Ніна Мацяш - Поўны келіх

***

Што за патрэба пільная такая
Паклікала цябе,
Мая суседка,
Туды,
Адкуль ніхто шчэ не вярнуўся?
Чаму патрэба гэта аказалася
Пільней і неадкладней той размовы,
Якою летуцела ты, —
Казалі, —
Размовы, мной так бесклапотна адкладанай
На потым, на пасляякнебудзь?..
Не дачакалася, пайшла.
Надзеі нават не пакінула, што некалі
Адна адну яшчэ пазнаюць
Дзве зёлкі нашых існаванняў двух зямных,
Шчэ нагаворацца...

Прадоннан кропляй горкага віна
У чарцы памяці
Мая віна.

***

Жыццё яшчэ сваё не кажа «не»,
Жыццю яшчэ відочна даспадобы
Мяняць на ласку дзіўную свой гнеў,
Світанне радасці
тугой аздобіць,
Падступна стому сэрца падаслаць,
Каб ёй у твар змагла я рассмяяцца,
Каб між людзей быллём не парасла
Мая сцяжына помыслаў і працы.

ПУШКІН У МІХАЙЛАЎСКІМ.

«Ах, мілы Дэльвіг!..
У каторы раз
Прыехаць абяцаешся, а час —
Сняжынка да сняжынкі —
У сумёты
Нагортваецца на маім двары...
Калі б вы толькі ведалі, сябры,
Якая тут сумота і самота!..
Як холадна і голадна без вас!..
Жывіцца, нібы вязню, успамінам!..
Не адпускаюць дупіу боль і віны,
А радасць не залучыш пра запас...
Яе да скону чалавек жадзён.
Да д'ябла цяжка гэта — быць шчаслівым,
Калі і ў хмелю канавана бачыць,
Што ўласны лёс бяссільны сам зыначыць...»
Глядзеў у вузкае акно паўдзён,
Як стражнік,
пэўны і немітуслівы.
І клаўся цень ад рамы крыжам шэрым
На стол з лістотай скрэсленай паперы.

ПРЫЗНАННЕ

Тваё ніякаватае прызнанне —
Зялёны ветах у маёй спякоце.
Калі табе нялёгка
(Так сказаў),
Тады ты да мяне чамусь прыходзіш...

Зялёны ветах, засені галіна.
Як хораіпа яна знімае стому!
Малой драбнічкі толькі не хапае
У густой лістоце:
Расспяванай птушкі.

Калі б яшчэ і з радасцю сваёй
Прыходзіў да мяне ты,
Як дадому...

***

Адным і тым жа вёрстам —
Карацець
І доўжыцца —
На подзіў.
Страчаемся з сябрамі ўсё радзей.
Ужо як подзвіг —
Парыў з-за кратаў неадкладных спраў
Да тых нябёсаў,
Дзе грае фарбамі адвечны спрат
Апоры ў лёсе.
Ужо і здольны на такі парыў
Між нас не кожны.
І зорка лучнасці ўжо ледзь гарыць
Перасцярожна...

***

Не хацела нічога ад вас,
А дары не прыняць не змагла.
Падзякуйце вашым ганцам:
Ветру з гор,
Што настойліва браў за плячо
І прымушаў азірнуцца,
Каб спаткаліся нашы пагляды;
Неспадзеўнаму ліўню, які
Вестуном жыццярадасным
Шчодрасці вашай з'яўляўся;
Ціхай хвалі марской —
Пра патрэбу пяшчоты
Са мной гаварыла яна;
І раскутай,
узбуранай хвалі падзякуйце
За дакладнасць высновы:
Немагчыма —
без бунту.
Не хацела нічога ад вас.
...I вамі — жывая.

ЛІЛЕЯ

Абысці б цябе мне за вярсту! —
Ножанькі прымлелі...

І на Чорным возеры растуць
Белыя лілеі.

І на Чорным возеры вясна, —
Берагі абжыты, —
Працінае плынь ажно да дна
Кветам старажытным.

І цвісці яму — не адцвісці? —
Таямніцы нечап...

Дзякуй, што цябе не абысці.
Дзякуй за сустрэчу.

***

На асамотненай кручы
Лёс не дае халадзець:
Радасна і балюча
У вочы твае глядзець.

Казкаю пакарана,
І ведама нам абаім:
Сонца не за гарамі —
Яно за болем маім.

КРАСАВІК У САКАХ

Сустрэчы — што? Выпадак? Немінучаець?
О як было далёка да вясны
У доме тым пры возеры гаючым,
Што песціла і вергла ў продань сны!

Ішлі праз ноч агні палоскай вузкай
Да зор, на подзіў рэдкіх, угары.
«Пагавары са мной па-беларуску!
Пагавары!..»

Каля балкона кажаны ляталі,
Сам у сябе ўзіраўся карагач,
Адказвала сабачым брэхам далеч
На знерваваны чайчын покліч-плач.

А над усім —
Над сцішанасцю золкай,
Над кажанамі, што гусцілі змрок,
Усходзіла гарачай чыстай зоркай
Матчына мова, —
І відушчаў зрок.

Хай бед людскіх не развясці рукамі —
Успыхне слова выйсцем пра запас.
...Цвілі так блізка вочы васількамі,
І жыта,
Жыта абступала нас...

ЖАР-ПТУШКА