Гіём Апалінэр - Зямны акіян

Я тут адзін. Мне толькі іскры свецяць
Сасновых дроў.
Снарадаў стогн і стук падкоў прыносіць вецер
З дарог-шляхоў.

Тут, на палях вайны, груган злавесна
Уначы крычыць.
І да цябе з каморкі цеснай
Мой ліст ляціць.

Мае радкі, як сімвал таямнічы
Шчаслівых дзён.
Цябе здалёк я клічу,
клічу,
клічу
Мой лепшы сон!

Яшчэ жыццё, як сэрцы нашы, не збяднела.
Жыццю — квітнець!
Ключ ад пачуццяў самых моцных, смелых
Мы будзем мець.

Любоў, адзіная на свеце, стукне ў дзверы.
О Лу, бывай!
Адна ёсць зорка ў небе —
мая надзея, вера,
Мой юны край.

Як дзіўна! Позірк твой, нібыта зорка,
Прабіў імглу.
Працяты я тваёй пакутай горкай.
Бывай, о Лу!

Ты — у няволі без віны ніякай.
Тут сталь і медзь: ляцяць яны ў атаку.

Працуеш моўчкі ты. А за сцяной фабрычнай
Да добрых спраў
людзей прырода кліча.

Халодныя вятры ляцяць за мора —
Здзімаюць на ляту з машын і пыл, і гора.
Зямля гадуе каласы і ведаў дрэва,
Дзе спеюць для цябе
плады бунтарства, гневу.

Тваіх тапельцаў мора хуценька хавае,
А зоркі ззяюць, ясныя, над краем,
Табе ўсміхаюцца святлом надзей,
Варожаць уначы над лёсам тых людзей,
Што здабываюць хлеб надзённы
У пакутах горкіх —
клопатах бяссонных.

Каштуе мала зорак бляск? Нічога!
А кроў твая, жыццё тваё —
ці даражэй намнога?

Ты нарадзіў сыноў, падобных да багоў,
Якіх чакае цяжкі лёс бацькоў.

Тваіх дачок чакаюць смутак і турботы.
Тваіх жанок святых
скалечыла работа:
Счарнелі рукі іхнія,
яны хаваюць рукі;
Не для дзяцей тваіх, якія гнуцца крукам,
Раскоша панская вітрын!
Усё для іншых ты стварыў адзін.

Стварыў ты гарадоў нядобрых прыгажосць,
Яны забралі працу ўсю тваю, як ёсць.

I ў шахце ў ляску, у каменным бляску
Ты верыш сам сабе — па абавязку.

Рушыў на плошчу народ у той дзень:
Прыйшлі і негры, і белыя,
і жаўтатварыя людзі;
Прыйшлі рабочыя з фабрык, дзе трубы ўжо не дымелі,—
Была забастоўка.
Прыйшлі тынкоўшчыкі ў брудным адзенні,
што вапнай прапахла;
Прыйшлі мяснікі — далоні ў іх
былі запэцканыя крывёй;
I пекары з бледнымі тварамі,
абсыпанымі мукой;
Прыйшлі прыказчыкі, кінуўшы прылаўкі
на сваіх гаспадароў;
Прыйшлі суровыя жанчыны:
дзеці сядзелі ў іх на руках
Або чапляліся за спадніцы матак;
Прыйшлі і зусім няшчасныя, але дзёрзкія,
Нафарбаваныя, папудрапыя, наплоеныя;
Прыйшлі калекі: кульгавыя, бязрукія,
глуханямыя, сляпыя;
Прыйшлі нават свяшчэннікі
і некалькі дзіўных
элегантна апранутых мужчын.
I горад за межамі Плошчы мёртвым здаваўся —
Нават не ўздрыгваў, нават не дыхаў ён.

Ніколі змрок святла не пераможа.
Хай вечар журыцца.
Чакайце:
Уранку зноў жыццё трывожна
Пастукае ў акно.
Да нерухомасці пагарду адчувайце!

Я акунаю рукі ў хвалі шчасця.