СтаВл Зосимов Премудрословски - Вар'яцкі сышчыкаў. смешны дэтэктыў

– Ужо даведаўся. Гэта твой падначалены – Инцефалопат Арутун Карапетович.

– Гэты стары? Ён жа старэйшы за яе на трыццаць гадоў, а мяне на сорак тры. Хэ.. вось дурніца, ён жа сваяк?! – прыкалоўся Клоп і пачаў пісаць далей.

– Ха-ха-ха-ха!!!! -немного пазней, нечакана выбухнуў бацька і ледзь не ёпнулся з крэсла. Вось як ён засмяяўся, што нават словам цэнзурных не растлумачыць, толькі матам. Але ўтрымаўся за плячо сына. -Ой, ха-ха, добра, ідзі, мне працаваць трэба, а гэтаму іншаму прэзідэнту ў кішэні і чаравікі закаціў яйкі курыныя, якія ў халадзільніку ляжаць.

– Хі-хі, -молча усміхнуўся Ізя, -а можа кактус?

– Што хочаш…

Сын узрадаваўся і ўцёк у першую палову бараку.

Другі галоўны герой і першы памочнік ўчастковага – яфрэйтар Инцефалопат Арутун Карапетович, былы гасторбрайтер, уладкаваўся на працу ў пенсійным сярэднім узросце, адзіна з-за жонкі Оттилы, Ізольды Фифовны Клоп-Порывайло. Ростам ён быў у тры разы вышэй свайго шэфа і ў пяць разоў худы, чым шэфа жонка. Нос гарбаты, як у арла і усища, як у Будзёнага або Бармалея. Увогуле, сапраўдны сын гор, які ў пачатку Перабудовы, спускаючыся па соль, спатыкнуўся і угадил ў цясніну, прама ў адкрыты без даху таварны вагон з вуглём грузавога цягніка Тбілісі – СПб. На станцыі Любань ачуўся і саскочыў. Працаваў то там, то тут, пакуль не сустрэў на чарговы п'янцы жонку ўчастковага. Тая яго і парэкамендавала, як стрыечнага брата з Каўказа.

Скончыўшы працаваць, Оттила Алигаджиевич Клоп як заўсёды ўзяў фота партрэт настольны з выявай дзеючага Прэзідэнта, дыхнул на яго, працёр рукавом, пацалаваў здымак у цемя лоб і паставіў на ранейшае месца ў правы вугал стала, абапёршы аб пенал з ручкамі, гумкай, алоўкамі, і пачкам нарэзаных бясплатных рэкламных газет для асабістай гігіены. Ён цярпець не мог туалетную паперу. Яна тонкая і скрозь яе пастаянна праколваецца палец у самы адказны момант і прыходзіцца потым стрэсваць. А страсянуўшы ў вузкім прасторы, існуе верагоднасць ўдару пальцам аб драўляны брусок ўнутранага кута вулічнага туалета Савецкага ўзору і адчуўшы боль, інстынкт прымушаў хворы палец змочваць цёплай сліной, наўзамен адчуваючы густ свайго фекаліі, які ён па звычцы насіў у сабе суткамі, адкладаючы прыбіральню на потым.

Для выцірання поту з ілба, падпах, рук, ног і пад яйкамі, дзе ў яго выключна моцна, мабыць, пацела, ён выкарыстаў банное вафельны ручнік. Вы спытаеце: а чаму не анучку? Адказ просты: ручнік вялікае і хапае на доўга.

Было ўжо позна і сям'я ўжо даўным-даўно дрыхла. Оттила, увайшоўшы ў жылую частку бараку, ціха прайшоў на кухню, узяў з халадзільніка пяцілітровы слоік з самагонам. Канфіскаванага ў мясцовага барыгі. Прыціснуў яе да пузе, гэтак жа ўзяў сподачак, у якой ляжаў кавалак селядцы, надкусаная кімсьці з дамачадцаў. А можа быць і гэтым старым казлом Инцефалопатом, які ўсё жыццё не чысціў свае зубы і карыес яго сківіцу проста абгрыз.

– Вось чаму ў мяне з'явіўся карыес, – ахінула блашчыц, -Яна пацалаваў Ізольда, Ізольда Изю, а Изю пастаянна ў вусны цэлую я за пяцёркі і чацвёркі, прынесеныя са школы раз ці два разы на год. Гэта не педофилизм, раз ці два … -Но у Инцефалопата зубы былі чорныя ў асноўным пянькі, і карані пастаянна кроватачылі, але Арутун болю наогул не адчуваў. Гэты дэфект у ДНК яму наогул не шкодзіў, а наадварот нават паспяхова дапамагаў пры расследаванні.

Оттила зморшчыўся і хацеў было адставіць талерку на месца, але паглядзеўшы на слоік, вырашыў не грэбаваць. Самагон всё дэзінфікуе. Так што ён перадумаў і пайшоў да стала. На кухні прысутнічаў невялікі тэлевізар, і ён па шляху уключыў. Гэтак жа па шляху падышоў да газавай пліце і адкрыў крышку каструлі, прыстаў на дыбачкі. Водар, выхлопнувший з яе, проста ап'яніў Оттилу і яму адразу ж захацелася і па жэрці. Ён узяў у шафе: талерку, стальніцу, перачніцы, ножык, хлеб, маянэз, смятану, кефір, айран, кумыс, кетчуп, лаўровы ліст, кружку, дзве лыжкі: вялікую і маленькую, і, з цяжкасцю ловячы раўнавагу, падышоў да стала, ўстаў і запарыўся: абедзве рукі былі праз, чур перагружаны і нават прыйшлося задзейнічаць локці. Усе набранае паволі ківалася. Оттила паспрабаваў носам зрушыць талерку на стол, але стол быў вышэй, ды і локці сталі ацякаюць. Оттила па напінаўся і па клаў всё на крэсла. Потым па мітусіўся і, падсунуўшы крэсла так, што відаць было б тэлевізар, стоячы каля крэсла, які ў дадзены момант перакваліфікаваўся ў выконваючага абавязкі стала, стоячы наліў у стопарь сто пяцьдзесят грам самагонкі і глыбока выдохнув, залудил ўсё за раз адным глытком і суправадзіўшы гучным гукавым булькатаннем. Зморшчыўся, як стары цытрына, не задумваючыся, схапіў ўсёй пяцярнёй кавалак абгрызаюць селядцы і адгрыз палову разам з косткамі. Косткі ўпіліся ў яго неба і мову. Ён замер, але тут жа ўспомніў ёгу свайго бацькі і забыўся боль, як забываюць бабулі ці дзеці ключы і іншую дробязь. Далей на чарзе быў суп. Суп складаўся з наступных индигриентов: гарох, квашаная капуста, бульба, падсмажаны лук з морквай на таматавай пасце, рожкі з мяккай пшаніцы, манка, размяшаць курынае яйка з трапілі кавалкам шкарлупіны, пазногаць, па памеры дарослы і запраўлены адным кавалкам косткі ад мяса з жылкамі у падлогу рондаля. Мяса, відаць, з'елі да гэтага, па прынцыпе: «у вялікай сям'і… ня пстрыкаю». У смактаць ўжо набраклыя суп і паходы больш на сляпіца, Оттила абгрыз і костка ад жыў, пры гэтым уважліва паглынаючы інфармацыю навін. На тэлеэкране ішоў чарговы выпуск дзяжурныя часткі: