Ніна Мацяш: Поўны келіх

Вузёл занадта ўжо тугі
Закручаны з тугой:
Не ведаць шчасця мне з другім.
Як і табе — з другой.

***

Запозненаю дзікаю ажынай
Узаемнасць наша дзёрзка расцвіла.
Мы ж бачылі,
Што лучная сцяжына
Па-за шляхамі нашымі была.

Мы ж разумелі,
Што блакітнай грывай
Праменны далягляд
Не нас
Заве.
І ўсё-ткі безразважна,
Як з абрыва,
Зрываліся ў наш
Невымоўны верш.

«Чакай. Кахай».
Кахаю.
І чакаю.
На самаце.
Сярод людзей.
Цяпер
Само паветра дасканала знае,
Як ім балюча дыхаць
Без цябе.

ПРАДЧУВАННЕ

Не дакарай мяне, што тваё слова
Бяру да сэрца так, да галавы:
Твой дух жывіўся полымем любві,
Твой кожны рух цяпер — не выпадковасць.
Здаволенасць і пэўнасць не адразу
Усведамляюць праўду перамен.
Ты ўжо чытаеш рэўнасць
узамен
Беззапаветнасці, што болып не ўразіць...
Ты ўжо гатовы эгаізм убачыць,
Дзе безвыходнасць грае дзікі пляс...
Што ж уратуе ў часе нас для нас,
Калі сябе не ў сіле мы зыначыць?
Перасыхаю, гіну...
А пустыня
Злавесна аступае ўсё глушэй...
Міражла дападае да вушэй:
Шумяць падлескі кронамі густымі!..

НЕ МІРАЖ

Была дарога. Пролівень улеіў
Такі, бы свет у прорву панясло.
Ды хутка неба зноўку расцвіло
Раскошнаю блакітнаю лілеяй.

Сінечы гэтай настраёва ўторыў
І несмяротна вабны васілёк,
У злеглым жыце бачны шчэ здалёк,
І да асфальту выбеглы цыкорый.

Зыходзіў ліпень, але поўны весняй
Трывушчай сілы,
радасці жыцця
Быў перамыты ліўнямі прасцяг, —
Душа ажно заходзілася песняй!

Таму душа і зважыць не схацела
На подумку пра смерць,
што праплыла...

А гэта ўжо, знішчальная, страла
Твайго «бывай» у пространі ляцела!..

Праз дзень страла
Навылет працяла...
Адно ў безабароннейшым парыве
Адчайны ўстрапятнуўся ўскрык:
— Скажы,
Хіба ж балець так могуць міражы?!.
Прыйшоў наяве, растаеш, як прывід!..
Прыйшоў наяве, растаеш, як прывід...

ЗАВЯЛІКАЯ

Як Самота з госцяй Радасцю развітвалася,
Дык усё яе пыталася, дапытвалася:

— Што ж ты, мілая, так мала пагасціла?
Пэўна, нечым я табе не дагадзіла.

Мо няўдалай гаспадыняю была я?
Мо табе мая святліца замалая?

Пакланілася ёй Радасць і сказала:
— Ах, тваёй мне ласкі шчырае хапала.

Ты прабач, што пабыла як для прыліку я.
Не малая твая хата. Завялікая.

ПАСЯРОДКУ РЭХА

Прыдалася,
Прыдалася ў маёй долі
Твая песня:
Гэта з ёй —
Такой кароткаю —
Сама сабой была я.
Сёння рэха,
Толькі рэха тое песні засталося.
І не моўкне.

Як замрэ —
Азначыць:
Навучылася я ўласнае рыданне
Браць за горла.

ТРЫПУТНІК

Згубіліся ў натоўпе.
Час, гэты
Пастух усюдыісны,
Па неўгаданай прыхамаці звёў нас
На міг,
Каб вочы ў вочы, —
І з гэткаю ж бесцырымоннасцю напомніў
Пра нашы накірункі і дарогі,
Несупадальныя, як нашых пальцаў
Адбіткі.

Павечна кожны з нас у загародцы
Уласных абавязкаў і правоў.

Прыкладваем да сінякоў, да ран
Гаючы
Трыпутнік той сустрэчы.

УЖО НЕ РАССТАЦЦА

Нам ужо не расстацца.

І табе без мяне па жыцці не ісці,
Як і мне без цябе —
Ні наплакацца, ні наспявацца.

Нам, не злучаным,
Вечнай прысутнасцю нашай трымацца.

Так рука адарваная ные, смыліць.

І захочам забыць,
А не зможам без болю астацца.

Нам ужо не расстацца.

ПЯТЫ СЕЗОН

На камянях, што жывяць нашы сцежкі,
Зазелянее шчырая трава.
Чым болып пакут, тым болей сіл трываць.
Настаў сезон аддаленай усмешкі.

Па злівах, бурах з перунамі, з ветрам
Мой дзіўны сад так повен злагады!
І ледзь гарчаць дзівосныя плады
Гаркотаю суцішанай і светлай...

***

Я цябе ніколі не забуду.
Не таму, што шчэ сустрэчы будуць,
Што адзін пагляд і слоўка ў стане
Замасціць бяздонне развітання.

Я цябе ніколі не забуду.
Не таму, што шчэ ўспаміны будуць,
Што аднюсенькая згадка ў стане
Заімасціць бяздонне разітання.