Генадзь Сагановiч - Невядомая вайна - 1654-1667

Пэўна, тады ў галаве крамлёўскага манарха з'явіўся адмысловы дыпламатычны план: дасягнуць аб'яднання дзвюх дзяржаваў праз абранне яго, Аляксея Міхайлавіча, на каралеўскі пасад у Варшаве. План не арыгінальны, бо калісьці гэтага ж спрабаваў дамагчыся цар Іван ІV Жахлівы. А «тишайший и добрейший» ва ўсім браў прыклад менавіта з гэтага свайго папярэдніка: вывучаў Іванавы лісты, ваенныя справы, загадваў служыць за яго набажэнствы ў сваёй прыдворнай царкве. Разам з ідэямі Івана Жахлівага цар Аляксей Міхайлавіч пераняў і дамаганні польскага каралеўскага пасада.

У лютым 1656 г. варшанскі маршалак Пётра Галінскі выехаў у Маскву як пасол Рэчы Паспалітай. У лістах, адрасаваных цару і думным баярам, афіцыйна прапаноўвалася падпісаць мір. Сустрэчы з баярамі ў красавіку праходзілі надзвычай канструктыўна. Адчувалася, што замірэнне патрэбна і тым, і другім. Маскоўскі бок прыняў прапанову ды выказаў жаданне, каб месцам сустрэчы каралеўскіх камісараў і царскіх паслоў стаў Менск, Барысаў ці Вільня [109, s.347].

Ян Казімір прыспешваў справу. Адразу пасля вызвалення Варшавы ён першым чынам выдаў інструкцыю сваім камісарам для перамоваў з Масквою. Гэта было ў ліпені 1656 г., а праз які месяц ужо адбылася першая сустрэча дыпламатаў. Цар жа да таго часу разаслаў па Беларусі граматы, у якіх патрабаваў, каб падданая яму шляхта сабрала соймікі ды выбрала па два чалавекі ад павета «добрых и умных». Яны павінны былі прыехаць на сустрэчу з камісарамі ад Рэчы Паспалітай і хваліць перад імі сваё «вечнае халопства». Цар менавіта так і сфармуляваў іх абавязкі: каб «государскую милость и жалованье к себе выславляли», тады б, «слыша нашу государскую милость к вам, литовские и польские сенаторы и всяких чинов люди нашей милости поискали, к покою были склонны и были под нашею высокою рукою...» [64, т.10, с.634].

12 жніўня ў Немежы пад Вільняй адбылася першая працоўная сустрэча дзвюх дэлегацыяў. У склад маскоўскай уваходзілі князі Іван Адоеўскі, Іван Лабанаў-Растоўскі і дзякі Георгі Дохтураў ды Якаў Юр'еў. Рэч Паспалітую прадстаўлялі полацкі ваявода Ян Красінскі, маршалак надворны і менскі ваявода Крыштап Завіша, віленскі біскуп Ян Даўгяла, ксёндз Цыпрыян Бжастоўскі ды Станіслаў Сарбеўскі. Маскоўскае пасольства з'явілася ў вялізнай вайсковай асістэнцыі - пры ім было пад 12 тысячаў ратнікаў, тады як камісары мелі пры сабе сама большае паўтысячы жаўнераў.

Для правядзення нарадаў у нейтральнай зоне паміж абозамі быў пастаўлены намёт. Прыйшоўшы, маскоўскія паслы звычайна пачыналі з адчытвання ўсіх царскіх тытулаў, затым пералічвалі памылкі, зробленыя рознымі дзяржаўнымі асобамі Рэчы Паспалітай у гэтых тытулах (на такія пералікі ішла, бадай, не адна гадзіна), і толькі пасля пачыналі гаварыць па справе.

Ужо на першай сустрэчы, калі Адоеўскі адразу ж запатрабаваў, каб кароль «аддаў» цару ўсё Вялікае Княства Літоўскае ды яшчэ і выплаціў грошы на кампенсацыю ваенных растратаў Маскоўскай дзяржавы (800 000 рублёў за 1654г. і 500 000 - за 1655г.), стала ясна, што да падпісання пагаднення могуць прайсці месяцы. На чарговым спатканні 14 жніўня ўжо камісары заявілі, што цар павінен вярнуць Рэчы Паспалітай усе захопленыя землі і кампенсаваць растраты ды спусташэнні, выкліканыя вайной. Адоеўскі на гэта адказаў: «Что великому государю Бог подаровал, того он никогда не уступит».

Трэці раз дэлегацыі сустракаліся 16 жніўня. З гэтага дня перамовы праходзілі пры пасярэдніцтве аўстрыйскіх дыпламатаў. Нават імператарскага пасла Алегрэці абурыла патрабаванне маскоўскага боку аддаць цару ўсе гарады Вялікага Княства Літоўскага, і ён справядліва заўважыў, што пры гэтакіх апетытах нельга дамаўляцца пра мір. Яшчэ праз два дні Адоеўскі абвясціў, што цар адмаўляецца ад тых гарадоў, якія не паспеў захапіць, і перавёў гутарку на больш важную тэму: паколькі Ян Казімір у сталым веку ды бяздзетны, Карона Польская мусіла б парупіцца, каб прыслаць паслоў да Аляксея Міхайлавіча з мэтаю абрання яго на польскі пасад. Што да Вялікага Княства Літоўскага, дык яно і так «под царскою рукою утвердилось». Камісары ад'ехалі не адказаўшы, адно спаслаліся на тое, што гэта надта сур'ёзная справа. Яны не далі пэўнага адказу і на пятай сустрэчы 20 жніўня. Толькі праз два дні сталі разглядаць умовы, на якіх маскоўскі цар мог быць абраны каралём Польшчы.

Камісары ад Вялікага Княства Літоўскага наракалі і на аўстрыйскіх дыпламатаў, якія паводзілі сябе надта няшчыра, і на каронных сенатараў, якія, выглядала, дбалі толькі пра сваю Польшчу, а Княства гатовыя былі аддаць цару хоць цалкам, калі б гэта адпавядала іхным палітычным мэтам. Маскоўскія ваяводы са свайго боку спрабавалі націснуць на пазіцыі Вялікага Княства Літоўскага і дэманстравалі сілу: у часе перамоваў нападалі на шляхецкія двары ў памежных ваяводствах, маёмасць забіралі, а шляхту вымушалі прысягаць на вернасць цару. Такое чынілася на Гарадзеншчыне, гэтае ж здарылася ля Трокаў, дзе яны наляцелі на двор ваяводзіны Пацыхі, абрабавалі, а яе самую схапілі і зняволілі [71, s.89].