Вера Смирнова - Героi Элады (З мiфаў старажытнай Грэцыi) (на белорусском языке)

Людзi з крыкам разбягалiся, убачыўшы Геракла з iльвiнай галавою на плячах. Сам цар Еўрысфей схаваўся ад яго ў далёкi куток палаца.

- Вось я прынёс цару шкуру Нямейскага льва, - сказаў Геракл.

Але палахлiвы Еўрысфей баяўся нават мёртвага льва i не адважыўся зiрнуць на яго шкуру.

- Няхай Геракл возьме яе сабе, - загадаў цар.

- Дзякуй, - сказаў Геракл i забраў iльвiную шкуру з сабою.

Ён пачаў насiць яе замест плашча, i яна добра ўкрывала яго, бо нi меч, нi стрэлы не маглi прабiць яе.

Захутаўшыся ў шкуру Нямейскага льва, Геракл падаўся выконваць другi загад цара Еўрысфея.

Другi подзвiг

Геракл знiшчае Лярнейскую гiдру

Непадалёку ад Аргоса распасцiралася вялiкае Лярнейскае балота. Чыстая i светлая крынiчка выцякала тут з-пад зямлi, ды слабы ручаёк не мог прабiцца да ракi або мора i расцякаўся наўкол у нiзiне. Вада застойвалася, зарастала мохам i балотнымi травамi, i вялiзная далiна ператварылася ў балота. Яркая зелянiна, што заўсёды ўкрывала балота, вабiла да сябе стомленага падарожнiка, але як толькi ён ступаў на зялёны лужок, з сыканнем i свiстам выпаўзала з дрыгвы дзевяцiгаловая пачвара - гiдра. Яна абвiвалася сваiм змяiным хвастом вакол чалавека, зацягвала ў балота i прагна з'ядала.

Увечары, калi гiдра, наеўшыся, засынала, ядавiтае дыханне яе дзевяцi пашчаў ахутвала туманам балота i атручвала паветра. Той, хто дыхаў гэтым паветрам, занядужваў, доўга хварэў i памiраў. Таму людзi баялiся наблiжацца да балота i сялiцца каля гэтай страшнай мясцiны.

I вось цар Еўрысфей загадаў Гераклу знiшчыць Лярнейскую гiдру.

Геракл выправiўся ў Лерну на каляснiцы, якой кiраваў яго сябар Iалай. Калi яны даехалi да балота, Геракл пакiнуў Iалая з каляснiцай каля дарогi, а сам запалiў факел i смела рушыў на балота.

Гiдра тым часам была сытая i драмала. Геракл пачаў падпальваць канцы стрэл факелам i пускаць iх у гiдру. Расцвялiўшы гiдру, ён прымусiў яе выпаўзцi з балота. Халодным слiзкiм хвастом яна абвiла левую нагу Геракла, i ўсе дзевяць галоў засiпелi вакол яго. Геракл шчыльней захутаўся ў iльвiную шкуру, якая надзейна ахоўвала яго i ад звярыных зубоў i змяiнага джала, дастаў меч i пачаў сячы адну за адной страшныя галовы гiдры.

Але як толькi сцякала з раны чорная кроў, на месцы адсечанай галавы вырасталi дзве другiя, яшчэ больш злосныя, яшчэ страшнейшыя. Неўзабаве Геракла акружалi, быццам жывы куст, сiпучыя галовы, i ўсе яны цягнулiся да яго, разяўляючы крывавыя пашчы.

Ён не мог скрануцца з месца - нага яго была ў кальцы змяiнага хваста, рука стамiлася сячы ўсё новыя i новыя галовы гiдры. Раптам ён адчуў боль у левай назе i, нахiлiўшыся, убачыў рака, якi клюшняй учапiўся ў яго пятку.

Геракл засмяяўся:

- Двое супраць аднаго? Гэта несумленна! Бой няроўны. Цяпер i я маю права паклiкаць сябра на падмогу!

I ён паклiкаў Iалая, якi чакаў яго ля каляснiцы.

Геракл аддаў яму факел i загадаў палiць агнём рану, як толькi меч адсячэ галаву гiдры. I там, дзе пёк агонь, ужо не вырасталi новыя галовы. Неўзабаве апошняя галава гiдры пакацiлася ў балота. Але яна не хацела памiраць нават пасля таго, як была адсечана, i, лежачы на траве ў крывi, зыркала злоснымi вачамi i раз'юшана разяўляла пашчу. Гераклу давялося вынесцi яе з балота i закапаць у зямлю, каб яна не нарабiла каму шкоды.

У чорнай крывi Лярнейскай гiдры Геракл намачыў канцы сваiх стрэл, i яны сталi смяртэльнымi - нiшто не магло вылечыць таго, у каго пацэлiла такая страла.

Трэцi подзвiг

Геракл даганяе Керынейскую лань

Дрывасекi, што збiралi ламачча ў лесе на схiлах Аркадскiх гор, убачылi неяк раз прыгажуню лань з залатымi рагамi. Яна стаяла высока на крутой скале i, згледзеўшы людзей, памчалася, нiбы вiхор, толькi галiны дрэў загайдалiся ды зазвiнелi на камянях сярэбраныя капытцы.

Чуткi пра дзiвосную лань разышлiся па паселiшчах, i шмат паляўнiчых не раз выпраўлялiся шукаць яе. Але, убачыўшы iх, лань iмгненна знiкала ў нагорным лесе. Лес быў густы, непралазны, гара здавалася непрыступнай для людзей. Паляўнiчыя вярталiся ў далiну i гаварылi, што на свеце не знойдзецца чалавека, якi мог бы высачыць i дагнаць гэтую лань.

Трэцi раз паклiкаў Еўрысфей Геракла i загадаў яму злавiць Керынейскую лань i жывую прывесцi ў Мiкены.

Геракл са сваiм сябрам Iалаем падалiся ў Аркадскiя горы. Ён пакiнуў дома свой лук i атрутныя стрэлы, а замест зброi ўзяў з сабою сякеру, рыдлёўку i нож.

Яны працярэблiвалi прасекi ў густым лесе, рабiлi прыступкi на камянiстых кручах, пратоптвалi сцежкi ў высокай траве. Спiлаваўшы дрэвы, героi перакiдвалi iх, нiбы масты, цераз ручаi i горныя рэчкi i звязвалi галiнамi i моцнай карой. Па гэтых вiсячых мастах яны пераходзiлi прорвы, па прыступках i сцежках падымалiся ўсё вышэй i вышэй у горы. Часам лань на iмгненне з'яўлялася перад iмi: паблiскваючы залатымi рагамi i нiбы вабячы iх за сабою, яна тут жа знiкала. Геракл з Iалаем цярплiва iшлi па яе слядах. Яны перабiралiся цераз горныя вяршынi, пакрытыя снегам, спускалiся ў цяснiны, пераходзiлi ўброд ручаi i рэчкi. Снежныя лавiны, спадаючы з кручаў, асыпалi iх ледзяным пылам, над iмi грукаталi горныя навальнiцы. Яны сустракалi ўсход сонца на вяршынях, начавалi ў дуплах вялiкiх дрэў i ў густым хмызняку, сiлкавалiся ягадамi, арэхамi, салодкiмi каранямi, пiлi ваду з горных крынiц - i нястомна, гадзiна за гадзiнай, усё вышэй падымалiся ў непрыступныя горы.