LibCat » Книги » Поэзия » Янка Купала - Сон на кургане

Янка Купала - Сон на кургане

Здесь есть возможность читать онлайн «Янка Купала - Сон на кургане» весь текст электронной книги совершенно бесплатно (целиком полную версию без сокращений). В некоторых случаях можно слушать аудио, скачать через торрент в формате fb2 и присутствует краткое содержание. Жанр: Поэзия, drama, на белорусском языке. Описание произведения, (предисловие) а так же отзывы посетителей доступны на портале библиотеки ЛибКат.

Читать книгу

Название:
Сон на кургане
Автор:
Янка Купала
Жанр:
Поэзия / drama / на белорусском языке
Год:
неизвестен
ISBN:
нет данных
Рейтинг книги:
4.5 / 5. Голосов: 2
Избранное:

Добавить в избранное
Отзывы:
Написать комментарий
Ваша оценка:
- 100
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5

Сон на кургане: краткое содержание, описание и аннотация

Предлагаем к чтению аннотацию, описание, краткое содержание или предисловие (зависит от того, что написал сам автор книги «Сон на кургане»). Если вы не нашли необходимую информацию о книге — напишите в комментариях, мы постараемся отыскать её.

Сон на кургане — читать онлайн бесплатно полную книгу (весь текст) целиком

Ниже представлен текст книги, разбитый по страницам. Система сохранения места последней прочитанной страницы, позволяет с удобством читать онлайн бесплатно книгу «Сон на кургане», без необходимости каждый раз заново искать на чём Вы остановились. Поставьте закладку, и сможете в любой момент перейти на страницу, на которой закончили чтение.

Тёмная тема

Шрифт:

↓

↑

Сбросить

Интервал:

↓

↑

Закладка:

Сделать

Чорны (стукаючы абломкам па саганку)

Зноў, на вырай, зноў, на жніва,
Толькі спрытна, толькі жыва!

Ўлева, ўправа, ўправа, ўлева —
Па наспелыя пасевы.

Відмы расплятаюцца, кожнае бярэ за вяроўку — між галавой і рукамі — звязанага свайго таварыша і ў парадку, ў якім прыйшлі, сходзяць з ганка пад звон Чорнага грашыма.

Відмы

Па наспелыя пасевы —
Ўлева, ўправа, ўправа, ўлева.

Толькі спрытна, толькі жыва,
Гэй, на вырай, гэй, на жніва!

Чорны свішча. З'яўляецца і забірае саганок з грашыма той самы чалавек, што яго і прынёс.

Сам (усхапіўшыся з месца)

Што за дзіва, што за сіла
Зноў круціла, зноў муціла?..

Скавытала і свістала,
Як бы путам аплятала, —

Ні то ў яве, ні спрасоння…
Што за ночка мне сягоння?!

Было цёмна, як у вуллі, —
Хоць бы ў вока пальцам ткнулі, —

А тут відна ў гэтых грудах,
Хоць лічы іголкі ўсюды.

(Углядаецца ў той бок, скуль б'е большы бляск.)

Што я бачу?.. Ці ж быць можа?
Гэта ж вёска!.. Божа!.. Божа!..

Жонка… дзіцё, бацька… матка…
Ах ты, хатка, мая хатка!

(Як шалёны, злятае з тапаром з ганка.)

Чорны

Ха-ха-ха-ха!..

Заслона

III. Пажарышча

Досвітак. Непадалёку ад пажару. Пасяродку стаіць дзікая груша. Валяецца колькі галавешак. Далей — трохі ўправа — пачынаецца палаючая вёска: з некаторых хат засталіся ўжо толькі печы ды каміны, а па баках ляжыць асмалеўшае бярвенне. Пажар падбіраецца пад другі канец вёскі. Калі-нікалі ўзрываецца вецер і даносіць снапы іскраў. Чуваць гул полымя і людскіх галасоў.

І-ы пагарэлец (цягнучы лаву)

Скуль і як яно ўзялося?
3 чыёй хаты занялося?..

Сплю, як толькі спяць уночы,
Чую, лезе дым у вочы;

Усхапіўся, паглядаю:
Мора полымя гуляе;

Сам не знаю, ў што ўчапіцца…
Ну, за лаву — прыгадзіцца.

(Ідзе далей.)

2-і пагарэлец (з андаракам і каптаном бабскім)

…Мы з сваёй яшчэ не спалі:
Дзіцянятка калыхалі…

Раптам — відна… Я у дзверы,
Ды не ў дзверы, а ў кут змерыў.

Сяк-так выскачыў за хатку…
Бачу, косіць ад пачатку

Агонь вёску, як памора;
Зноў я ў хатку… ах ты, гора!

Сам не знаеш, што ўхапіці;
Крычу жонцы: бяры дзіце!

Сам хапаю сёе-тое…
Чуць з душою, чуць з душою…

3-і пагарэлец (з матком і шпулькамі)

Я так крэпка сплю на печы:
Ажно тут — штурхель у плечы!

Глядзь: аж нехта качаргою
Мяне цягне, як дугою.

Ўжо ўстаю, ужо буджуся,
Злазіць з печы ўжо лаўчуся…

Бух аб землю, як сноп жыта,
Проста бокам аб карыта!..

Хтось крычыць: барджэй жа, тата!..
Ломяць, цягнуць усё з хаты…

Я — хвацель маток і шпулькі…
(Глядзіць за пазуху.)
Ну, а люлька… няма люлькі.

Дзяўчынка (з хлопчыкам, меншым ад сябе; абое ў адных зрэбных кашулях)

Як маланкай, пайшла хатка,
Чаравічкі і апратка.

Хлопчык (праз слёзы, разглядаючыся)

А дзе ж татка? а дзе мама?

Дзяўчынка

Ціха, братка: я таксама
Вось з табою іх шукаю,
Дзе ж падзеліся — не знаю.
Ў гэты бок няслі кадушку.

Хлопчык

Падсадзі — сарву я грушку;
Хачу вельмі піць і есці.

Дзяўчынка (падсаджвае хлопчыка, з павагай)

Вось уздумаў грушы трэсці.
Тутка гэткае няшчасце,—
Не дзівота і прапасці.
А ён, бач, з сваёй ядою!

Хлопчык (саскочыў і грызе сарваную дзічку)

Пабяжым цяпер затое.

Дзяўчынка

Не лезь толькі ў вочы з плачам:
Татку, мамку недзе ўбачым.

Хлопчык (з радасцю адбягаючы з дзяўчынкай)

Недзе знойдзем, недзе ўбачым!

1-я кабета (цягнучы саху, заплакаўшыся)

Што за ночка! што за ночка!
Не пакінуў і ламочка!

Як сярпом, зжынае, голе…
А стары прост сходзіць з поля,

Галаву саўсім губляе —
Сам не знае, што хватае;