Эдуард Акулін - Крыло анёла

Ты ўсміхаешся скрозь сон мне
у промнях ранішніх вяргіняў...
Хацеў сказаць: — Мая мадонна!
А прашаптаў: — Мая багіня!

* * *

Забяры маю сілу начную,
беспрытомна стамлёным зрабі...
Я сумую, о як сумую
па гаркаваму смаку рабін.

Дзе адбіткамі шлюбнай фармоўкі,
пераблытаўшы колеры воч,
нашы целы на досвітку зноўку
нам вяртае спакусніца Ноч.

На беразе

Сарамліва ў люстэрка ракі
ты сама на сябе паглядзела...
I каса паслухмяна з рукі
Мілавіцай асыпала цела.

Покуль сон не раскрыў парасон,
захінаючы нас ад спакусы, з
абяры мяне ў дождж валасоў
і ў пяшчоту расчуленых вуснаў.

Аблокі

Ты чакала мяне, як ралля
першы дождж пасля чэрвеньскай спёкі.
Ты чакала — у небе Ілля
спахмурнела вышукваў аблокі.

I нарэшце настаў гэты дзень,
ад світання да зор сумнавокі...
Хмельны час несупынных залеў,
час кахання раллі і аблокаў.

Ты чакала мяне — я прыйшоў.
Не суддзёй, не святым, не прарокам,
а грахоўным дажджом, яснатой
на вясёлкавым сподзе аблокаў.

Ноч

Люблю глядзець, як горад засынае
і тухнуць вокны ў доме насупроць.
Глыбее неба, быццам забірае
стамлёных душ нязгледжаную плоць.

А зоркі ўсё выразлівёй раяцца,
як рыба ў невадзе, дзе мелкі плёс...
Чыёй душы сягоння не вяртацца, —
пакуль мы спім, рашыць спяшае Лёс.

* * *

Лістапад за астатняй лістотай
шле паўночных вятроў чараду.
Я па снезе, што выпаў употай,
да цябе на спатканне іду.

У чаканні чуллівай пяшчоты
знерухомеў разгублены сад...
I каханне, і снег употай
нам з табой падарыў лістапад.

— Ты на снезе кахаць не ўмееш?..
Шлюбным ложкам хай стане нам
Ды прачнуся і ўсё зразумею —
гэта сон, гэта восеньскі сон.

* * *

Ад нараджэння навырост
жыццё нам звыш наканавана...
Пакуль люстэрка неба Лёс
не захіне радном тумана.

I апусцелы цела гляк,
дзе прысмак успамінаў горкі,
душа пакіне — і няўзнак
яна адчуе сябе зоркай.

Каб, змогшы летаргію сноў
і спробу самаадрачэння,
цярновым шляхам да асноў
прайсці за хвілю да ўзнясення.

Ронда

Да рук гарачых ліпне гліна,
здаецца, пальцы сочаць кроў...
А ён нагою зноў і зноў
ганяе ўвішны круг няўпынна.
I вырастае прыгажосць
у таямніцы рухаў-чараў,
нібы вяртае маладосць
майстэрства боскага ўладар —
стары Ганчар.
Напэўна, так калісьці Творца
на адзіноце сярод хмар,
натхнёны духам сваёй моцы,
ствараў Адама — сына мар,
не склаўшы рук да самай ночы,
як той Ганчар.

Трыялет

Не вернецца назад Учора.
Прыбой аціх. Ачахлі зоры...
I не глядзі мне ўслед з дакорам.
Была зіма — астыгла мора.
Не вернецца назад Учора.
Дзе ложак — яхта. Хвалі — шторы...
Не вернецца назад Учора.
Прыбой аціх. Ачахлі зоры.

Краіна Начы

Мы маўчым, мы зацята маўчым.
Нашы душы аблытала плесень...
А на поўдзень — краіна Начы,
і гурган сёння сімвал Палесся.

Ды адчай немагчыма схаваць,
як душу не ачысціць нідзе...
Мне Радзіму да скону шукаць
па сцяжыне, што з ночы вядзе.

Беларусь, мая хворая маці,
са слязою Сажа на шчацэ
у парваным чарнобыльскім плацці
пачарнелым Сусветам брыдзе...

Раманс

Ці згараў майскі дзень у журбе,
ці мо бэз расквітнеў так спакусна, —
я пракляў гэты міг, і сябе,
і твае паслухмяныя вусны.

Шчасце ж нас абмінула наўзбоч,
не прынеслі залеву грымоты...
За пяшчоту на веснюю ноч
неспакой, што ў душы назаўсёды.

* * *

Нашу я ў сэрцы двух анёлаў:
анёла цемры і святла.
Адзін чароўны мае голас
Другі — гырчыць, як ваўкалак.

Адзін кахае да знямогі...
Другі — нянавісцю гарыць.
Адзін заве ў сябрыну Бога.
Другі — Люцыпару служыць.

Адзін ахоўвае ад звадак
і чорных дум у галаве.
Другі — прывабіць хоча здрадай,
душу маю на часткі рве.

Нашу я ў сэрцы двух анёлаў...
Якому з іх перамагчы?
Дрыжыць пялёстак свечкі квола
на донцы восеньскай начы.