Янка Юхнавец - Урачыстасьць у садзе[Драматычныя начыркі]

Млынар (бы да сябе)

Шмат людзей у спокутах багацьцяў

абходзяць радасьць працвітую

беднякоў.

Ганка

Татка, ты нязнацкім робішся…

Даруй, мой Божа, грэх:

напэўна, стома ад дзён даўжэзных

цябе із сьветам тым гамоніць?..

Палудняваць ужо пара.

Млынар (грэбліва)

А ты ня слухай, дачка мая,

старэчай гамазьні… але заўсёды,

прашу, астанься з адным прасьцінкам:

гадуй сірот, як я цябе, і тых азяблых

ахіні сваёй апекай,

хто на шляхох жыцьця зьнямог, -

і будзеш ты тады ўся

людзём на радасьць.

Ганка (забаўліва)

Ты мне казаў пра гэта

ўжо шмат разоў.

Млынар

І лішка не заўжды ў шкоду…

А потым віслы-вушкі

прытулі

пад густоту валасоў тваіх, -

ня слухай гутарак маіх

мо з тым магільным царствам.

У радоўцы сьмерці апынуся некалісьці —

не апрычоны!..

Без дзявочага, скажы, уражаньня:

што Хвёдар робіць там?

Ганка (урымсьліва)

Усё мяркуе… сьцінігаецца.

Крок кажны мерыць спросткі лесу,

і я ня цемлю: навошта, дзеля чаго?

Ды ізь сялянамі зь вёсак побач,

з клапотаю гаворыць, а пра што —

ня ведаю?

І сяньня, тата, ня ты падняў —

ізь сьвірна наскага

ім шмат аддаў дабра мукой і збожжам…

Чаму ключы ён мае?

Як хутка вы асвойталіся.

Млынар

Баночай працай вабся.

Няхай — не перашкаджай яму.

Ён мой спагаднік навучоны.

А дабром разданым неўзабаве

мо лепшар падбаем мы.

Ганка

Зноў адкажу: хай будзе гэтак.

Хвёдар, тата, слаўны ўсё ткі.

Млынар (надмераны ў захаваньні)

Будзь сястрой яму, -

умоль зь любовяй яго прысутнасьць…

А статую вазьмі — няцяжкая —

і занясі да нас, у хату.

Ганка

Пад сілу, тата.

(памалу выходзіць із статуяй)

Млынар (сам)

Веецер моцны, непрапушчальна

дзьмухай ветрасьцяй сваёй,

і няпрыпынна круці жорны,

каб зёрны княскія змалоць,

каб за працай мне прыдумаць

нешта добрае на расьцяг гадоў.

(азіраецца)

А можа, латва робіць ён?

А можа, я журбой, прадчаснай злосьцяй,

сваіх развагаў пад скрыгат жорнаў

ня сьмеціў ойчу волязнатна?

(задзіцца, паўзбоч напоўнены мяшок)

Лепш пачакаю, каб ня ўпасьці

у вір жыцьцёвы з галавой.

(азірае ў сярэдзіне ветрака)

І прападзе тады ўсё…

А можа, часу кінуць мне

ўсю турботу неспадзяваную,

каб потым… што?

(пагладзіў патыліцуь устае)

Састарэлы я, — шкада-а…

У каленах косьці зьвякаюць.

(выходзіць на знадворакь зёлкі, даныя

Пустэльнікам расхінае і нюхае)

Гым! Яны-ж атрута:

блёкат, мудраўка і нават чамярыцца.

(кідае зёлкі на зямля, прытоптавае

нагойь азірае навакольле і ветрак)

Што было, і здарыцца ў маёй старэчай волі,

назначыць лёс.

—--------------

Узьвеісты вецер. Няводдаль, паміж дрэвамі, прасьвечвае шырыня лугу і сьцежка на імь у блізьні — лясная крыніца, чутка яе бруеньнеь Пустэльнік кладзе кайстру, садзіцца пад саснойь чуецца стамлёнымь вопратка крыху захлюпаная брудам.

Пустэльнік

Раніцы здаюцца мне спрадвечнасьцяй.

Ужо якую нат і ня лічу,

не памятаю,

самі сабой мінулі ў дыханьні разьмераным

майго ісьненьня…

(крыху асьцерліва)

Я ветру ня люблю ўраньні.

(развалюхна далоніць аблічча)

Не ў адмен, панурыстай павеі

расхіляюцца ўсяк, прыгожа,

галін абдымкі ізь лісьцінёй

лушчыста-шаснай — ім так патрэбна.

Усё навокал размаўляе хутка,

хутчэй, чым растлумачу языку свайму,

сказаць, што мною ўладае.

Зьнібіць усехлівасьцяй, аж да душы,

прыліпшы сьцяранюк: я мушу зьдзейсьніць.

Стаміўся я, таму і зьніба. А хто-ж яна?

Яна ўзнога

гнусіцца над мной ўторна.

Уторна, як калісьці там,

у тэй сутулай хатцы для пустэльніка,

дзе мроі абвясьціліся усходам сьместным.

Заніба? Ды не! Я ад яе захованы

душой маёй зайздроснай.

Душа асілкавая пустэльніка набожнага,

напэўна, не зьбянтэжацца

прад вышыняй вечна Боскай.

Для мёрлых на магіліцах выпрошваць ня буду

розніцы грахоў прашчэньням.

Хай зьніба астанецца з мной

да часін сьмяротнага акананьня,

каб з пахавальні фараонавай

глядзець маімі памерлымі вачыма

на недагон жыцьця пахмельна.

(штурхая рукой, бы адпіхваючы штосьці)

Бог, унадзь ранейшым парываньням!

Дай мне належнае, што будзе мною створана

паглядзець, нібы на рэч, на месцы ў будоўлях.

А калі не? Хоць скратна аглянуся:

зьвер зранены ўцёк ад паляўнічага.

(пазірае ў неба, просьбна няведама

да каго)

… забыўся я пра Ерусалім.

Як пайсьці знамённым аж туды ад гэтуль