Аўгіння Кавалюк - Адклікаюцца рэхам гады

Ты ж абаронца і апора —
Сумленнем нашым светлым будзь.
Не стань пакутай, смуткам, горам,
Ты мовы продкаў не забудзь.

Нам Слова дадзена ад Бога.
Хай будзе светлаю дарога —
Хады маёй не асуджай.

Душа пяе на роднай мове,
Моц Бацькаўшчыны ў родным слове, —
Не завядзі душу ў адчай.

* * *

Спавядаюся роднаму краю,
Тым, каго і люблю, і кахаю.
Спавядаюся дням шчаслівым,
Спавядаюся людзям зычлівым.
Гэта, можа, не толькі споведзь,
Гэта — з любай Айчынай повязь.

* * *

Папрашу я ў неба зорак,
Каб свяціліся ўначы.
Папрашу я ў поля кветак,
Каб прыгожым быў зачын.
Папрашу я вольных песень
У свавольнікаў-вятроў,
А ў цябе, мая матуля,
Папрашу я родных слоў.

* * *

Для радасці, на ўсё жыццё
Дала нам Бацькаўшчына мову,
Каб ёй вярталі адкрыццё,
І моц — радку, і сілу — слову.

Вяртанне

Дзяцінства маё і смяецца, і плача,
Вакол мяне дожджыкам цёплым скача.
Чатыры бярозкі махаюць з пагорка.
І соладка сэрцу, чамусьці, і горка.
Дык вось ты які, мой адзіны выток, —
Салодка-гаркавы маўклівы папрок.

* * *

Зноў вандрую па роднаму краю,
Падарунак ля сэрца хаваю.
Дзякуй, дзякуй табе, мой Божа,
За святое маё падарожжа.
За жаданыя тыя сустрэчы,
За сяброў, іх пагляд чалавечы,
За разумныя тыя размовы,
За глыточак матчынай мовы.

* * *

Плыве наш Нёман...
Крыху стаў шырэйшы,
Кудысьці зніклі злосныя віры.
І кожны чалавек тутэйшы
Раскажа, толькі з ім загавары.
Раскажа ён, як велічна, прыгожа
Ўзнялася старажытная Каложа,
Як адбіваецца ўрачыста
Мінуўшчына у водах чыстых...
Ах, Спадчына, што больш яшчэ
Праз душы нашыя цячэ!..

* * *

Здалёку бачыцца ярчэй
Мая зямля, мая Айчына,
І Нёман мой не так цячэ,
І гай не той перад вачыма.

Бягу, збіваючы расу,
П'ю родных даляў асалоду:
Ўбіраю веліч і красу,
Каб потым аддаваць народу.

* * *

Дзедаўскі край, дзедаўскі кут,
Як жа мне соладка мроіцца тут!
Мары, надзеі рэчкай плывуць,
Чыстай вады не баламуць!..
Ў рэчцы купаецца сонца прамень...
Дзедаўскі кут — спадчыны цень.
Спадчыны цуд — долі ўскалых,
Дзедаўскі кут — зрок наш і слых.

* * *

Не адарвацца мне ад краю —
Ўсё кветку-папараць шукаю.
Бярэ мяне часамі стома, —
А ці знайду? Мне невядома.
Магчыма, больш яна не госціць,
Занадта многа ў свеце злосці.

* * *

Імкнёмся далёкае шчасце спазнаці:
Не часта гасцюем у матчынай хаце.
На гэта ўсё часу чамусь не стае,
Мінаем мы тое, што сілу дае.

* * *

Айчына, гонар не губляй,
Шануй гаючы водар слова,
Ім сваю годнасць праслаўляй, —
Жыць матчына павінна мова.
Павінен сын яе вучыць,
Хоць на замежнае ўзяў моду.
Бо, калі слова замаўчыць,
Не стане і твайго народу.

Мой край святы

1

Малюся небу над Нявою,
На Поўнач вывела сцяжа,
Ды ачышчаецца Табою
Мая душа...

2

Малюся ціхім зорам і світанкам —
Так навучала, так жадала ты...
І стаў адзіным мне каханкам
Мой беларускі кут святы,
Дзе поўны велічнай красы
Лужок квяцісты срэбна-росны,
Мае маўклівыя лясы
І пошум рэчак ваданосны.

3

Дзе б ні бывалі, ні жылі,
А водар матчынай зямлі
З намі заўсёды —
Яе і захады, і ўсходы,
Росныя ранкі і калыханкі.

* * *

Да лесу тулішся,
На сонцы песцішся,
Зямля зялёная,
Ты ўся нявесцішся.
Мая спазнаная,
Людзьмі прывечана,
Пакуль ні з кім, ні з кім
Яшчэ не венчана.

* * *

Блакіт нябёсаў чысты і празрысты,
Якая звонкая і глыбіня, і вышыня!
Прыслухваецца месяц залацісты,
Праглядвае ваду, чакае дня.

А зорачкі ў пяшчотным трапятанні,
Склікаючы нябесную радню,
Таксама, як і месяц, у чаканні
Шлюць пазыўныя будучаму дню.

Плывуць аблокі, дрэў маўклівых цені
Дрыжаць, трапечуць там, у глыбіні,
І хочацца схіліцца на каленях
З малітваю да гэтай чысціні.