СтаВл Зосимов Премудрословски - Вар'яцкі сышчыкаў. смешны дэтэктыў

– Нас пераводзяць у Піцер? -Арутун вырваў валасоў з ноздры, узрадаваўся і за стукаў кіем.

– Не, бяры строме. Мы будзем расследаваць сур'ёзная справа, а не калупацца па адрынам, у пошуках згубленых курэй і Бычыная. І потым, калі мы яго знойдзем, нас перавядуць вышэй…

– Гэта куды, на неба?

– Дурань, на небе няма гарадоў, У Амерыку.

– І што мы будзем шукаць? Што трэба знайсці такога, каб нас адправілі ў Амерыку?

– Мы будзем шукаць НОС…

– Чей НОС? -Ці не зразумеў Арутун.

Оттила залез на стол і прайшоў да другога краю, па бліжэй да яфрэйтара. Прысеў і, звесіўшы ногі, забалбатаць імі.

– Ну, у двух словах.. -начал ён у падлогу галасы.

– А што, шэптам то?

– Крэтын, канкурэнцыя. Гэтую справу могуць адабраць Федэралаў.

– Аааа! зразумеў, патрон.

– Так то, гільза. Хе, клёво! Я «патрон», а ты «гільза». А патрон соваюць ў гільзу. Хахаха. Смешна?

– Не. У патрон соваюць кулю.

– Што, разумны? А ведаеш, што ў ў нас у краіне ўсё разумныя – бедныя і жабракі. Хочаш обмежевать? Тады слухай, двойчы тлумачыць не буду. Свята месца – пуста не бывае. А тваё месца, не проста Святое.. Ведаеш, колькі хочуць цябе займець беспрацоўных нашага сяла, каб заняць тваё дармовае месца?

Арутун ад страху Засляпіў вочы і па-старэчы заплакаў сьлязьмі.

– Прабач, Патрон, у гільзу ўстаўляюць ня кулю, а патрон.

– Ну, тады слухай, каколь, растлумачу ў двух словах: Ээээ,.. ты чытаў Гогаля?

– Піў гогаль-моголь.

– Здзекуешся?

– Гэта быў гумар. Я фільмы глядзеў з яго удзелам.

– Вось і добра. Глядзеў фільм пра «НОС»?

– Про чый нос?

– Ну, ні пра твой жа? … – Оттила саскочыла са стала, – Зноў гумар?

– МНН, так! -встал ў Пастойка смірна стары. Оттила паглядзеў на пахвіну яфрэйтара і, вылупіўшы вочы, падняў галаву, закінуўшы патыліцу да канца і ўбачыў толькі соннае спляценне.

– Сядзь, бля!! -заорал ён. Яфрэйтар сеў у зыходнае становішча.

– Я ўспомніў. Патрон,.. гэта, дзе мужык нос страціў…

– Успомніў?

– Так дакладна!!

– Вось мы яго і будзем шукаць. Сам … – І Оттила ткнуў пальцам у столь. -упрашивал падлогу дня мяне. Вельмі прасіў, каб я сам асабіста заняўся гэтай справай. Так бы мовіць, узяў пад асабісты кантроль.

– Бог?

– Не, дурань, Маршал. Нууу, наш бог. Казаў, што няма нікога больш дастойна … -Оттила заскочыў на каленкі, стоячы падначаленага і завалодаў сітуацыяй.

– А як мы яго будзем шукаць. Гэта ж аповяд?! Тым больш яны здохлі.

– Хто яны?

– Ну, гэтыя, галоўныя героі здохлі даўно… і Гогаль – галоўная сведка, тое ж… ну, здох.?! Гэта не гумар.. Аааа?

– Дурак. -Клоп саскочыў з каленяў Инцефалопата. -Мы будзем шукаць помнік на меднай дошцы, які спёрли. Альбо бамжы, альбо жулікі. Усё ж такі помнік НОСУ, а можа і… антыкварыят.!?

– А хто тут застанецца?

– Ізольда і Ізя за галоўнага.

– Ён жа яшчэ малы?

– Ні што і ня малы, я ў яго гады ўжо жанчыну спазнаў.

– Для гэтага шмат розуму не трэба: сунуў, плюнуў і пайшоў…

– Хто ведае, як ведаць…

– Ня, патрон, мог бы і я застацца, у мяне ж сэрца слабое…

– Ні што, вось у Піцеры і падыхаеш газамі і па легчает.

Арутун хацеў было яшчэ сказаць што-небудзь, што б застацца з жонкай блашчыц, але задумаўся і адвёў погляд на поўзлую двухвостку на сваім калене і вялікім пальцам уціснуў казурка ў матэрыю штаноў.

– Ты чаго то хацеў ляпнуць? -ехидно, прыжмурыўшы вочы, спытаў Оттила.

– У мяне няма грошай і лекаў.

– Ну, гэта адрозная. Усё аплачвае бюджэт. Калі мы знойдзем НОС.

– А калі не знойдзем яго?

– А калі не знойдзем яго, то ўсе выдаткі аднімуць… зь цябе.

– Як так?

– А вось так. Яшчэ будзеш задаваць дурныя пытанні, то можна і страціць працоўнае месца. Зразумета?

– Так сапраўды, зразумета. Калі едзем?

– Дурны пытанне. Мы ўжо павінны быць там. Едзем зараз жа!

– А што так хутка? Я ж чамадан не сабраў?

– Трэба заўсёды трымаць яго напагатове. Ты ведаў, куды ўладкоўваецца… Я дарэчы, тое ж…

– Што?

– Не сабраў чамадан. Ды яны нам і не патрэбныя. Па прыбыцці купім, што трэба. У мяне картка банкаўская.

– А калі грошай не хопіць?

– Ён падкіне. -і зноў ўчастковы ткнуў пальцам у столь і па-пигмейски заскочыў, пры дапамозе сальта, на стол, махнуўшы перад носам калегі нагой. Ўстаў на ногі і перасёк стол пешшу ў кірунку ад Арутуна да крэсла свойму. Слёз і накіраваўся да выхаду.

– Што сядзіш? паехалі! -і узмахнуў рукой, -і нібы ўздоўж па Піцерскай, пранёсся над Зямлёй…

Яны выйшлі з апорнага пункта, пакінуўшы толькі запіску мелам на дзверы: