Анатоль Астапенка - Нацыянальная ідэя ў сучасным свеце

Як ужо гаварылася, нацыяналізм узнік у канцы ХVІІІ ст. і на працягу ХІХ стагоддзя фарміраваўся, удасканаліваўся пакуль не выкрышталізаваліся яго адметныя рысы. Фашызм з’явіўся больш чым на 100 гадоў пазней згаданых падзей.

Зараз цяжка сказаць, калі ўпершыню з’явілася не адэкватная канцэпцыя блізкасці і нават тоеснасці нацыяналізму і фашызму. Магчыма, гэта стала вынікам ІІ-й сусветнай вайны, дзе фашысцкая ідэалогія, маючая ў Германіі назву нацыянал-сацыялізма, пацярпела крах пасля 1945 года і стала забароненай. Блізкасць па гучанню слоў нацыст і нацыяналіст таксама адыграла не апошнюю ролю ў дыскрыдытацыі нацыяналізма. І таму ў свядомасці многіх людзей і, нават, народаў сфарміравалася ўстойлівае ўяўленне аб тым, што нацыяналізм ставіць сваю нацыю вышэй за іншыя нацыі, імкнецца падмяць пад сябе і знішчыць шляхам гвалту і вайны. У сапраўднасці такой ідэалагемай былі адметныя толькі фашызм і расізм, ды яшчэ блізкі да іх шавінізм.

У афіцыйнай фармулёўцы БелСЭ сказана, што фашызм гэта «адкрытая тэрарыстычная дыктатура найбольш рэакцыйнай и агрэсiўнай iмерыялiстычнай буржуазii…крайнi шавiнiзм i расiзм». Як бачым, нават з гэтай савецкай фармулеўкi вiдаць блiзасць тэрмiнаў фашызм i шавiнiзм. Больш таго — гэтыя iдэалогii, па сутнацi, аднолькавыя, яны адлюстроўваюць адну i тую ж з’яву. Толькi першая — фашызм — адносiцца найбольш да гiтлераўскай Германii i некаторых яе сатэлiтаў, а другая — да Расiйскай iмперыi ды камунiстычнага Савецкага Саюза. I нiчога агульнага з гэтымі паняццямі слова «нацыяналiзм» не мае. Наадварот, нацыяналiзм — антыпод фашызму.

І ўсё ж, як адзначалася вышэй, існавала і іншая парадыгма: «нацыяналізм — гэта амаль тое, што і фашызм». Як ніякая іншая яна прыйшлася да густу касмапалітам усіх масцей. Грунтуючыся на сусветным ліберальным капіталізме, а таксама на камуністычных партыях, на Захадзе паспяхова культываваліся ідэі касмапалітызму, прынамсі, да 80-х гадоў ХХ ст. Ва Усходняй Еўропе і СССР гаспадарыла камуністычная тэорыя, згодна з якой нацыі павінны былі знікнуць у эпоху камунізма. Мандыялісцкая тэорыя зліцця нацый ліберальнага Захаду пачала нават ажыццяўляцца на практыцы, але на Усходзе. Так, на Беларусі ў 60 — 70-я гады ХХ ст. некаторыя старшыні калгасаў шчыра бралі сацабавязацельствы да пэўнага тэрміну перавесці навучанне і справаводста на рускую мову. Беларускія школы ліквідаваліся ці пераўтвараліся ў рускія. Асабліва моцная хваля барацьбы з усім нацыянальным прышлася на 1961 год, калі былі ліквідаваны амаль усе беларускія школы ў гарадах і мястэчках. Толькі з 90-х гадоў, пасля развалу СССР пачаўся перагляд адносін да нацыянальных праблем.

Зразумела, што пры такіх неспрыяльных умовах не магло быць і гаворкі аб навуковым вывучэнні такой з’явы, як нацыяналізм. І на шмат гадоў — ад часоў рускіх філосафаў пачатку ХХ ст. да 90-х гадоў — даследаванне праблем нацыяналізму, фактычна звялося да нуля. На Захадзе і ў ЗША у вывучэнні нацяналізму не было такога вялікага перапынку, як у былым СССР. У шэрагу гэтых краін касмапалітызм мірна суіснаваў побач з нацыяналізмам, а масавае самавызначэнне нацый і з’яўленне новых дзяржаў у канцы ХХ стагоддзя вызначыла паразу касмапалітызму і паклала канец тэорыі зліцця нацый.

Камуністычная ідэалогія — марксізм-ленінізм, што панавала ў СССР амаль усё ХХ стагоддзе, не на голым месцы вызначыла нацыяналізм як адмоўную з’яву, як імкненне адной нацыі навязаць свае парадкі другой. Яшчэ ў эпоху росквіту рэлігійна-філасофскай думкі ў Расійскай імперыі ідэолагі імперскай палітыкі (шавінізму) распрацавалі тэорыю гегемона рускага народу і ўвялі ў афіцыйны ўжытак слова «нацыяналізм» і «нацыянальны рух» для абазначэння тых нацыянальна-вызваленчых рухаў, што ўзніклі на тэрыторыі вялізнай дзяржавы. Да такіх актаў належыць і беларуска-польскае паўстанне 1861–1862 гадоў, каўказскія вызваленчыя рухі і і ншыя. Неабходна яшчэ раз падкрэсліць: стаўленне да нацыяналізму як да крайне радыкальнай і антыгуманнай ідэалогіі узнікла не адразу і не ў апошні час — яно мае векавую гісторыю і таму так трывала трымаецца і ў наш час.

Аднак нельга і адмаўляць тое, што некаторыя формы нацыяналізму пры пэўных умовах могуць перайсці ў іншую якасць, якая нагадвае фашызм і нават пераходзіць у яго. Гісторыі вядомы такія выпадкі.

Нацыяналізм, які перасягнуў межы, вызначаныя пунтам 8 фармуліроўкі Б. Штэйнера, прыведзенай вышэй, у выпадку замены толькі аднаго гэтага пункта фразай: «8. Нацыяналізм — варожасць і пагарда да іншых нацый» — становіцца фашызмам. Такі нацыяналізм называюць таксама крайнім , альбо негатыўным нацыяналізмам .