Эдуард Акулін - Крыло анёла

Анёл самотны падаў з неба
над Беларуссю незаўважна...
Адно крыло — бялей ад снегу.
Другое — чорнае, бы сажа.

Упаў — гучалі трубы громна,
і бачыў гэта ледзь не кожны:
адно крыло — у водах Нёмна,
другое — знікла ў плыні Сожа.

О літургіі Херувімы!
Чаму не плачаце — спіцё вы?
Анёл згубіў маю Радзіму,
а без яе — нашто жыццё мне.

Душа

Палова чацвёртай ночы, —
палова маёй тугі...
Вяртацца душа не хоча
назад, на «свая кругі».
I целу майму пустому
балесна на сподзе сноў. —
Вярніся, душа, дадому, —
прашу і не чую слоў.

Даруй мне, як скрозь бывала,
за безліч маіх грахоў...
Вярніся — я гэтак мала
яшчэ гадаваў сыноў.

Палова чацвёртай ночы, —
палова маёй тугі...
Не хоча душа, не хоча
пакінуць сваіх вышынь.

Зайздрасць

Ах, якія могілкі прыгожыя
на радзіме Толіка Сыса!
Дзе бярозай стала ледзь не кожная,
у Дняпро схаваная душа...

Хораша пры бацькавай магіле
тут пачуць на Радаўніцу гром...
I не страшна, нават ні на хвілю,
прычакаць апошні свбй паром.

Прышласць

Аднойчы, толькі без мяне,
самотны сон Сусвету
па-свойму ў вершах апяе
наступнік мой — паэта.

Русалкі ў руні росны след,
світальных косаў вецер...
Няўжо па-свойму апяеш
наступнік мой — паэце?

Няхай жыццё няўстрым бяжыць
з Сягоння і ў Калісьці...
Радку напісанаму — жыць.
Цвісці валошцы ў жыце!

Свіслач

Ля кампазіцыі А. Маціевіча
Я закахаўся ў рэчку Свіслач, —
яна была калісь жанчынай...

Я прызначаў ёй час спатканняў
і, як належала паэту,
дарыў на памяць аб каханні
мастоў шыкоўных бранзалеты.

I верыў я — аднойчы ў зморы
яна з каменнай дыбы ўстане...
I мы пакінем гэты горад
хоць на няісны міг світання.

Крыўда

Не папросіш мілоснай свечкі,
не адкажаш хлуснёй на здзек...
Толькі дзве перасохлыя рэчкі
уваскрэснуць з тваіх павек.

Толькі срэбныя дзве маланкі
перакрэсляць мне шлях наперад...
I ў адной з іх — заплача Янка,
а ў другой — засмяецца Верас.

* * *

Гэта — дарога ў Рай.
Гэта — сцяга да Пекла.
— Божа, параду дай,
выбраць якую лепей.

Першая — кроў і боль.
Крочыць другой салодка...
— Божа, прашу, дазволь
выбраць між двух — сяродку.

* * *

Кляновых лістоў клаксон
вятрыска на золку сцісне...
Ты — мой недаснёны сон.
Прачнуся — і шчасце знікне.

Сыходзяць крыжы з вакон
слатою размытых ліній.
Ты — мой недаснёны сон.
Прачнуся — і шчасце згіне.

Зялёных вачэй неон
расстайнай слязой бурштыніць.
Ты — мой недаснёны сон.
Баюся прачнуцца — згінеш.

* * *

Студзень выбеліў пожні
сумам снежнай імжы.
Мы спаткаліся позна —
дзве скалелых душы.

Не паспелі на столькі,
колькі згублена слёз
стэарынавым болем
на хрышчэнскі мароз.

На жыццё, на каханне
не здалелі паспець...
Дзве душы, два жаданні
і адзіная смерць.

* * *

Жанчыну пакрыўдзіў Каханы.
Па вуліцы крочыць адна.
У поглядзе ніцым схаваны
нявыспелы боль і віна...

Жанчыну пакрыўдзіў Каханы.
Ну чым ёй цяпер памагчы
на займішчы летняга ранку,
на сходзе вясновай начы?

Даверце мне, ясная Панна,
адчай непрытомнай рукі,
і сум ваш растане туманам
на люстры світальнай ракі.

* * *

О як ты, грэшная душа
мая, імкнулася да Бога!
А Бог сказаў: — Не спакушай
сябе святлом агню чужога...

А я лячу на твой агонь
І без астачы ў ім згараю,
і рай дарованы губляю,
цябе цалуючы у скронь.

У Траецкім

Я цябе даўніною вёў...
Пахла кавай і першалістам.
Нашу пару ў святле агнёў
люстравала раўніва Свіслач.

Я цябе даўніною вёў,
і было гэта ўсё калісьці.
А сягоння — рудым агнём
пад нагамі згарае лісце.

* * *

Жанчына з сумнымі вачыма,
табе пасуе колер здрады...
Ад кос світальных
вадаспадаў пагляд адвесці — немагчыма.