Аркуш Алесь - Вяртанне

Яшчэ імгненне — і я пашкамутаю гэтую погань!

Побач прабег куртаты сабачка.

Цяжка дыхаючы, я спыняюся, заплюшчваю вочы

і бачу Ваўка.

* * *

Сьвет наш не ведае райскіх мясцін,

Мусіць, яны толькі ў кнігах ды песнях

Клічуць вандроўнікаў мройным узлессем.

Свет наш не ведае райскіх мясцін.

Прывіднай зьнічкаю думка ўваскрэсне:

Досыць рабіць пісягі каляін, —

Свет наш не ведае райскіх мясцін,

Мусіць, яны толькі ў кнігах ды песнях.

Зьнічка хвіліну трымціць...

ВАБІК

Забі пярун мяне, — я чую

Выразна сумны голас твой!

Наперадзе чарот сцяной.

Праз чараты на кліч прастую,

Бо голас — ТВОЙ!

Хаваюць неба чараціны.

Хапаюцца за ногі балаціны.

А голас кліча, мкне чароўны

І працінае мне душу.

Марудна як! Хай парашут

Мяне на голас выкіроўваў.

Я захліснуў бы парашут!

Сцяну апошнюю патрушчыў.

Насупраць — праз лагчыну — пушча,

Дзе пад кашлатаю ялінай

Дзмуў паляўнічы ў чараціну.

* * *

Даўно не спаў, як ў жаўнерскім ложку.

Дакучлівая стома цвеліць толькі.

Тваіх вачэй маўклівыя валошкі

Запаланілі зырка наваколле.

Ашчадна захаваю сум блакітны

Углыбіні чысцюткага ўспаміну.

Як Свіслач, вопратку гранітную

За тлумным горадам я скіну.

КАМЕТНАЯ СВАБОДА

Гавораць: двайчы не ўвайсці ў адну раку.

Лухта! Я ўвайшоў у тыя ж воды.

Трымаў, як скарб, ў руцэ тваю руку

Праз год вандровак і свабоды.

Праз галактычныя прасцягі чую спеў.

Мацнее сіла прыцягнення з кожным годам.

Я толькі сёння раптам зразумеў,

Якая ты, каметная свабода.

ТАБЕ

Бягуць успаміны, як хвалі,

На бераг з адзінай сасной.

І дзён маіх стынуць каралі

Без пацеркі зыркай тваёй.

Ўсё роўна тваёй зараніцы

Я вершамі буду маліцца.

ЧАС ЧАКАННЯ ЛІСТОЎ

Набліжаецца час чакання лістоў –

Назапашвай цярпенне.

Адшукай у кахання пяшчоту са слоў.

Першы ліст не збавенне.

Зноў на сэрца ляцяць і ляцяць матылі...

Першы ліст не збавенне.

І на гэтай найлепшай зямлі на Зямлі

Я не ведаю снення.

Зараніцы пачуцці свае даручу.

Страціў час вымярэнне!

Я да скрыні паштовай на крылах лячу...

Соты ліст не збавенне.

* * *

Вэнэра пацеркай мігціць,

У аскетычны космас запрашае.

Камэты срэбнаколерная ніць

Тчэ немаўлятам стужкавыя шалі.

У цемры нараджаецца жыццё.

Сусьвет — нібыта казачна-умоўны,

Чаканьне, як паўночнае ліццё

Расплаўленага месяца у чоўны.

* * *

Раней я баяўся

цемры,

жудасна-таямнічай,

халоднай

і бязлітаснай.

Ашуканы,

я баяўся цемры,

але час ператварыў

пудзіла боязі

у аскепак

безабароннай з’явы.

Пануюць ліхтары.

Слепяць фары.

Палохаюць вогнішчы.

СЯРГЕЮ ПАЛУЯНУ

Вы клікалі мяне – восья прыйшоў,

З воч паздзіраў усім павязкі.

Але, як матылі, з усіх куткоў

Вы паляцелі на святло,

а не на краскі.

ХАЛЕПА

Вандроўнік маўчаў,

ён быў дзіўны вандроўнік,

Сядзеў і маўчаў, як нямко.

На вуліцы халепа смеціла слотай –

Найбольш пад акном у святло.

Які ж ты вандроўнік –

мармоль засцянковы,

Калі назапасіць гісторый не змог.

Праз халепу месяц сляпіўся замовай

Як новы вандроўнік ступіў на парог.

А потым яшчэ і яшчэ, як навала,

І цесна зрабілася ў хаце

са шкла і металу.

Гарбатай усіх частаваў –

і чатыры фаеркі няспынна

Выключна займаліся вырабам кіпеню...

- Ты дзіўна падобны на Анцева сына, -

Прамовіў з гасцей нехта ў спіну мне.

І болей ні гуку, у цішу закуты.

Я сціснуў далонямі вушы – пакута.

ЧОРНЫЯ ПТУШКІ

Чорныя птушкі фарбуюць нябёсы

Ў жудасны колер.

Голае поле. Дарога. Калёсы.

Вецер у коле.

Чорныя птушкі фарбуюць нябёсы...

Птушак няволяць —

Гоняць, як хмару, птушыныя лёсы.

Вецер у коле.

Чорныя птушкі фарбуюць нябёсы...

Цьмяна у полі.

Пругкія крылы, як вострыя лёзы.

Вецер у коле.

Чорныя птушкі ўсадзілі ў нябёсы

Крылы.

Даволі!

Ўпалі на глебу чырвоныя сьлёзы...

Вусьцішна ў полі.

НАТОЎП

Натоўп рухаецца па шляху, брукаваным

жывымі чалавечымі галовамі.

На адзіным дрэве

ўскрай бясконцай людской плыні

пугачом

сядзіць вірлавокі дзядзька.

— Хадынка нібыта, Хадынка нібыта... —

бесперапынна мармыча ён.

Ці ён папярэджвае, ці ён пытаецца?

Натоўп моўчкі абмінае дзівака.

Каб неяк прыхаваць пачатак і канец,