СтаВл Зосимов Премудрословски - Вар'яцкі сышчыкаў. смешны дэтэктыў

– пасаромеўся б ці што?! Я табе ў бацькі падыходжу.

– А можа маці? -Оттила перажываў яечню і з поўным ротам, выплёвывая крошкі, строга раўнуў: -у кожнага свой густ, сказаў індус, злазячы з малпы і выціраючы член бананавай лістом. Хочаш ў вока?

– Ой! Выбачайце, патрон, я нешта забыўся … -засуетился Арутун Карапетович і сеў на крэсла.

Раптам рыпнулі вулічная ўваходныя дзверы і ў кабінет увайшла старая бабка гадоў сто.

– Хто не зачыніў дзверы??? Я заняты, бабка!!! -заорал Клоп і падавіўся…

Кашаль пачула жонка і прыбегла да яго з аркушам і ручкай, каб той напісаў завяшчанне. Але убачыўшы яго бескарыснасць, размахнулася і пляснуў мужу па кастлявыя лапатак. Оттила харкнул і выплюнуў жаўток.

– Ух, Арутун, стары хрыщ, чаму не зачыніў за сабой дзверы на кручок, калі прыйшоў? А вы, бабуля, выйдзіце, у нас нараду.

– Ась? -переспросила глухая бабка.

– хрась! прейдя пасля абеду!! -громко вымавіў Клоп.

– Кушай, кушай, мілок з кіпцік… Я пачакаю. -улыбнулась бабуля і прысела на кукішкі, так як крэслаў больш не было, а саступаць месцы тут было не прынята, ды і на розум ні каму не прыйшло з прысутных.

– Які абедаць? А? я снедаю… Хряп-хряп. А потым на парадку дня: праца з падначаленымі. -махнул рукой Оттила і, якая трымала лыжка з кавалкам яйкі, пульнула смятку прям ў вока Арутуну, -а вы? -вскочил на крэсла, -Ці удзячныя бездар, -далее ўскочыў на стол, -можете толькі самагонку жэрці, ды рожы адзін аднаму біць. Я не збіраюся хадзіць, як каёт.. -і як акрабат, пры дапамозе сальта, саскочыла са стала на падлогу, -і мірыць вас.. Пішыце заяву і кропка!

– Якое заяву? Што орёшь? – перапыніла крыкам Кінг-Конга яго Ізольда Фифовна.

– А? -встрепенулся карлік здрыгануўшыся.

– Ты што орёшь? -более спакайней і цішэй спытала яна, -Ці не бачыш ці, яна спіць ужо даўно.

– Так што ж, тут, цяпер, ночлежка? Инцифалат, выведзі гэтую пенсіянерку вонкі, -Оттила акрыяў ў пакет і палез на крэсла абедаць далей.

– Я Инцефалопат, патрон, а не Инцифалат. -поправил Яфрэйтар і падышоў да спячай старой. Злёгку ткнуў яе кіем, як у Пуаро або Ватсана. -Уважаемая, алё?! -повернулся да боса, які ўжо сеў за стол і за чвякаў.

– Бос, яна, па-мойму, кракнула.

– Што? Хряп-хряп.

– Ну,. Не дыхае,. Здох. -опять са страхам у голасе вымавіў Арутун. Яго вусны задрыжалі. Ён прадставіў, што і яго чакае тая ж доля. Арутун заплакаў сьлязьмі.

Оттила замер з поўным ротам ежы. Паглядзеў на жонку і папрасіў:

– Жынкоў, ідзі, правер.

Фифовна падышла і за каўнер прыўзняла бабульку. Ступні ад падлогі адарвалася, а каленкі не выпрасталіся. Яна падышла і паставіла труп, як вазу перад рожай, тупа таго, хто глядзіць з поўным ротам пережёванной яечні, мужа.

– Глядзі сам, чмо, здох яна ці не?! -і сабралася сыходзіць. -Хе, жонка. Адкажаш за Жынкоў. -бормотала яна…

– Прыбяры яе са стала, дура!!! Ты што,.. зусім, ці што? Я гаспадар тут, і начальнік, а ты?…

– Ну, зноў пачалося. -промямлил паднос Инцефалопат.

– А ты на халяву карыстаешся фондам Оттилы Алигаджиевича блашчыц!!! -крошки са рота паляцелі паасобку, -І наогул… цьфу, бля, -выплюнул ўсё змесціва з рота ён i закрычаў, перш забраўшыся на стол. -Ты служанка тут. Зразуметая?

– Так, мой спадар. -поникла Изольдушка і ўстала на калені. Яе галава размясцілася ўпоравень з галавой які стаяў на стале мужа. І памеры іх галоў проста ўразілі б любога песіміста: Яе галава была ў пяць разоў буйней яго.

– Добра, хе хе хе, дарую, вынесі гэтую бабку за дзверы на ганак. Не, лепш далей ад хаты. Зараз раніца і хто-небудзь яе знойдзе.

Жонка ўзяла труп і забрала, куды загадаў гаспадар. Бо яна працавала таксама ў апорку на пасады тэхнічкай, дворнікам і сакратаром-рэферэнтам ў званні старшага матраца. Праз хвіліну вярнулася і падышла, маршыруючы да стала.

– Я яе выкінулі за агароджу.

– Ты, што, дурніца, ці што? Гэта ж ветэран завода. Праўда, якая сядзела. Карацей – бомжиха.

– Ты ясі. -жена падсунула талерку.

– Не хачу. Ты б яе ў талерку яшчэ мне паставіла. Які тут ежа? Прыбяры, вунь, няхай дзеці даедзем. Толькі ім не кажы, што я еў. А то яны грэбуюць.

– Правільна, калі ў цябе з рота говнищем прэ. Зубы то чысціць трэба, калі ты іх апошні раз чысціў, сто гадоў таму? -жена сабрала посуд са стала і пайшла ў жылую палову бараку.

– Маўчы, жанчына! Чаго б ты разумела ў пахах? Добра, -Оттила рукавом стёр дробкі і кроплі са стала. -Что я хацеў сказаць. А?.. Значыць так, рыхтуйся камандзіравацца у Піцер.

– Навошта?

– О, калега, у нас з'явілася новае сур'ёзная справа. Першае і не апошняе!