СтаВл Зосимов Премудрословски - Вар'яцкі сышчыкаў. смешны дэтэктыў

«Не хвалюйцеся. З'ехалі па тэрміновым задання ў Піцер. Застаешся ў месца Инцефалата, а Ізя – замест мяне.. Я!»

І ў нізе дадатак іншым почыркам:

«Прабач, Пупсік, вярнуся, як прыйдзецца! Пакуль твой Блох Выгуляецца. Чакай мяне і я вярнуся. Можа быць і адзін…»

Ізя прачытаў запіску і, перапісаўшы на лісток почыркам бацькі і Инцефалопата, схаваў яе ў кішэню і стёр з дзвярэй надпіс.

– Ну, стары казёл, ты трапіў. -взял мабільнік свой і адаслаў SMS бацьку. Потым пайшоў у дом і аддаў запіску маці. Яна прачытала і паціснула плячыма.

Хай едзе. Мы яго заменім. А пра працяг бацьку ні слова. Зразумеў?

– Вядома, маці, я разумею… А давай ў дырэктара школы адбяром свінню, ааа? -предложил ён.

– Ты што? Мы павінны рабіць усё па статуту і па справядлівасці.

– А ён крычыць на мяне па справядлівасці?

– Ён дырэктар. Яму добра бачу. І ён сам будзе перад Богам адмазвала.

– Гэта які на сцяне ў кабінеце вісіць?

– Амаль. Там вісіць Жалезны Фелікс, яго намеснік. Добра, ідзі ўрокі рабі.

– Я зрабіў. Мам, можна я пайду на рэчку пагуляю?

– Ідзі, але памятай, шчанюк: патонеш, дамоў не прыходзь. Прыб'ю… Зразумеў?

– Так. выгукнуў Ізя і знік за дзвярыма…

АПУЛАЗ 3

– Ня, патрон, мог бы і я застацца, у мяне ж сэрца слабое…

– Ні што, вось у Піцеры і падыхаеш газамі і па легчает.

Арутун хацеў было яшчэ сказаць што-небудзь, што б застацца з жонкай блашчыц, але задумаўся і адвёў погляд на поўзлую двухвостку на сваім калене і вялікім пальцам уціснуў казурка ў матэрыю штаноў.

– Ты чаго то хацеў ляпнуць? -ехидно, прыжмурыўшы вочы, спытаў Оттила.

– У мяне няма грошай і лекаў.

– Ну, гэта адрозная. Усё аплачвае бюджэт. Калі мы знойдзем НОС.

– А калі не знойдзем яго?

– А калі не знойдзем яго, то ўсе выдаткі аднімуць… зь цябе.

– Як так?

– А вось так. Яшчэ будзеш задаваць дурныя пытанні, то можна і страціць працоўнае месца. Зразумета?

– Так сапраўды, зразумета. Калі едзем?

– Дурны пытанне. Мы ўжо павінны быць там. Едзем зараз жа!

– А што так хутка? Я ж чамадан не сабраў?

– Трэба заўсёды трымаць яго напагатове. Ты ведаў, куды ўладкоўваецца… Я дарэчы, тое ж…

– Што?

– Не сабраў чамадан. Ды яны нам і не патрэбныя. Па прыбыцці купім, што трэба. У мяне картка банкаўская.

– А калі грошай не хопіць?

– Ён падкіне. -і зноў ўчастковы ткнуў пальцам у столь і па-пигмейски заскочыў, пры дапамозе сальта, на стол, махнуўшы перад носам калегі нагой. Ўстаў на ногі і перасёк стол пешшу ў кірунку ад Арутуна да крэсла свойму. Слёз і накіраваўся да выхаду.

– Што сядзіш? паехалі! -і узмахнуў рукой, -і нібы ўздоўж па Піцерскай, пранёсся над Зямлёй…

Яны выйшлі з апорнага пункта, пакінуўшы толькі запіску мелам на дзверы:

«Не хвалюйцеся. З'ехалі па тэрміновым задання ў Піцер. Застаешся ў месца Инцефалата, а Ізя – замест мяне.. Я!»

І ў нізе дадатак іншым почыркам:

«Прабач, Пупсік, вярнуся, як прыйдзецца! Пакуль твой Блох Выгуляецца. Чакай мяне і я вярнуся. Можа быць і адзін…»

Ізя прачытаў запіску і, перапісаўшы на лісток почыркам бацькі і Инцефалопата, схаваў яе ў кішэню і стёр з дзвярэй надпіс.

– Ну, стары казёл, ты трапіў. -взял мабільнік свой і адаслаў SMS бацьку. Потым пайшоў у дом і аддаў запіску маці. Яна прачытала і паціснула плячыма.

Хай едзе. Мы яго заменім. А пра працяг бацьку ні слова. Зразумеў?

– Вядома, маці, я разумею… А давай ў дырэктара школы адбяром свінню, ааа? -предложил ён.

– Ты што? Мы павінны рабіць усё па статуту і па справядлівасці.

– А ён крычыць на мяне па справядлівасці?

– Ён дырэктар. Яму добра бачу. І ён сам будзе перад Богам адмазвала.

– Гэта які на сцяне ў кабінеце вісіць?

– Амаль. Там вісіць Жалезны Фелікс, яго намеснік. Добра, ідзі ўрокі рабі.

– Я зрабіў. Мам, можна я пайду на рэчку пагуляю?

– Ідзі, але памятай, шчанюк: патонеш, дамоў не прыходзь. Прыб'ю… Зразумеў?

– Так. выгукнуў Ізя і знік за дзвярыма…

– Ух, -покачала галавой контролёрша, ураджэнка якога то латвійскага калгаса, прапускаючы прыезджых. -Совести няма, відаць жа рожа не руская, а яшчэ генеральскі мундзір памчаўся.

– І на гэта маецца адміністрацыйнае пакаранне.. -пояснил сяржант Голытько, родам з Львова.

– А вось мой пашпарт, з яхіднічаў Арутун Карапетович і працягнуў яго Пента. -российский. Я рускі, свой!

– Як і я, -добавил Пента

– І я. -выпучив вочы, дадала контролёрша.

– Ну, з вамі ўсё ў парадку. -Листая пашпарт вымавіў Пента, -хотя, секундочку, -посмотрел з пад лобья, -Ты артыст? -у вочы рознакаляровыя, пасля апусціў вывучае погляд на Калошы, -или зоофил?