Сакрат Яновіч - Пад знакамі Арла й Пагоні

Беларусы меліся значна горш. Іх не прызнавалі самастойнай нацыяй. Перанялі гэты погляд і бальшавікі, апантаныя намерам сусьветнай рэвалюцыі. Першы Ўсебеларускі Кангрэс ня ставіў сабе за мэту адарваць беларускія губэрні ад Расеі; пераважаў на ім настрой еднасьці зь ёю, але на аўтаномных правах. Здавалася б, больш сьціплыя патрабаваньні проста кампраметавалі б Кангрэс... Антыбеларускі экстрэмізм камісараў даў супрацьлеглы вынік. На жаль, гэтым урокам не пакарысталіся палякі, генэральна прытрымліваючыся традыцыйнай у іх лініі барацьбы з Масквою па?над галовамі сумежных зь імі народаў. Ці маглі яны пайсьці з духам часу? — гэта вельмі істотнае пытаньне.

Начальнік Польскай Дзяржавы Юзэф Пілсудскі, уступаючы з арміяй у верасьнёвы Менск 1919 году, атрымаў у свае рукі ўсю беларускую карту. Пасьля чырвонагвардзейскіх жахаў віталі яго там сапраўды як вызваліцеля, са званамі ў касьцёлах і ў цэрквах. І што ён з бойкім козырам зрабіў? Прайграў, быццам малавартую дзевятку... Узамен жа за надзею на моцнае плячо Польшчы, паўстаўшай да свабоды, беларускаму прадстаўніцтву не была аказана на практыцы ніякая адчувальная дапамога. Ягоны ляялізм, як пісаў Леан Васілеўскі, прыйшоўся Бэльвэдэру дарма. Даходзіла да такіх абсурдаў, што польская часовая адміністрацыя, усё роўна быццам бы насуперак сваім інтарэсам, забараняла навучаньне ў беларускіх школах, арганізоўваючы на іх месцы... расейскія, каб неўзабаве мець адназначны аргумэнт пераўтварыць іх у польскамоўныя, як не падлягаючыя адыйшоўшай імпэрыі. Знаходзіліся дзеля гэтага лёгкія, аб’ектыўна слушныя, апраўданьні: адсутнасьць адпаведных беларускіх кадраў настаўнікаў, нацыянальнай адміністрацыйнай сеткі, урэшце й важнага ў партнэрстве вайсковага патэнцыялу. Усё праўда, але змарнаваны польскім супернікам маскалёў шанец можна назваць блізарукасьцю Варшавы, якая магла ж трывала асесьці ў той старонцы, усяляк падтрымліваючы адраджэньне Беларусі. Няўжо бракавала ёй розуму і дальнабачнасьці? Не, нельга дакараць яе ў неінтэлігентнасьці. Прычына гэтага куды банальнейшая, вядомая цяпер кожнаму, і варта яе толькі сфармуляваць: тыповы паляк глядзеў на Менск, Горадню, Ліду, Слонім, Берасьце, а й на Магілёў, Віцебск і Гомель, як на забраныя царом у даўняй Рэчы Паспалітай. Ягоную непахіснасьць у гэткім перакананьні дадаткова ўзмацняла значная польская меншасьць, якая курчылася да дробных працэнтаў не бліжэй як за наваградзкай радзімай Адама Міцкевіча ці ваколіцай Убелі Станіслава Манюшкі. Лягер Пілсудскага быў пры гэтай калодзе картаў бездапаможны, калі не хацеў рызыкаваць атрыманьнем кляйма здраднікаў Прывісьлянскай Айчыны. Летувіская Рэспубліка са сталіцаю ў Коўне альбо Латвія ўтрымаліся не таму — прыгадаем для аналёгіі — што здолелі арганізаваць за нямецкія грошы ўласныя палкі й дывізіі; за імі стаяў Бэрлін у працэсе Вэрсальскага трактату. Іначай — легіёны й уланская кавалерыя ліквідавалі б малых сувэрэнаў на працягу некалькіх сутак інтэнсыўнага ўдару на Жамойць і Інфлянты (генэрал Люцыян Жалігоўскі захапіў тады Вільню за адну ноч, амаль бяз стратаў, кароткім паходам цераз прынёманскія лясы).

Трактоўка Беларусі як часткі Польшчы існавала здаўна і ў расейцаў (з чым па-свойму змагаўся Міхаіл Мураўёў-Вешальнік). Вырашыла пра гэта дамінацыя культуры палякаў ад паловы XVII стагодзьдзя. На здаровы розум беручы, аднак не павінна было гэта завяршыцца анэксіянізмам. Але, палітыка — гэта гульня матэрыяльных сілаў, а не інтэлекту.

Паранаічнасьць сытуацыі Беларусі ў пэрыяд вырастаньня яе з этнічнасьці ў палітычнасьць геніяльна паказаў Янка Купала ў камэдыі Тутэйшыя. Ён насіўся зь ёю, відаць, заўсёды, а закончыў у жніўні 1922 году, маючы агляд здалёку гарачых падзеяў вайны й рэвалюцыі. Ужо ў Паўлінцы, створанай маладым Купалам, прагледжваюцца пасьлейшыя матывы ў Тутэйшых (хоць бы ў дзеючай асобе Быкоўскага). Гэта важная лектура для зразуменьня анатоміі адносінаў палякаў і расейцаў да беларусаў (можна дадаць і Дзьве душы Максіма Гарэцкага).

Такім чынам наша літаратура, як і кожная ў пару нацыянальна-мастацкай сьпеласьці, узяла таксама свой палітычны голас. Менавіта мастацкасьць слова, як ніякі іншы сродак экспрэсіі чалавека, праяўляе адчуваньне сынтэзу лёсу. Гэта заўважаецца ў дачыненьні да ўласнай творчасьці, да ўласнай культуры. Яе веліканы ў пачатковы пэрыяд дзяржаўнага будаўніцтва натуральным чынам выконвалі ролю лідэраў, пераважна з?за адсутнасьці прафэсійных палітыкаў: ля калыскі новае Польшчы ўзвышалася магутная постаць Ігнацы Падэрэўскага, вядомага піяніста, які прыняў на сябе функцыю першага ў яе гісторыі прэм’ер-міністра; на пасаду прэзыдэнта Ўкраіны паклікалі яе гісторыка Аляксандра Грушэўскага; замежных інтарэсаў Летувы даглядаў паэт Оскар Мілаш, той францускамоўны, і гэтак далей. Усе тыя выдатныя людзі даволі хутка засталіся ў дурнях — як толькі надышла стабілізацыя. Зьявіліся сапраўдныя майстры інтрыгі й камбінацыяў, якія занялі месцы па-ідэалістычнаму натхнёных ідэолягаў. Старшынёю Народных Міністраў Беларускай Народнай Рэспублікі стаў Антон Луцкевіч, глыбокі гісторык, публіцыст, дзеяч, але не палітык: у ніводнай акцыі ня змог дабіцца ўдачы.