Ніна Мацяш - Поўны келіх

У мой прыглухлы,
Поўны лета сад
Аднойчы,
Як сухая навальніца,
Зіхотка, бесклапотна, жыццярадасна
Жар-птушка з казкі ў сад мой
Прыляцела,
Прашыла зорным полымем яго,
І кожнае зярнятка ў кожным яблыку
Задыхала з абуджанай маркотай
Сканаць,
Ды толькі — цветам прарасці.
Стрывожаны,
Устрапянуўся сад,
А птушка...
Палае двузіхоткае пяро,
Пакінутае мне
Не на ўспамінак:
На тое, каб і ў верасні, і ў лютым
Быў сад мой
Поўны лета.
Кабён
Быў казкаю.
Азораны. І толькі.

СКАРБ

Аддаў сябе як скарб, шалёны скарб.
Разгубленай жабрачцы што рабіць з ім,
Як абыходзіцца,
Паводзіцца з ім, каб
Не злегкаважыць і не страціць
Дачасна?
Давер, як павадак,
Ашаламляе.
Глядзела
Глыбознымі трывожнымі вачыма,
Баялася даткнуцца:
Не зняверыўся б...
Дыхнуць не смела:
Не зняверыцца б...

Шукала супакою для душы.

Багатаму не спіцца.

А рана
Прыкідваецца толькі,
Што яе — няма...

ГРАМНІЦЫ

Грамніцы —
Палавіна зіміцы.
Не напіўся певень вадзіцы.
Што ж не дасць усумніцца,
Што грамніцы —
Палавіна зіміцы?!

Ці ж не гэты блакіт,
Маляваны густа, высока?

(Болей —
Ласка тваёй рукі,
Мой сокал...)

Ці ж не спіленыя сукі
У таполяў пасёлка?

(Болей —
Ласка тваёй рукі,
Мой сокал...)

Ці ж не лёгкасць дыхання, якім
Усё налілося?

(Болей —
Ласка тваёй рукі ў маім лёсе,
На грамніцы,
На палове зіміцы.)

НЕМІНАЛЬНАСЦЬ

Як кажуць,
Плачам рота не направіць.
Не ўпершыню мне часу не шкада.
Не ўпершыню раскошна марнатравіць,
Каб зноў і зноў былому волю даць.

У час мінулы не даходзіць пошта.
Ды час мінулы хоча сведкам стаць:
Не ўсё мы ўмелі ўзяць у хвілі кожнай,
Ды без вагання ўмелі аддаваць.

І тая шчырасць, спогадзь і пяшчота,
Чым пераможна багацелі мы,
Шуміць бяссмертна весняю лістотай
На стромым дрэве нашае зімы!

ПЯШЧОТА

Я не ведаю,
З якога зернейка пунсовай мачыны,
З якой расінкі на галінцы верасовай,
З якога суквецця атульнага хмелю,
З якой формы,
З якога водару
Нараджаецца мая пяшчота да цябе.
Я толькі ведаю,
Як нешта
Імгненна і таямніча,
Падобна ўзварушлівай хвалі гарачай,
Працінае глыбіні мае найглыбшыя
І ўзнімае высока-высока —
Да самай ласкі тваёй;
Як гэтае нешта,
Быццам засень п'янкая
Першай слівы
Расцвілай,
Запалоньвае ўладна ўсю істоту
І зрушана прыгортвае —
Да ласкі тваёй;
Як безназоўнае нешта
Па магічнаму знаку няўлоўнаму
Раптам намыслы ўсе і жаданні мае
Абарочвае
Прадоннай ракою,
Што прагне адзінага акіяна —
Ласкі тваёй.
Я не ведаю,
Чаму так,
Не інакш.
Чаму менавіта цябе выбірае
Гэта хваля,
І гэтая засень,
І гэта рака.
Чаму
Цябе аднаго
Выбірае...

***

Кажуць: трэба.
Кажуць: будзе лепей.
А навошта — трэба?
Лепш — каму,
Пачуцця спякотлівае лета
Выдаваць за сцюжную зіму?

Трэба?.. Знаць: твой ратавальны бераг —
Я — твая натхнёная пара,
Жыць тваім даверам, ды —
«не веру,
Я табе не веру», — паўтараць?

Лепей?.. Прагнуць стрэчы, трызніць стрэчай,
А ўляціш у мой маркотны круг —
Абыякава атрэсці плечы
Ад гарачкава-пяшчотных рук?

Мой каханы!
Я не ўмею гэтак.
Не па мне наўмысна, ясны мой,
Пачуцця спякотлівае лета
Абарочваць сцюжнаю зімой.

Снег чужання, так даўно расталы —
Што яму цяпер
між нас рабіць?!
Не хачу кахання рэдкі талент
Хітрыкаў бяздарнасцю губіць!

Узаемнасць знае, сведчыць, помніць:
Каб шчаслівай быць заўжды, не міг,
Трэба ласцы й шчырасці няўтомна,
Безаглядна й годна — на дваіх.

***

Даруй мне полымнасць маю.
Яна балюча апякае
Цябе за вечнымі замкамі.
Папеленая, не чакаю
Адхлання ў прорвы на краю...
Даруй мне полымнасць маю.

***

І гэтая сустрэча — неўпрыцям...
На кручы смутку — як абрабаваны...
1 доўжыцца бязмежнасць пачуцця!..
І не відаць мяжы выпрабаванням...

***

Вечназялёнаю галінай — спробы
Няўтоленую смагу наталіць...
А непадсудны хіба толькі робат:
Яму нішто людское не баліць.