Аўгіння Кавалюк - Адклікаюцца рэхам гады

* * *

Якая цемра, слота, стынь...
Жыццё імгненна, нібы сон, —
Цячэнне і хвілін, і дзён
Адносіць нас, як тую плынь.

Пакуль не прагучыць: «Амін...»
І цэдзіцца цяпло акон...
Не забывайце тых імён,
Што правялі нас да Святынь.

* * *

Ты быў нядаўна малады,
Мог проста ў мора акунуцца,
Мог ад хваробы адвярнуцца,
А зараз — з ёю назаўжды.
Маланкаю ляцяць гады —
Не паспяваеш азірнуцца,
Як прымушае час вярнуцца
І глянуць на свае сляды.

* * *

Нас мудрасць па жыцці вядзе,
Яна дае сагрэцца целу,
Яна і вызначае цэны,
Яна і лепіць з нас людзей.
І нават кожны божы дзень
Яна рыхтуе нам замену,
Яна наладжвае антэну,
Каб не згубіліся нідзе.

* * *

Вандруем мы спакон вякоў,
А лёс для нас дарогі мосціць,
Змушае аб'ядацца, посціць,
Калі вяртаемся дамоў.
Нямала наламае дроў
Той, хто шукае прыгажосці, —
Заўсёды вінаваты хтосьці,
Хто не прынёс для нас дароў.

* * *

Працуе рупная пчала,
Як чалавек, самааддана.
Да вечара ўвесь дзень ад рана.
Дзе ж сілы гэтулькі ўзяла?
Няўжо нектар такі піла,
Што ад вачэй людскіх схаваны?
Ляціць штодзённа праз туманы
Туды, дзе ліпа зацвіла.

* * *

Ёсць грэх... Дык ёсць і пакаранне
За лёс загубленых гадоў.
За слёзы маці, слёзы ўдоў
Няма й не будзе апраўдання.
Бо неадчэпнае пытанне
Ў душу людскую лезе зноў,
Да нашых дочак і сыноў, —
І патрабуе пакаяння.

* * *

Жывем, каб гэты свет сагрэць,
Збіраемся на працу зрана,
Працуем там самааддана
І не спяшаемся старэць.
Адно не можам зразумець,
Што старасць прыйдзе нечакана,
І запячэ, заные рана...
Трываць таксама трэба ўмець.

* * *

Дае разумная прырода
Жыцця свядомага настрой,
Каб зразумелі мы з табой,
Што ёсць палон і ёсць свабода.
Свабода — гэта рух народа,
Культура, вера і спакой, —
Ўсё лепшае ідзе ў сувой
Нашчадкам, як узнагарода.

* * *

Мы марым так пражыць гады,
Каб не зрабілі з нас паяцаў, —
Самому ж лепей пасмяяцца,
Ад смеху здаравей заўжды.
А хто да белай барады
Прывык для некага крыўляцца,
Таму не грэх і ў цырк падацца —
Схавацца ад сваёй бяды.

* * *

Усплывае часам перажытае,
Бо незабыўныя ёсць даты:
Матулі погляд сумнаваты,
Слязінкамі жыццё размытае…
Зямля дзядоў, здаўна абжытая,
Твае засмучаныя хаты
Заўжды пабелены на святы —
Маўчыш, туманамі спавітая.

* * *

Вецер вясновы варушыць галіны,
З дрэў абтрасае з болем расу.
Водар хваёвы — подых былінны
Хаваюць туманы, як маці слязу.
Хаваюць туманы пачуцці ў даліны,
Хаваюць зямлі гэтай дзіўнай красу,
Лісты закаханых — чыесь успаміны —
Стагоддзі у вечнасць, як дар, панясуць.

* * *

Пакуль жывы — кахаць спяшы,
Каханых не бярэ адчай,
Незакаханым спачувай,
Не заглушы сваёй душы.
Душы сваёй не заглушы,
Каханню скарбы ўсе аддай,
Яго, нібы вясну, вітай
І вогнішча не затушы.

* * *

Хто сілы за народ аддаў
І хто душу сваю збярог
Ад болю, бедаў і трывог —
Той славаю народа стаў.
А хто з людзей тры скуры драў,
Краў і хлусіў, як толькі мог, —
Ад хцівасці зусім знямог,
Ў жыцці адны грахі прыдбаў.

* * *

Паміж багамі і людзьмі
Заўжды нябеснае свячэнне:
Дабра і хараства злучэнне...
Вазьмі ў жыцці сваё, вазьмі.
Яго знянацку не задзьмі:
Патрэбна вечнае гарэнне
Для азарэння пакалення.
Праўдзівым будзь перад дзяцьмі.

* * *

Мы мроім кожнаю вясной
Вяртаннем цеплыні і свята,
Чакаем ураджай багаты
У гэтай мітусні зямной.
Прыродзе цешымся зямной,
Глядзім на поле вінавата,
Працуем шчыра і заўзята...
Так тчэцца наш зямны сувой.

* * *

Гавораць: лёс нас па жыцці вядзе,
Ён вызначае нам дарогі,
Надзеі кідае пад ногі,
А часам іх у нас крадзе.
А што нам з тых няздзейсненых надзей:
Адны пакуты і трывогі.
Мы ж не анёлы і не богі —
Адвечны з намі грэх людзей.

* * *

Бяздоннае жыццё сусвету...
Як розумам яго акінуць?
Не можа думка недзе згінуць,
Калі наведала планету.
Нясі душу да мінарэту,
Дзе думкі нашы не астынуць,
Дзе і надзеі не загінуць,
Аднойчы вызначыўшы мэту.