Фаил Шәфигуллин - Яшьлегем тугае

Туган авылыма кайтам да мин
Тау буена киләм.
Балачакта биек иде таулар,
Хәзер инде иңгән.
Таулар хәлсезләнгән,
Таулар иңгән…
Аңлый алмыйм нидән?..

Һаман горур, һаман биек булып
Шаулый ялгыз имән…
Ботаклары аның элеккечә
Болытларга тигән.

Ни өчедер төнлә кинәт
Уянып,
Тын бүлмәдә яткан чакта
Уйланып,
Күз алдыма килеп бастың,
Мөсәвир.
Мине басуларга дәштең,
Мөсәвир.
Болыннарга дәштең мине,
Кул изәп.
Өзелә лә искә төшкәч,
Ах, үзәк.
Сагынуларымны минем сиңа
Кем сөйләр?..
Сине хәзер җир йөзендә
Юк диләр.
Ышанмыйм мин бу хәбәргә,
Ялгандыр.
Күк айгырың сусап кына
Калгандыр.
Су бирергә айгырыңа
(Мин беләм)
Кайтырсың син, җырлый-җырлый,
Таң белән.
Кайтырсың син, урамнарга
Ямь биреп.
Син гел юлда, арыйсыңдыр
Юл йөреп…
Бала гына дисәләр, син
Кимсенгән.
Унөч яшьтән егет булып
Җир сөргән.
Итагатьле, йомшак җанлы,
Эшчән ир.
Юлга чыксаң, чын юлдаш син,
Мөсәвир.
Һәрбер атның холкын яхшы
Беләсең.
Төшләремә гел ат белән
Керәсең…
Җир йөзендә син юк диләр –
Ышанмыйм.
Сине һаман юлда килеш
Күрәм мин…

Әни кайгырганын күрсәм,
Тормышымда калмый бер ямь:
«Ах, нишләрмен картаеп, дим,
Мин дә шулай боегып йөрсәм?..»
Әгәр дә ул елмайса бер,
Рәхәтләнеп китә күңел:
«Елмаер, дип, үз картлыгым», –
Сөенә-сөенә уйлыйм мин гел.

Җан дуслар да түгел идек инде алай,
Уйнап үстек бер урамда җиде малай.

Төнге күккә карау белән төшә искә,
Җидегән йолдыз күргән идек без бер кичтә.

Җидебезгә – җиде йолдыз, җиде шатлык,
Кош тоткандай, зәңгәр сукмак буйлап чаптык.

Җилләр ефәк, таулар көмеш, офыклар ал,
Һич кайгы юк… Баш очында җиде хыял!

…Җиде хыял еракларга дәшкән чакта
Чыгып киттек җиде егет җиде якка.

Җиде егет җиде җирдә хәзер, бакчы:
Кайсы шахтёр, кайсы шофёр, кайсы ташчы.

Кемдер кайтты туган йортка, ә кемнәрдер,
Тормыш корып, еракларда итә гомер.
Ялгыша да кайсыбыздыр кайчагында,
Адаша да кайсыбыздыр кайчагында,

Беребез дә калмый ләкин җирдә ялгыз –
Баш очында янган чакта җиде йолдыз.

Һәрбер якның була юләре,
Бездә дә бар иде бер юләр.
Үлгәч тә бит алар хакында
Кызык хәлләр сөйләп йөриләр.

Ачлык елны, әйтсәк бабайча,
Муены гына аска килгере –
Акбай атлы безнең ана эт
Алты йомры бала китерде.

Әниләрен имгәч, аунатып,
Көчекләрнең бәхет түгәрәк.
Алтысы да мамык туп кебек,
Алтысы да үсә, тәгәрәп.

Без, малайлар, карап шуларга
Онытабыз хәтта ачлыкны.
Кырыс бабай гына алардан
Аерырга безне ашыкты.

Каш астыннан йөртеп күзләрен:
«Үсә, диде, артык тамаклар.
Башларына җитәр боларның,