СтаВл Зосимов Премудрословски - Детективи девона. Детективи хандовар

Вай менависад, менависад ва баъд писари даҳсола ба утоқи кориаш меояд:

– Падар? – хоксорона кӯдакона пурсид садсад сантиметр писари даҳсолаи Изя.

– Чӣ, писарам? – бе сарашро боло кард, – ҷавоб дод падари наваду нӯҳ сантиметр Оттил.

– Падар..? – Изя тарсид. Падар ҳанӯз навиштанист.

– … хуб, гап занед?! пурсид падар.

– Падар, ман ба қуттии ин ҷо назар кардам, а?!

– Ва чӣ?

– Баъзе калимаҳо барои ман фаҳмо нестанд…

Оттила ба писараш бо роҳи падарона нигоҳ карда, сарашро хам накард, пойҳои худро ба курсии махсус бо пойҳои паҳлӯии паҳлӯ бардошта, бархост, рӯй гардонд ва ба миз нишаст. Ӯ меҳрубонона аз айнак ба писараш нигарист, онҳоро дар нӯги бинӣ гузошта, пурсид, ба чашмони писараш нигарист ва сарашро боло накард, ки сараш захмдор ва гарданаш меларзид. Ӯ ба ҳама аз поён ба боло менигарист. Ин ҳамчунин ба мавқеи шаҳрвандии ӯ поймол кард. Ва боз ҳам он қадар дар назди писаре, ки мисли кудаки оддӣ ба воя расидааст. Ва акнун, дар сари миз нишаста, вай ҳатто метавонад аз абрӯвони сиёҳаш рӯй гардонад.

– Ва кадом калимаҳо шуморо намефаҳманд, писар?

– Хуб..: Президент, баъзе қудрат, ФСБ.. ин чист? Мо ҳанӯз аз таърих нарафтаем. Оё ин тавр аст, фавран

– Ё шумо дар ин давраи таҳсил танҳо мактаби прокурор ҳастед? – падар табассум кард, айнакашро кашида, онҳоро ба мушт сабук зад ва баъд ба болои миз такя кард. Писарашро бо дастони дигараш ба китфи ӯ зад ва бо сари каллааш калон, ки инсон набуд.

– Хуб, гӯш кунед, – падари ӯ ғамгин кард, – Президент дар оилаи мо ман, баъзе қудрат модари шумост. Хуб, вай, ту медонӣ, ки ӯ чӣ кор мекунад… Имкон намедиҳад, ки дарсҳоро тафтиш кунад.

«Озуқаворӣ,» илова Изя.

– Таъом намедиҳад, аммо хӯрок тайёр мекунад. – илова кард падар.

– Ва он гоҳ кӣ ғизо медиҳад?

Падар ба чашми чапи бобои худ ва сипас ба рости чашм, ки аз набераи калониаш ба писараш рафт, мегӯянд, ки вай хитоӣ буд, аммо танҳо русзабон буд. Ҳамсараш гуфт: баландӣ, вазн ва паҳнои камар дар дусад. Ғайр аз падари сурхчатоб, ғайр аз пӯсти сиёҳ ва кабуд.

– Ман ҳамаи шуморо таъом медиҳам! – бо ифтихор дар падари мулоим ҷавоб дод ва сандуқи худро кашид. Чеҳраи ӯ донотар шуд.

– Ва бибӣ кист? – пурсид писар.

– Нозанинатонро нагиред, писар, имрӯз рӯзи олим нест, – ва бо мулоим дасти худро аз сари писараш бардошт, -.. бибии мо КГБ аст. Кӯҳн модарзод КГБ.

– Ва КГБ чист? – Сонни ташвиш кашид.

Падар дасти писарашро раҳо кард ва аз писараш дур шуда, мисли гӯсфанд ба дарвозаи нав, дар портрети Дзержинский нигарист.

– КГБ ҳамон тавре ки ФСБ аст. Танҳо пирамарде чун набера. Ва одилона, мисли ҳоло не, ҳама чиз хароб аст… Умуман, бибияш ФСБ мебошад…

– КГБ … – писар ислоҳ кард ва ва дар қаъри бинӣ як лӯлаи хушкро ҷорӯб кард, берун кашид, ба ӯ нигарист ва дандонҳояшро газида, пошидааст ва биниро доғдор мекунад. – па.., шӯр.

– ОВОЗГИРЕД, ки модаратон шуморо хӯронад?! – падар норозӣ шуд.

– Не, шумо таъом медиҳед.

– Ман дар таъом пул кор мекунам. Ва модар аз он чизе, ки ман ба даст овардаам, пухта ва ғизо медиҳад. Оё он?

– Қабул, фаҳмо, қабул…

– Хуб, падарат ва шумо …?

Вақте ки коҳин ӯро парма карда буд, писарча дар пешгоҳи SMIRNO бархест.

– Хуб дар мобайн ҳастанд, аммо ман хуб кардам.!!..

– .. Асшол… хххххх… Салага. – Оттила пушти сарро ба писари худ оҳиста зад, аммо Изя ҷуръат кард ва муқовиматро рост ба димаи (бинии) падараш, тавре ки ӯ таълим дод, супурд.

– У..– Оттила рӯҳафтода шуд, дардро пинҳон кард, дасташ танҳо ҷилвагар шуд ва чашмонаш ашк рехтанд, – Хуб, ана ҳамин тавр шумо ғизо медиҳед ё не?

– Озуқаворӣ. Лазиз мехӯрад … – писар ба гӯш дар гӯшаи чапи худ сар кард … – Ва он гоҳ хоҳари ман ва кӣ?

– Ва шумо ва хоҳари ман?.. Ва шумо мардум ҳастед! – падар табассум кард ва айнакашро кашид, аз сари миз ба курсӣ фуруд омад ва ба зону менависад, ки ин баландтар бошад.

– Ва он гоҳ ба МАҲАЛЛИИ мо чӣ маъно дорад, он ҳафта… ин… дигар президент омад …, амрикоӣ, КГБ хоб аст ва мардум ташвиш доранд?

– Боз чӣ гуна президент аст? – Чашмони Дада аз зери айнак баромаданд.

– Ва он касе, ки бо қудрат дар ҳуҷра пӯшида мешавад, вақте ки шумо дар ҳоҷатхона се соат менишинед,..

– Ва он гоҳ чӣ?

– .. пас онҳо механданд ва мисли гурбаҳо дар моҳи март дар кӯчаҳо шаб мехӯранд, ва ҳатто вақте ки онҳо хомӯш мешаванд, мисли хукбонҳо фарёд мезананд. Ва берун омада – чун баъд аз ванна – тар.

– Ва ман ҳозир дар куҷоям? – падар ларзид.

– Ва шумо то ҳол дар як ҳоҷатхона нишастаед.. ва он гоҳ, чун ҳамеша, фарёд мезанед: «коғазро биёред!!!».