Эдуард Акулін - Крыло анёла

Ды аднойчы — хутчэй безвыходнай зімой,
не здалею пазбегнуць напасці —
каб званком тэлефонным у спальні тваёй
хоць імгненне пабыць ля шчасця.

Неба

Ніводнай зоркі ў небе гарадскім...
Усе яны пакінулі нябёсы.
Спакушаныя пекнасцю вітрын,
касмічны на зямны змянілі лёсы.

Сузор'е лебедзя высвечвае хімчыстку.
Стралец вартуе пнеўматычны цір...
А Млечны Шлях увесь, як ёсць, дачыста
агнём сваім праспект пазалаціў.

Ніводнай зоркі ў небе гарадскім...
На самым дне спусцелага Сусвету
блукае пасівелы з гора дым,
як напамін пра грэшную камету.

* * *

Я крочыў дамоў небам
па воблаках, як па снезе.
Палуднаваў чэрствым хлебам,
спыняючыся ў начлезе.

Лічыў па шляху зоркі,
як вёрсты да той вёскі,
дзе лёс палыном горкім
разбавіў мае вёсны.

Я крочыў дамоў небам,
зямлёю туды нельга...
Пабачыць з вышынь дрэвы,
як маці мая, ссівелыя.

Адлюстраванне

Усе пуцявіны прыводзяць у неба.
Для грэшнай душы сваёй крылы гадую.
Калі адыходзіць — адзінае трэба:
на свечцы заўважыць слязу залатую.

На свечцы заўважыць слязу залатую —
адзінае трэба, калі адыходзіць.
Для грэшнай душы сваёй крылы гадую.
Усе пуцявіны ў нябёсы прыводзяць.

Туюгі

*

Паўднёвае сонца лавінай з гары
сцякала. Сказала ты: — Любы, згарым,
і першай сігнула насустрач абвалу
снапоў залатых, што ліліся згары.

*

Нялюбай цела — вабнасць-чары —
я піў да дна світальнай чарай...
Ды дзень падкраўся, нібы кара
за грэх астатні янычара.

*

Слодыч слоў не бяру на веру.
Словы — рэха нязбытных сноў...
Хоць каханне — нішто без Веры,
ды я ў шчасце наноў — не веру.

*

У абдымках цябе не душу...
Не дару пацалункаў каралі.
А парфумай пачуццяў душу
я тваю незмушона душу.

Віланэль

Забытых гусляў гукі.
Салодкі напамін.
Плылі стамлёна рукі.

Над безданню разлукі
зацвіў зімой язмін.
Забытых гусляў гукі.

Гучалі без прынукі
у квецені галін.
Плылі стамлёна рукі.

3 гадамі сэрца мукі
гарчэюць, як палын.
Забытых гусляў гукі.

Плывуць стамлёна рукі

Рытурнэль

Скруха
загарыцца ў сэрцы і патухне
памяці ссівелай завірухай.

Памяць
адгукнецца рэхам у тумане
і неразгаданая растане.

Сэрца
на самоту болем адзавецца,
ды не скамянее ў паняверцы.

Я вас любіў.

Я вас люблю, мае палешукі...
Гучыць радок пранізліва і горка.
Я вас люблю, цяпер — ужо любіў
да самага расстайнага пагорка...

Як чаіца, над сцішаным Сажом
душа прычаліцца крылом да неба.
Няўжо апошні раз гляджу на вас?
Няўжо развітвацца з Радзімаю патрэбна?

На займішчы самотнае вясны
рака жыцця застыла ў пойме лета...
Я вас любіў аддана, нібы сын.
Палессе, памяні душу Паэта.

Аднойчы

Аднойчы ўвесну, нібы лёд,
ад плёсаў-плошчаў непрытульных
асфальт пачне свой крыгаход
між берагоў прыціхлых вуліц.

I людзі выйдуць паглядзець
на небывалае здарэнне,
і стануць душамі святлець,
і прагнуць самаачышчэння.

I разняволены праспект
ва ўсёй сваёй красе шырокай
блакіт пралесак панясе,
адлюстраваны ў сотнях вокан.

* * *

Калі замерзнуць рэкі вен
у маім целе назаўсёды, —
што атрымаю наўзамен
я ад спадарыні Прыроды?

Спакой нязмушанага сну
ці кволы парастак надзеі —
зноў прычакаць жыцця вясну,
якая сэрца адагрэе?..

* * *

Пахавайце мяне ў Бесядзь,
каб ляжаць мне на дне плёса
і глядзець, як з нябёс месяц
у аер страсае росы.

Пахавайце мяне ў рэчку
галавой насупроць плыні...
На Купалле з вянком свечку
мой пагляд над вадой спыніць.

Пахавайце мяне ў Бесядзь...
Там русалка з касой русай
скажа: — Любы мой, свет цесны,
дзякуй Богу, што ты вярнуўся.