёй песні сыны?
Дзе сілы, якія іх зноў вяртаюць
Да кожнай пяшчотнай вясны?

* * *

Калі часам бываю у скрусе,
Чую рэха маёй Беларусі.
Адклікаецца рэхам мой бор,
Ночка з небам, паўнюткім зор,
Адклікаюцца рэхам палі
І дарогі, што ўдаль праляглі.
Адклікаецца Нёман-рака,
Ўсхліпы кнігаўкі, спеў жаўрука,
Цэрквы, вёскі і гарады...
Адклікаюцца рэхам гады.

* * *

Лёсам нарочана слову служыць…
Як ручаёк, мая мова бяжыць
І ў акіяне вялікім не згіне...
Кропляй бурштыну станеш, Аўгіння.
Нехта падыме яе на ўзбярэжжы —
І заблішчыць твая кропля ў замежжы.

* * *

Зямля ў нас — золата і срэбра,
Галоўнае з зямных прыгод.
Нам неба вызначае код,
Яно ўсё дасць, што сэрцу трэба.
Вядзі, вядзі размовы з небам,
Не завядзі ў бяздонне вод
Ні сам сябе, ні свой народ,
З галоднымі дзяліся хлебам.

* * *

Пачаў ісці? Ідзі, не стой!
На тое дадзена дарога.
Ў жыцці цікавага так многа,
Другія пойдуць за табой.
Не цешся ўяўнай прастатой:
Жыццё з усіх спытала строга.
Не для сябе — кагось другога
Ты захавай набытак свой.

* * *

Каб не пакрыўдзіці нікога,
Жыві сумленна на зямлі,
Такімі ж родзічы былі, —
Ніколі не жадай чужога.
Калі ж жаданні не ад Бога,
Каб злітаваўся, не малі,
Бо чэрці ў пекла завялі, —
Адтуль не выпусцяць жывога.

* * *

Адводзіць слова боль і страх,
Яно глыбокае, як мора,
Свой асабісты мае нораў,
Свае і сілу, і размах.

Хіба ж, скажы, яно не птах?
Ды вартасць мае тое слова,
Што з сэрца вылеціць людскога,
Каб асвяціць камусьці шлях.

* * *

Ёсць нітка таямнічая між намі,
Яна — не для чужога вока,
Жывецца з ёю нам не адзінока,
І разарваць яе мы можам толькі самі.

Але навошта? Так пасуе гаме,
Як небу — незабудка сінявока.
І рэчка сіняя яшчэ далёка.
Не трэба клясца: мы з табой не ў храме.

* * *

Не трэба між людзей граніц,
Не трэба візаў і даведак,
Чужых вачэй, зайздросных сведак,
Не трэба з гора падаць ніц.

Празрыстасць рэчак і крыніц —
Для нашых для агульных дзетак,
Не трэба на іх лёсе метак
І тых знішчальных навальніц.

* * *

Мастак і з гліны злепіць дзіва,
Паўстане ў велічнай красе
І асалоду прынясе,
Каб толькі ты глядзеў зычліва,
А не з пагардай, не кічліва...
І ўсё ж зычлівыя не ўсе,
Хоць змалку ходзяць па расе.
Прымай іх хібіны цярпліва.

* * *

Жыць — гэта йсці і не стаяць,
Шукаць, жадаць, ствараць, знаходзіць.
Хай, можа, і не ўсё выходзіць,
Галоўнае — ход думцы даць.
І нечаканае — спаткаць,
Не гаварыць надзеі: «Годзе!»
Той, хто ідзе, заўсёды дойдзе
І пракладзе для іншых гаць.

* * *

Свой крыж яшчэ нясуць салдаткі,
Іх боль прыглушаны, пякучы...
Жыццё — бы цёмны лес дрымучы:
Стагоддзем зменены парадкі.
А шлях ізноў такі нягладкі!
Нам родных песень не агучыць,
І будуць нас да скону мучыць
Няпростыя жыцця загадкі.