Анатоль Астапенка - Нацыянальная ідэя ў сучасным свеце

Чаму ж у Германіі натуральныя адносіны да нацыі, што ўласцівы ўсім цывілізаваным народам і разгледжаны намі ў пачатку артыкула ў кантэксце нацыяналізму, прынялі такі пачварны характар у часы Трэцяга Рэйха? Адказ трэба шукаць у гістарычным дыскурсе і нашмат раней разглядваемых падзей — у першай палове ХІХ стагоддзя. У тыя часы Гераманія ўяўляла хаатычны набор разнастайных княстваў і значна адставала ад перадавых еўрапейскіх краін (Францыі, Англіі) як у культурным сэнсе, так і ў сацыяльна-эканамічным. Усё гэта выклікала пэўны комплекс непаўнавартасці ў маштабах нацыі. Няма культурнай перавагі, але ёсць затое перавага ў нацыянальнай чысціні. Высілкамі Фрыдрыха Людзвіга Яна (1810), і пазней Вольфанга Менцэля сфарміраваліся расавыя ўяўленні аб чысціні нямецкай нацыі, якія дазволілі адкінуць аўтарытэт высокай французскай культуры. Да другой паловы ХІХ стагоддзя адносяцца ўжо і першыя захады, што ўслаўляюць ваенную моц нямецкага народа (Арндт, Трайчке). Далейшы шлях фарміравання фашысцкай ідэалогіі (пасля эканамічнага крызісу 1873 г.) звязаны з такімі імёнамі, як Габіно, Альварт і нават славутым кампазітарам Рыхардам Вагнерам (Die Walkure).

Яшчэ да прыходу Адольфа Гітлера да ўлады ў Германіі была дасканала ўзрыхлена глеба для ўзыходу ідэалогіі «новага месіянства» немцаў, як арыйскай нацыі. У 1928 годзе выйшла кніга Германа Вірта «Паходжанне чалавецтва», дзе аўтар даказваў, што ў вытоках чалавецтва стаяць дзве расы: нардычная — духоўная раса Поўначы і гандванічная — ахопленая ніжэйшымі інстынктамі раса Поўдня. На выставе 1933 года «Ahnenerbe» (спадчына продкаў) у Мюнхене Вірт дэманстраваў старажытныя рунічныя і протарунічныя пісьмёны. Гэта выстава мела вялізны поспех у арганізацыі пад назвай СС, якая і паставіла сваёй задачай абарону нардычнай расы (нямецкай нацыі) ў генетычным, духоўным і містычным плане.

У сувязі са сказаным становіцца зразумелым, што прыход да ўлады А.Гітлера і абвяшчэнне нацызма дзяржаўнай ідэалогіяй, было не выпадковым — да гэтага часу ўжо сфармірааваліся яе асноўныя ідэі ў выглядзе ўяўленняў аб вышэйшай арыйскай расе — немцах, аб «блакітнай крыві» і іншых «адметнасцях» нямецкай нацыі.

Але ў адрозненне ад суседняй Францыі, дзе ўтварылася нацыя высокай культуры, даўшая пачатак дэмакратычным традыцыям, у Германіі ўзнік аўтарытарны рэжым, культ улады, які вымагаў высокай дысцыпліны і парадку, дзеля захавання чысціні нацыі. Такім чынам нацыяналіізм у Германіі ўжо на стадыі свайго фарміравання набываў адметныя формы, якія ўсё больш адрозніваліся ад агульнаеўрапейскіх норм, якія прадугледжваюць прынцыпы роўнасці нацый і любві індывідуума да сваёй нацыі. Гэтая крайняя, гранічна негатыўная форма нацыяналізму ў выніку атрымала назву фашызм і ў адносінах да свайго прабацькі — нацыяналізму — стаіць ужо на палярна процілеглых пазіцыях.

У цытуемай вышэй кнізе Энтані Сміта цэлы раздзел прысвечаны параўнальнаму аналізу нацыяналізма і фашызма, дзе пераканаўча паказана заганнасць фашызму і ягоная процілегласць нацыяналізму.

Аднак адна вельмі істотная акалічнасць не разгледжана Э. Смітам. Яна тычыцца працэса асуджэння фашызму, які адбыўся на судовым працэсе ў 1946 годзе ў горадзе Нюрнбергу. Асуджэнне ідэалогіі фашызма вельмі важны крок, бо гэта спроба паставіць заслону перад будучымі неафашысцкімі ідэямі, тэорыямі і арганізацыямі, якія ажыццяўляюць такія ідэі. Гэта перасцярога ўсім будучым пакаленням людзей.

Нацыя і нацыяналізм як яе ідэалогія ў зніклі натуральным чынам, у выніку эвалюцыі чалавецтва, створаны яны па Вышэйшай Божай задуме і маюць сваё абгрунтаванне ў хрысціянстве. Што тычыцца фашызму , то ён узнік зусім не па законам эвалюцыі, не ў выніку ўдасканалення сусвету. Ён узнік у часы еўрапейскага крызісу 20-х гадоў ХХ стагоддзя як мутант, як рэакцыя часткі людзей з хворай псіхікай і самалюбівым характэрам, каб сцвердзіцца ў жыцці. Гэта скрыўленне чалавечага шляху, скрыўленне гісторыі і пра гэта нельга забываць.

Нюрнбергскі працэс да гэтага часу памятны людзям усёй зямлі і сучасныя прыхільнікі Гітлера — Мусаліні баяцца адкрыта выказваць свае намеры і прапагандаваць неафашызм. Аднак такія арганізацыі неафашысцкага кшталту ўсё ж існуюць у некаторых краінах як Заходняй, так і Усходняй Еўропы, у тым ліку рэспубліках былога СССР. Такі рух у сучаснай палітыцы называюць па-рознаму, Юрг Штайнер, напрыклад, адносіць яго да трансфарміраванага кансерватызму і называе гэтую плынь Новымі Правымі Радыкаламі (НПР). Часам НПР набываюць значную сілу, як гэта адбылося ў 1999 годзе ў Аўстрыі, калі да ўлады прыйшоў лідэр НПР Ёрг Хайдэр.