Анатоль Астапенка - Нацыянальная ідэя ў сучасным свеце

Касерватызм характарызуецца двумя галоўнымі рысамі: 1) традыцыяналізмам — прыхільнасці да традыцый, мовы, нацыянальнай ідэі, рэлігіі, маральнасці, дзяржаўных сімвалаў і 2) прынцыпам свабоднай рынкавай эканомікі. Па другому пункту кансерватары не маюць разыходжанняў з лібераламі. Аднак пункт гледжання кансераватараў на асобу розніцца ад пункту гледжання лібералаў. На думку кансерватараў асобу павінна ахоўваць дзяржава, царква і сям’я. У сувязі з гэтым кансерватары надаюць вялікую ўвагу ўмацаванню дзяржаўнай улады.

Як і нацыяналісты, кансерватары вельмі паважаюць дзяржаўныя сімвалы: сцяг, герб і г.д. Для лібералаў жа гэтыя атрыбуты не патрэбныя, хаця «дзеля прыліку» і яны могуць выйсці на дэманстрацыю з нацыянальнымі сцягамі.

А вось у адносінах да эканомікі абедзве ідэалогіі знаходзяць амаль поўнае адзінства — і тыя і тыя лічаць, што эканоміка павінна будавацца на прынцыпах канкурэнцыі, прыватнай уласнасці і свабоднага рынку. У адносінах да свабоднага рынку розніца паміж абедзвумя ідэалогіямі тычыцца толькі ідэалагічнага абгрунтавання яго выбару. Так лібералы, напрыклад, лічаць, што рынкавае спаборніцтва вядзе да развіцця і ўзвышэння асобы. Кансерватары знаходзяць абгрунтаванне свабоды рынкавых зносін у натуральных законах прыроды: «Спроба пераразмеркаваць прыбытак дзеля дасягнення эканамічнай роўнасці супярэчыць прыродзе».

Кансерватызм, культывуючы традыцыяналізм, у вялікай ступені носіць рэлігійную афарбоўку. Таму хрысціянска-дэмакратычная ідэалогія шмат у чым супадае з кансерватыўнай. Аднак і тут ёсць разыходжанні. Кансерватызм, следам за лібералізмам прапаведуе прыватную ўласнасць і канкурэнцыю, і таму не з’яўляецца эгалітарнай канцэпцыяй. Хрысціянскія дэмакраты ж надаюць вялікую ўвагу сацыяльным праблемам, нясуць у грамадства хрысціянскую мараль і прынцып роўнасці ўсіх людзей перад Богам.

Такім чынам, кансерватыўная ідэалогія, маючы ў эканоміцы часткова агульную (хаця і з рознымі трактаўкамі) платформу з ліберальнай ідэалогіяй — ня мае з лібералізмам адзінства ў цэлым. І гэтыя супярэчнасці маюць тую ж прыроду, што і ў выпадку з нацыяналізмам: абыякавасць лібералізму да нацыянальнай ідэі, мовы, сімвалаў і іншых атрыбутаў, што характарызуюць нацыю.

Тым не менш ёсць палітыкі, якія адносяць сябе да ліберальных кансерватараў. Да такіх людзей звычайна адносяць рускага эканаміста, палітыка і філосафа Пятра Струве, дзейнасць якога пачалася крыху пазней ужо згаданага намі К. Лявонцьева і прыпадае на канец ХІХ — пачатак ХХ стагоддзяў. У гэты час у Расіі была даволі вялікая колькасць філосафаў, што падтрымлівалі ідэі лібералізму: М. Бярдзяеў, І. Ільін, С. Булгакаў, Е. Трубяцкі і іншыя. Характэрна, што большасць з іх цвёрда стаяла на пазіцыях нацыяналізму і больш таго — былі тэарэтыкамі і творцамі канцэпцыі нацыяналізму (М. Бярдзяеў, І. Ільін). Акрамя таго рускія філосафы таго перыяду ўсё ж абапіраліся на класічны лібералізм і бралі ў яго толькі адзін бок — той што тычыўся эканомікі і свабоды асобы.

Аднак апошні тэзіс, які тычыцца свабоды асобы, уступае ў супярэчнасць з ідэяй дзяржаўнасці, якую высока ставіў П. Струве. Гэтая супярэчнасць была, дарэчы, яму зразумелая і ён знаходзіць спосаб пазбегнуць гэтага канфлікту праз нацыянальны дух і нацыяналізм. Струве бачыць Расію як краіну з моцнай дзяржаўнай уладай, бачыць яе манархічнай краінай шчыльна звязанай з нацыянальнай ідэяй і праваслаўем.

Дзяржаўнасць — гэта інстытут містычны, яна ў меншай меры патрэбна індывідуальнасці, і разам з тым яна без гэтага інстытута не можа існаваць. Каб неяк прымірыць асобу і дзяржаву П. Струве надзяляе першую рэлігійным і нацыянальным зместам. Ён піша: «Личность не есть складочное место. Личность как религиозная идея означает воплощение ценного содержания, отмеченное своеобразием, или единственностью, энергией, или напряжённостью…Такой индивидуализм преодолевает мистицизм государственности и национальности не простым его отрицанием. В конце концов высшая форма отношения к миру есть сочетание в одном художественном религиозном, всегда личным и единственным, всегда объективном и обязательном содержании величайшей способности переживать, воспроизводить в себе мир, с полной свободой отношения ко всему в этом мире». Надаючы асобе такія рысы як рэлігійнасць і нацыянальны дух, П. Струве, фактычна, становіцца на пазіцыі антылібералізму, бо для апошняга свабода асобы вышэй за ўсё. Ніколі ліберал не скажа такім чынам: «Никто не способен лучше, чем религиозный индивидуалист, уразуметь, что чести и величию государства можно пожертовать жизнью своей и других людзей; никто не может ярче почувствовать неотразимую силу национальной идеи и понять, что хотя полякам в познани „разумнее“ и практичнее становится немцами, они любя свою национальность должны за неё бороться».