Таццяна Шамякіна - Міфалогія і літаратура

Важную ролю ў творчай біяграфіі А.Міцкевіча адыгралі балады на польскай мове яго сябра Яна Чачота. У васьмі баладах Чачота польскія фалькларысты налічылі 12 паданняў і народных казак, 10 матываў з народных вераванняў і звычаяў, у значнай ступені беларускіх. Праўда, фальклорныя творы Чачота не аказалі значнага ўплыву на беларускі літаратурны працэс.

Яшчэ адзін польскі рамантык з Беларусі — Ян Баршчэўскі. Яго твор «Шляхціц Завальня», можна меркаваць, ствараўся пад прыкметным уздзеяннем Э.Т.А. Гофмана, М.Гогаля, украінскага пісьменніка А.Сомава, але неабходна назваць яшчэ адну крыніцу, пра якую не згадвалі даследчыкі, — раман польскага пісьменніка Яна Патоцкага (1761–1815) «Рукапіс, знойдзены ў Сарагосе». Менавіта Патоцкага можна лічыць заснавальнікам навуковага славяназнаўства. У той жа час ён — цікавы пісьменнік-містык. Асабліва варта звярнуць увагу на мастацкую структуру яго рамана, надзвычай складаную, — больш складаную, чым казкі «1001 ночы», чым «Дэкамерон», — створаную паводле прынцыпу куфэрка, у які ўкладзена многа іншых куфэркаў (расповеды розных герояў). У кнізе Баршчэўскага больш акрэсленая рама: сюжэт і кампазіцыя аб’яднаны вобразам самога Шляхціца і яго сядзібай, дзе падарожнікі і знаёмыя гаспадара распавядаюць свае гісторыі — а вось у іх ужо ў кожнага свая прастора, свой час — мінулае, сучаснасць, будучыня.

Як і іншыя рамантыкі, Баршчэўскі перамяжае фантастыку з яркімі рэальна-бытавымі малюнкамі. Таямнічае тут паўстае як выток драматычных звіваў ў лёсе чалавека, робячыся сінонімам кашмарнага, трагічнага. Міфапаэтычнае ўспрыняцце рэчаіснасці злучаецца ў Баршчэўскага са свядома асабістай, менавіта мастакоўскай пазіцыяй. Безумоўна, міф тут — прыём, сродак, але нельга не заўваж ыць па кнізе Баршчэўскага, як глыбока яшчэ Беларусь пагружана ў язычніцкае мінулае, і самую міфалогію тут можна разглядаць як народнае ўсведамленне прыроды і душы, праяўленае ў пэўных вобразах.

Цэнтральная мі фалагема ў Баршчэўскага — менавіта чалавечая душа як галоўная каштоўнасць свету. Яе прадаюць нячысцікам за грошы або дзеля жаніцьбы з каханай дзяўчынай («Пра чарнакніжніка і Цмока…», «Ваўкалак»). Дзейнічае ў кнізе і душа ўсяе краіны — Плачка. Паляўнічыя за душой — чарнакніжнік-вядзьмак, а праз яго сам д’ябал, які ўвасабляецца не толькі ў выглядзе Цмока, але і ў вобразе Белай Сарокі. Згодна народных вераванняў украінцаў (але можна меркаваць, і беларусаў), «Сарока створана чортам і правіць яму за каня», у хрысціянскай традыцыі — уласна ўвасабленне д’ябла, пра што і кажа аўтар: «… З поўначы, шугаючы полымем, ляцеў цмок, і іскры сыпаліся з яго; пэўна, нёс золата для нейкай душы, што пабраталася з д’яблам».

Тэма продажу душы нячыстаму — універсальна еўрапейская, вобразы ж Плачкі і Сарокі, хоць таксама сустракаюцца ў другіх народаў, маюць выразна нацыянальную спецыфіку.

Адзін з важнейшых аспектаў кнігі — даследаванне лёсу таго беларуса, які пайшоў на службу да нячыстай сілы. Тэма душы асабліва трагічна раскрываецца на прыкладзе вобразаў ваўкалакаў. У навеле «Вужына я карона» апавядальнік распавядае: «Сустракаем мы двух ваўкоў… Я бяру стрэльбу і хачу стрэліць. Януш павярнуўся да мяне і закрычаў: „Не страляй, пане, бо ў іх душы чалавечыя. Калі заб’еш якога, дык душа гоная пойдзе ў пекла, не адпакутаваўшы за грахі. А за гэта і пан адкажа перад Богам“». У другой навеле «Ваўкалака» як бы сам былы ваўкалака Марка распавядае пра сябе (дарэчы, тут якраз выкарыстаны прыём «куфэрца», запазычаны ў Патоцкага, бо расказ аднаго ўстаўлены ў расповяд другога, а той — у расказ трэцяга): «Блукаў па гарах і лясах у абліччы страшнага звера. Думкі і пачуцці ў мяне асталіся чалавечыя, памятаў пра мінулае». Матыў ваўкалацтва, пярэваратніцтва ўзнікае ў творы неаднаразова, праз яго, як і ў «Слове пра паход Ігаравы», аўтар выяўляе сваё адчуванне катастрафічнасці свету, народнае разуменне дабра і зла, жыцця і смерці, веру ў магчымасць перамяшчэння з чалавечага свету ў іншасвет. Характэрна, што абярэгаў ад ваўкалацтва амаль не існуе, і гэта вечны напамін чалавеку, як лёгка страціць чалавечае і набыць жывёльныя рысы. З другога боку, на нашу думку, воўк як жывёла-сімвал ў найбольшай ступені адпавядае беларускаму лясістаму краю. Пры гэтым нельга забываць, што ён — увасабленне драпежніцтва — ужо і прыручаны як сабака, які якраз увасабляе дружалюбства да чалавека: прырода, стаўшая на службу да чалавека.

Такім чынам, беларуска-польскія пісьменнікі-рамантыкі надзвычай шырока выкарыстоўвалі народную беларускую міфалогію, значна ўзбагаціўшы гэтым скарбонку тэм, матываў і вобразаў.