Анатоль Астапенка - Нацыянальная ідэя ў сучасным свеце

Пры разглядзе крайніх нацыяналістычных рухаў і нэафашыстаў трэба, аднак, быць уважлівымі і асцярожнымі, каб не змяшаць разам з імі і тыя партыі, якія не з’яўляюцца фашыстоўскімі, не стаяць на пазіцыіх культа сілы, хаця па некаторым прыкметам іх у свой час чамусьці аднеслі да фашысцкіх. Да такой партыі адносіцца, напрыклад, Нацыянальны Фронт у Францыі, які ўзначальвае Жан-Мары Ле Пэн. Адной з вызначальных рыс Нацыянальнага Фронту з’яўляецца тое, што ён падтрымаў ксенафобію і гэтым самым значна наблізіўся да канцэпцыі негатыўнага нацыяналізму, які яшчэ не з’яўляецца фашызмам, але ўяўляе ўжо нешта пераходнае. Перасцярога партыі Ле Пэна ад наплыву ў Францыю іншаземцаў мае падставы і блізкая думкам многіх простых французаў, і таму ня дзіўна, што ў 1993 г. на выбарах у французскі парламент партыя набрала 12 % галасоў.

Наш агляд быў б няпоўным, калі б у сувязі з разглядваемай праблемай, мы не закранулі і постсавецкі абшар. У Расіі і па-за яе межамі (у прыватнасці, у Беларусі) ужо колькі год узрушвае грамадства адмысловая партыя — «Русское национальное единство» (РНЕ). Пад прыкрыццём тыпова шавіністычных лозунгаў, выстаўляючы сябе адзінымі абаронцамі Расіі і рускай нацыі, гэтая партыя сваімі дзеяннямі паказала сябе як тыповая арганізацыя гранічна негатыўнага нацыяналізму. Тут і яўрэйскія пагромы, і крывавыя сутыкненні з іншымі нацыянальна арыентаванымі арганізацыямі (напрыклад бойкі з сябрамі БНФ у Беларусі). А сімволіка «байцоў» з РНЕ, выкананая ў выглядзе свастыкі «ў кручэнні» — гэта ўжо заяўка на сапраўдны неафашызм. Характэрна, што выяву гэтай сімволікі ідэолагі РНЕ знаходзяць у далёкай мінуўшчыне, у так званых «славянскіх ведах». Тое самае было ў свой час і ў Германіі, калі пры станаўленні нацызму яго тэарэтыкі знаходзілі карані фашызму і ягоную сімволіку ў рунічных пісьмёнах дахрысціянскай эпохі.

На дзіва падобныя нацысцкім «нардычным» фантазіям пошукі старажытных вытокаў сваей ідэалогіі ў тэарэтыкаў РНЕ: «Главным символом РНЕ является Звезда Богородицы с помещённой внутри её вращающейся свастикой, Это — символ наиболее соответствующий Русскому Национальному Архетипу».

Такім чынам, гранічна негатыўны нацыналізм разам з ідэалогіяй сусветнага панавання асобнай, арыйскай расы — гэт і ёсць поўны фашызм. Імкненне да сусветнага панавання, нацыянальны імперыялізм — істотныя рысы фашызму любой нацыянальнай афарбоўкі. Таму сёння ўяўляецца вельмі небяспечным фармаванне масавага імперскага сіндромуне толькі РНЕ, але і іншымі, колькасна больш моцнымі і ўплывовымі партыямі — КПРФ, ЛДПР і іншымі.

Лідэр адной з самых уплывовых партый Расіі — КПРФ — Г. Зюганаў адкрыта аб’вясціў аб адраджэнні старой формулы Д. Хамякова «Праваслаўе, самадзяржаўе, народнасць». На яго думку, у гэтай формуле заключана паслядоўнае станаўленне трох галоўных пачаткаў імперскай дзяржаўнасці: рымскае права, хрысціянскае адзінства і народнае адзінства ў Русі-Расіі. Даводзіцца толькі здзіўляцца насколькі моцна перафарбаваліся сучасныя расійскія камуністы, што і ў Хрыста паверылі, марачы аб былой імперыі.

Імперская хвароба яшчэ ў большай ступені прысутнічае ў ідэалогаў Ліберальна-дэмакратычнай партыі Расіі (ЛДПР), якую рэгулярна агучвае Уладзімір Жырыноўскі. У сваёй кнізе «Последний бросок на Юг» У. Жырыноўскі не толькі аб’ядноўвае ўсіх славян пад агульнай страхой рускага народа, а прасоўвае межы Расіі аж да Індыйскага акіяна. «Сделать ещё рывок, небольшой рывок на юг, чтобы туда спустились ширококолейные русские железные дороги и поезда — Москва — Дели, Москва — Кабул, Москва — берег Индийского океана, Москва — Тегеран…».

Што гэта, як не адкрыты заклік да новай імперскай каланізацыі, генацыду. Менавіта такі «рывок» збіраўся рабіць і Адольф Гітлер, каб вызваліць савецкія народы ад камунізму, а астатнія ад дэмакратычнага «загнівання».

Такім чынам славянафільства непазбежна прыводзіць да вялікадзяржаўнага шавінізма, які, фактычна. з’яўлеецца усходнім варыянтам фашызму. А яшчэ сто год назад У. Салаўёў папярэджваў, што зыход славянафільства — дэградацыя і выраджэнне («Славянофильство и его вырождение»). Ён сканструяваў нават формулу, якую А. Янаў назваў лесвіцай Салаўёва: пакланенне народнай дабрадзейнасці — пакланенне народнай сіле — пакланенне народнаму дзікунству. Гэта тры ўніз зыходзячыя ступені псеўдапатрыятызму. Гэта шлях антыэвалюцыі, шлях унікуды.

Падагульняючы сказанае, трэба адзначыць наступнае: фашызм асноўваецца не на эвалюцыйнай тэорыі развіцця грамадства, крышталізацыі векавых традыцый народа, умацаванні нацыянальнай свядомасці, як гэта робіць нацыяналізм. Фашызм падпарадкоўвае нацыю містычным ідэям накшталт «чыстаты» і тым самым прыніжае нацыю. У гэтым яго карэнная розніца ад нацыяналізму, які накіраваны на развіццё нацыі, на выяўленне лепшых адметных рыс кожнага, самага маленькага народа. Можна сказаць, што нацыяналізм — гэта прынцып дэмакратыі (роўнасці), размеркаваны сярод нацый, а фашызм — аўтарытарызм сярод нацый па аналогіі з суб’ектамі ў асяроддзі асобнай нацыі-дзяржавы.