Аўгіння Кавалюк - Адклікаюцца рэхам гады

6

Сумленнем нашым светлым будзь,
Яно, як памяць, неабходна.
Мо дзесьці лепей запяюць —
Ды толькі не на мове роднай.

Чужыя мовы зведаў край,
Ды ні адна тваёй не стала.
Сваёй і моц, і сілу дай,
Каб слыннай між другімі стала.

Сваіх дзяцей — сваёй вучы,
Іх душы светлыя лячы.
Стань шчырай песняй над прасторам!

На Усход і Захад не глядзі,
Сваёй дарогаю ідзі!
Не стань пакутай, смуткам, горам.

7

Не стань пакутай, смуткам, горам,
Жывіцу мова ўсім дае.
Нямала ёсць славутых зорак,
Якія свецяць для яе.

На ёй народ пяе і плача,
Яна ад роднасці ідзе.
Для быдла, мо, — была быдлячай,
А песняй стала для людзей.

Так, песня ад вякоў лятала,
Пяшчотай сэрцы напаўняла, —
Глыбінь яе не баламуць.

Калі ж каго пакіне плён —
Пашлі наказ свой наўздагон:
Ты мовы продкаў не забудзь!

8

Ты мовы продкаў не забудзь,
Не адрачыся пад прымусам,
І за акцэнт не папракнуць
Тады, напэўна, беларусаў.

На глум не дай яе ніколі,
Не зневажай, не пагарджай:
Яна тваёю стала доляй,
Яе ты шчыра прывячай.

Жыць на чужыне не салодка, —
Трывожуся за мову продкаў,
За лёс яе мая трывога.

Для ўсіх краін на белым свеце
Свая заўсёды мова свеціць.
Нам слова дадзена ад Бога.

9

Нам Слова дадзена ад Бога,
Сваіх герояў узрасціла,
Свой абавязак несла строга,
За здраду ганьбіла, карыла.

Упэўнена, нас Бог пачуе,
І не засцеле цемра вочы.
На сцежку нас Ён накіруе —
З якой ніколі ўжо не збочым.

Мо жыць пачнём тады, як людзі,
І шчырасць гаспадарыць будзе,
І прападзе за лёс трывога.

Пакуль не здзейсненая мэта...
Не аднімай надзей паэта,
Хай будзе светлаю дарога.

10

Хай будзе светлаю дарога,
Крыху лягчэйшай для людзей,
Калі ж усё ідзе ад Бога —
Дык хіба ж мова прападзе?

Сыдуць у небыццё загады,
Залечыць час цяжкія раны,
Абы ніколі ўжо да ўлады
Не дабіраліся тыраны.

Хоць кажуць: «Бог не роўна дзеліць»,
Ды думкі ён затое спеліць, —
Збяруць нашчадкі ураджай.

Бягу за марай наўздагон,
І гэта — ні падман, ні сон, —
Хады маёй не асуджай.

11

Хады маёй не асуджай,
Даўно змахнула я слязіну,
Ды не пакінула свой край,
Дасць Бог — ніколі не пакіну.

Я да яго бягу і ў снах,
І ім, і словам ганаруся,
Я крылляў адчуваю ўзмах
І таленту сяброў дзіўлюся:

Не кідаюць цяжкія ношы,
І мову славяць не за грошы,
За моц яе — напагатове.

Каб крыллі моцныя займець,
Патрэбна сэрцам зразумець:
Душа пяе на роднай мове.

12

Душа пяе на роднай мове,
Нарочана ёй свет любіць,
Калі не будзе моцы ў слове,
Яна ніколі не ўзляціць.

І незаўважанаю будзе,
І не ўстрывожыць нашы сны,
І не пачуюць песень людзі,
І не заўважаць крок вясны.

З вясной душа сама спявае
І свет замшэлы абнаўляе —
Мы цешымся такой абнове.

Хто слова роднага не цэніць,
Душы сваёй ён не ацэліць:
Моц Бацькаўшчыны ў родным слове.

13

Моц Бацькаўшчыны ў родным слове,
Яго душою прыгубі —
Яго асновы і высновы
Ў краінах іншых не згубі.

Не дай сысці яму з дарогі,
І на абочыне не кінь,
Не дай яму спазнаць знямогі —
Надзею светлаю пакінь.

Калі яна прыносіць радасць,
Ты беражы яе ад здрады
І сэрцам шчырым прывячай.

Калі ж глухое сэрца будзе,
Аглухнуць і аслепнуць людзі, —
Не завядзі душу ў адчай.

14

Не завядзі душу ў адчай,
Я слову роднаму малюся.
І з ім — мяне не разлучай:
Да роднасці даўно хілюся.

Не, не старэе наша мова,
А ўзбагачае край і нас.
Хай сілу набірае слова,
А вартасць вывярае час.

Мо ў згодзе не заўжды з сабою, —
Пайду адчайна за Табою,
Як незалежная жанчына.

Не маю большай асалоды,
Як шчырай быць з усім народам,
Не папракай мяне, Айчына.

15

Не папракай мяне, Айчына,
Ты мачыхаю мне не стань.
Гадоў нямала за плячыма,
Агулам ты ўсяго не гань.