Эдуард Акулін - Крыло анёла

З узмежжа, нібы з парога,
я крыкну насустрач хвалям:
— Вазьміце маю трывогу,
што сэрца няшчадна паліць.

А потым, калі паспею,
услед ім шапну з мальбою:
— Вярніце ў душу надзею,
счарнела душа журбою.

* * *

Без ценю шкадобы, без кроплі адчаю
жыву і жыцця свайго не прыкмячаю..

Год вып'ю, як кубак нямоцнага чаю...
Жыву і жыцця свайго не прыкмячаю.

Жыццёвы экватар будзённа страчаю.
Жыву і жыцця свайго не прыкмячаю.

Няўжо і тады, як адкрыецца Вечнасць,
сігну за мяжу і жыцця не прыкмечу?

* * *

Выходжу з туману на голас.
На волю выходжу з сябе...
3 зямлі нараджаецца колас,
удзячны вясновай сяўбе.

Прабіўшы труны скарлупінне,
душа, як зялёны прамень,
вязніцу сваю пакіне,
вітаючы ясны дзень.

Пакуль спадарлівы Сейбіт
абходзіць з сяўнёй палі —
і душам расці, і хлебу
на белай маёй зямлі.

* * *

Мне нічога зусім не трэба.
Разумееш — зусім, зусім.
Мой нажытак — кавалак хлеба.
Мой прытулак — нябесны схім.

Мне нічога твайго не трэба.
Мне хапае пакуль свайго...
А стамлюся — пагосту глеба
не адрыне крыжа майго.

Залаты фонд

Цябе збіралі прадзеды сівыя
па залаціначцы за годам год.
Хацелі, каб нашчадкі — мы, жывыя,
дзівіліся і памяталі род.

Цябе хавалі па святарных месцах.
Ты целам быў паціру і крыжу.
Табе ўрачыста адпраўлялі месу.
Ты Ефрасініі літанні чуў.

Ты быў акладам Бібліі Скарыны...
Ты плыў ракой клінкоў паміж чужых.
Ты і сягоння нам свяціць павінны,
нібы алтар для вернікаў сваіх.

Белая вежа

Ствол каменны падмуркам урос у Радзіму.
Крона — купал блакітны адвечных нябёс.
Дрэва памяці — белага роду радзіны.
Ты Галгофа — а я твой слухмяны Хрыстос.

Узыходжу па звілістай лесвіцы лёсу.
Крок — і кроў на халодных прыступках блішчыць.
Крок яшчэ — і душа каля самых нябёсаў.
Крок апошні ці хопіць адчаю зрабіць?..

Дым

Агмень і дым — дзве родныя істоты.
Павек вас немагчыма разлучыць.
Як бацька й сын — жывая повязь роду.
Агню гарэць — да зорак дыму плыць.

Агмень і дым — выток і. ручаіна.
Агмень і дым — пачатак і працяг.
Агмень і дым — жыве між вас дваімі
няспраўджаная ісціна быцця.

* * *

Месячнай цёплай ноччу
шляхам апошнім, Млечным,
ціха ў Сусвет пакрочу,
буду сабе свяціць...
Каб і адтуль, з вышыняў,
каб і адтуль, з далечы,
бачыць цябе, Радзіма,
і, як цяпер, любіць.

Шлях да Радзімы
(Акрапаэма)

І

Паміж пяскоў Егіпецкай зямлі,
Задоўга да народзінаў падання,
Народ, каб выжыць, не спыняў бадзяння, —
Гады наўслед барханамі плылі.
У іх пясках расталі міражамі
Усе, хто да ідэі не дарос,
Хто наракаць прывык на лёс—
Паўсталі ля аазісаў крыжамі...
I толькі смелыя не запынялі рух,
Таму што вера ім гаіла Дух.
Праз сотні год пакутаў і блукання
Ім давялося ісціну спазнаць—
Род немагчыма вынішчыць дазвання,
Што мову продкаў здолеў захаваць.

ІІ

Над хвалямі сінеючага Ніла
Мая душа пакутвала ў суцьмені.
Змяніліся кагорты пакаленняў,
А веліч пірамідаў зноў дзівіла,
I мімаволі думкі варушыла

Аб людзях тых, што гэтае стварылі.
Даўно на плітах іх сляды астылі,
I пыл стагоддзяў іх зацерушыў.

Маўкліва сфінкс задумаўся аб нечым...
У зрэнках скамянелых дрэмле вечнасць.
Краса і сіла злітыя ў адно?..
Прыступкі для раптоўнага знікнення?..
Таго ў вачах нашчадкаў не відно,
Хто перад лёсам кленчыў на каленях.

ІІІ

Ўжо колькі тысяч год стаіць магіла,
Там, дзе калісьці працвітаў народ,
Што вечнасці раку хацеў уброд

Пераадолець — сілы не хапіла.
Ен бедным быў на дабрыню,
Каханне, літасць, гнеў і ласку,
Затое моцна верыў казцы

Пра ідэалаў вышыню....
I памяць загубіў ён, нібы звер.
Што з тым народам сталася цяпер?

Галіны адракліся каранёў,
Наіўна парадніўшыся з лістотай...
Гнеў боскі — д'яблавы праклён,
Не пакарай сляпы народ мой!