Аўгіння Кавалюк - Адклікаюцца рэхам гады

* * *

Штармуе мора, вецер злуе,
Нясе прылівы і адлівы...
Напэўна, стане той шчаслівы,
Хто буры і штармы мінуе.
Пульсуе час, жыццё пульсуе,
Бываюць сумныя наплывы...
Хто стрыманы і хто цярплівы —
Таму і сумны час пасуе.

* * *

За нешта неба нас карае...
Загадкавасці многа ў свеце:
Ламае бураломам вецце,
З карэннем дрэвы вырывае.

Вясна разводзіцай гуляе,
Шмат мора выкідае смецця,
Калі над ім гуляе вецер...
Планета неяк выжывае.

* * *

Дзень добры табе, чалавек!
Дзень добры, хвіліна, век!
Дзень добры, рака і поле.
Дзень добры, і лёс, і доля.
Дзень добры! А гэта значыць:
Нідзе і ніхто не плача.
І сонца, і неба будзе
Служыць адмыслова людзям.

* * *

Сябруе з сонцам расток,
Сябруе з ветрам лісток.
З птушкай сябруе неба.
Зямля наша — з бульбай і хлебам.
Дажджынка сябруе з хмарай,
Юнак і дзяўчынка — з марай.
А чалавек, ён, братцы, —
Ад нараджэння — з працай.

* * *

Ціхім будзе мой апошні шлях,
Толькі б не прыходзіць па начах,
Не хачу трывожыць вашы сны.
Ад вясны да новае вясны
Не хадзіце да мяне і вы.
Толькі ўлетку кветак лугавых
Прынясе хай шчодрая рука
Любага заўсёды сваяка.

* * *

Прахалодай павеяла з лесу:
Хутка восень, згушчаюцца хмары.
Сохне лісце на клёне, на бэзе,
На рабіне, што з дубам у пары.

Над ракой не лятаюць стракозы,
Сонца меней зямлю сагравае.
Як жанчына, і восень слёзы
У пажоўклыя хмары хавае.

* * *

Ад калыскі, ад першага слова
Мы жыццё пазнаем паступова.
Аглядаем, што ў нас за плотам,
Ну а свет пакідаем потым...
Вывучаем старонкі падзей,
Вылучаем характар людзей,
Здабываем скарынку хлеба,
Заглядаем на зорнае неба.

* * *

Нашы рэчкі бягуць, пятляюць,
З берагамі яны размаўляюць
Толькі ўвесну, калі разводдзе,
З берагоў на нізіны выходзяць.
Ну а ўлетку мялеюць ад спёкі.
Нібы людзі, маюць вытокі,
Нібы людзі, вытокі маюць —
Памятаюць, адкуль выцякаюць.

* * *

Як цесна тут, як мнагалюдна,
І невыносны гвалт і тлум!..
І спіць чамусьці непрабудна
Сном непрабудным вечны сум.
Пад хмурным небам, боскім небам,
Пад срэбным ліўнем веснавым
Утульна, можа, толькі вербам,
Бо не напіцца срэбра ім.

* * *

Доўга-доўга жывуць нашы душы
Ад пасеянай дабрыні.
Паглядзіце: і ў дзікай грушы
Сок на пні.
Гэта — ціха карэнне плача,
Мабыць, зрэзана не ў пару.
Вы не думайце, што іначай
Я памру.

* * *

Не падвядзі мяне, надзея,
На Бацькаўшчыне, за мяжой.
Няхай нашчадак лёс сагрэе
Сваёю светлаю душой.

Дзеля таго свае урокі,
Напэўна, продкі і вялі,
Каб нашы мары, нашы крокі
Заўсёды светлымі былі.

* * *

Айчыны я не адракуся
На Богам дадзенай сцяжы.
Я на цябе адну малюся —
Ты боль і сум маёй душы.

Ты тая песня, што ніколі
Не дапяецца да канца.
Мой лёс, мая зямная доля
І водар роднага слаўца.

* * *

Шукай той радасці, шукай
На сцежках і ва ўсіх куточках,
Дачцэ і ўнучцы перадай
Надзею, звітую ў клубочак.
Хай за клубочкам паспяшаць
Да лепшай долі і да шчасця:
Павінна кожная душа
Сваю святую песню скласці.

* * *

Я веру ў цябе, мой народзе.
Твой смутак знянацку пройдзе.
Ты вернешся з чорнай бяды,
Яшчэ заквітнеюць сады,
Пацешацца росам лугі,
У сена складуцца стагі.
І там, адкуль з'ехалі людзі,
Жыццё яшчэ будзе.

* * *

Дзяцінства ў памяці маёй
Бяжыць свавольнаю дзяўчынкай.
А неба там, на схіле, ёй
Махае сіняю касынкай,
Вясёлкавы узводзіць мост:
Ўзбірайся і бяжы за хмары!
Трава і кветкі ў самы рост...
Надзеі... Мроі... Думкі... Мары...

* * *

Струмені крыніц лясных
Салодзяць і зрок, і слых.
Салодзяць і слых, і зрок
Мне змалку каторы рок.

Здаецца: я з імі плыву
Ў астылую сіняву,
Плыву праз вясны настой,
Бяроз беларускіх і хвой.

* * *

Зямля святла і прыгажосці,
Дзе спадаром ты, а не госцем,
Дзе і сяброўкі, і сябры
Глядзяць звычайна, не з гары.