Владимир Короткевич - Księgonoścy

- Pan, co? - zapytał spokojnie Wolke. - Pan najadł się blekotu?

- Tu się udowadnia, że dobrze... tu się udowadnia, że dobrze... Nie spojrzeliśmy nawet na ostatnią stronicę, na napis: "Dozwolone cenzuroju"...

- To co z tego? - zapytał Wolke, nic nie rozumiejąc.

- A właśnie to, że to nasza, proszę mi wybaczyć, że to wasza książka, która przypadkiem trafiła za granicę i wróciła z powrotem w tym pudle.

- To niemożliwe! - zawołał Wolke. - One są zakazane.

- Ale ta jest dozwolona. Od dawna. Dzięki podłości. Za to, że staje w obronie waszego, zabitego przez uczciwych ludzi, wyrodka!

I dodał ze zdecydowaniem:

- Jutro podaję się do dymisji, panie Wolke. I pan mnie poprze. Jeśli nawet stanę przed sądem, jeszcze teraz opuszczę strażnicę. Jeżeli wojsko zajmuje się tym, że poluje na ludzi i zabija ich za modlitewniki, to ja takie wojsko mam w...

- Butkiewicz, pan chyba zwariował?

- Po prostu przeczytałem jedną z tych buntowniczych książeczek - ze smutną ulgą oświadczył Butkiewicz. - Dobrze zrobili, że przemycili ją przez granicę... Trzeba spróbować, muszę pozyskać pewną tutejszą... kobietę. Mam nadzieję, że nie jest jeszcze za późno.