Гіём Апалінэр - Зямны акіян

Васал, ён вырашыў з цянётаў сюзерэна
Уцячы і на жыццё махнуў рукой.
Як дож, звянчаўся з хваляю марской
Пад галашэнне сённяшняй сірэны.

О плынь марская, хлынь насустрач ночы!
Здалёку хіжым позіркам на трупы сумных дзён
Глядзяць да раніцы акул пражэрных вочы,
А мора ўсё гудзе і хвалямі клякоча,
Глынаючы і скаргі і праклён.

Мой келіх поўны, і віно, як полымя трапеча…
Услухайцеся: песню лодачнік пяе,
Як сем наяд пад месяцам, смуткуючы аб нечым,
Сушылі валасы зялёныя свае.

Прыходзьце да мяне, кружыцеся на славу!
Не! Болей не хачу я песні слухаць той!
Прыводзьце да мяне зямных дзяўчат бялявых,
З заплеценай касой, з усмешкаю жывой!

О Рэйн, о Рэйн! П’еш золата начэй,
ты месяц увабраў.
Смуткуе песня, і варожаць чараўніцы,
І косы свецяцца святлом падводных траў.
О Рэйн, о Рэйн, ты п’яны ўшчэнт!
Віно іскрыцца.

Разбіўся келіх мой, смех грымнуў навальніцай…

Пад ветразем на Рэйне май прыгожы плыў,
З узгорка на яго жанчыны пазіралі.
I лёгка човен плыў, і гаманілі хвалі.
Хто ж вербы ніцыя схіліў і засмуціў?

Лагодны ветрык дрэвы калыхаў,
I асыпаліся пялёсткі з вішань майскіх,
Хавалася пяшчота ў белых красках,
Нібы ў павеках той,
якую я кахаў.

На беразе разлёгся пры вярбе
Цыганскі табар з малпай і мядзведзем.
I раптам прагучаў сігнал атакі недзе
Над вінаграднікам на палкавой трубе.

Хоць май, прыгожы май руіны засланіў
Квітненнем ружаў, вінаградных лозаў.
А вецер з Рэйна налятаў з пагрозай,
Трысцё дрыготнае і кветкі калаціў.

Ты чуеш, мой цыган?
Званы
На цэлы звоняць свет.
Няўжо дазналіся яны
пра наш сакрэт?

Званіца бачыла ў туман —
Ён кепска нас хаваў,
Званы раскажуць,
як цыган
мяне кахаў.

Суседзі заўтра на двары
Зазвоняць як адзін:
I пекар з жонкай, і Катрын,
Анры, Кіпрэн, Мары.

Смяяцца будуць, як прайду, —
Шукаць маіх заган…
Я пакахала на бяду,
Ад слёз памру, цыган!

Вядзьмарка бялявая, верце не верце,
Прынадзіла ўсіх, закаханых да смерці.

Епіскап пад суд чараўніцу аддаў,
Хоць сам ёй грахі за красу дараваў.

«Прыгожыя вочы твае, Ларэлея!
Чаму там вядзьмарства тваё палымнее?»

«Стамілася жыць я! Мой позірк пракляты —
Хто глянуў мне ў вочы, той трапіў за краты.
Мой позірк — агонь… О епіскап стары,
Спаліце вядзьмарства маё на кастры»

«Я сам закахаўся ў красуню-дзяўчыну.
Хай іншыя судзяць, я сам ужо гіну!»

«Епіскап, не трэба смяяцца вам, не!
Маліцеся богу, карайце мяне!

Мой любы паехаў далёка адгэтуль…
Мяне праганіце з нялюбага свету!
Пакутуе сэрца: я хутка згару.
I думка адна мяне точыць: памру!

Пакутуе сэрца маё з той хвіліны,
Калі мяне любы пакінуў, пакінуў».

Трох рыцараў кліча епіскап: «Хутчэй
Схавайце яе ў манастыр ад людэей!
Прэч, Лор-шаляніца, твой позірк — прыстрашка!
У чорным адзенні ты станеш мапашкай».

Вядуць Ларэлею. Ідуць і маўчаць.
А вочы яе, як свяцілы, гараць:

«Дазвольце мне, рыцары, ўгору падняцца,
Хачу развітацца я з родным палацам.
Хачу, бы ў люстэрка, у Рэйн пазірнуць
Мяне ж, маладую, навекі замкнуць!»

Пад ветрам каса над скалою бялее,
А рыцары ў страху крычаць: «Ларэлея!»

«На Рэйне мой мілы плыве на чаўне,
Ён там зачакаўся,
ён кліча мяне.
Як лёгка на сэрцы! Каханы — са мной».
I — ўніз галавой са скалы навясной.

Змагла яшчэ змеціць у плыні ракі
I сонца касы, і вачэй васількі.

Дама насіла сукенку
З турэцкім узорам;
Туніка, вышытая золатам,
Была ў гармоніі
З квяцістым шалем,
Закінутым за плячо.

Вочы яе гарэлі, быццам у херувіма,
Калі яна рагатала. Ах, як яна рагатала!
На твары яе паўтараліся колеры Францыі:
Вочы блакітныя, белыя зубы
I ярка-чырвоныя губы.
На твары яе паўтараліся колеры Францыі.

Па шыі паўкругам ішло дэкальтэ,
à lа Rècamier [1] à lа Rècamier (фр.) — па модзе Рэкам’е. , нібы вежа, прычоска,
А зграбныя поўныя рукі
аголены да плячэй.