Хәсән Туфан - Каеннар сары иде

Бертавыштан сөя сине халык,
Бертавыштан сине ярата.
Мәхәббәттән, юксынудан бүтән
Бер сүз дә юк сиңа карата…

Юк, шулай да шелтәлим мин сине,
Өзелеп, сагынып искә алганда,
Киләчәккә, Такташ, мәңгелеккә
Шундый иртә китеп барганга…

Кырыс кебек идем ләбаса мин.
Нык идем,
Күп иде хисләрем,
Хәзер менә
Син юккамы, Такташ,
Ятимгәме –
Әллә нишләдем.

Хәзер менә һәр өй, һәр йорт өчен
Тыныч көннәр җиткән чорларда,
Вакыт-вакыт
Күңел йомшара да,
Дәфтәр бите яшькә чылана…

Әй талантлы, олы, бөек халкым!
Кабул итче тик бер сорауны:
Бирсәнә син безнең сафка тагын
Бирсәнә бер Такташ сыманны!..

Какты бераз тормыш, сукты бераз,
Акыл да ул бирде, гыйбрәт тә.
Онытырга аны кирәктер дә –
Эзләр калган, эзләр йөрәктә.

Яралы мин. Һаваны мин, димәк,
Аз-маз гына, әйтик, чамалыйм.
Сылу сеңелем, чая энем, сезгә
Васыятьнедер, бәлки, язам мин.

Хет чукын син: тормыш – диалектик,
Тик аныңча гомер сөрәбез.
Йөрәкләрдә нинди байлык барын,
Җанлы ич без, барыбер сизәбез.

Юк, формаңны – тышкы якны түгел,
Эчтәлекне сакла, эчеңне!
Киләчәк ул китергәнне көтә,
Яратмый ул буш кул кешене.

Какты безне заман, сукты бераз,
Прививка да бирде гыйбрәткә.
Кагар, – абынма син, – китәр; эзе,
Тирән эзе калыр йөрәктә,–
Гыйбрәт булыр сиңа, кирәктә.

Беребез дә безнең, оланнар,
Хәмернең колы түгел.
Тик алга куйган ризыктан
Берәү дә олы түгел.

Бүген без гамьне дә зарны
Тышкары атыйк әле:
Бу хәләл ашның-ризыкның
Тәмнәрен татыйк әле.

Гомернең шундый кадерле,
Хәерле кичәләре,
«Мең дә бер кичә» шикелле,
Шигырьгә күчәр әле.

Безнең бу гөрләп утыру –
Үзе бер гомер бит ул.
Җәннәткә кергәч тә әле,
Төшләргә керер бит ул.

Юл ташларына
Яфрак коела,
Аккошлар инде
Юлга җыена.

Киткән кошларга
Адреслар бирсәм,
Идел буеннан
Узарлар микән?

И нурлы Казан –
Туган ил төсе,
Синең ташларда
Бабайлар эзе.

Алсу Алтайда,
Зәңгәр Байкалда
Истә син, Казан,
Истә һәркайда.

И якты Казан,
Синең нурларың –
Кыйбласы безнең
Озын юлларның.

Кем кайтмый калыр
Туган иленә?
Кошлар да кайта
Үскән җиренә.

Еракта да син
Йөрәккә якын;
Торган җир – көмеш,
Туган җир – алтын.
Туган җир якын!
Туган тел якын!

Килеп чыктың тагын юлыма син,
Күктән иңгән зәңгәр нур сыман.
Кем сиңа мин? Нинди аермам бар
Очрап калган гади юлчыдан?

Нәфис кулың минем авыр учта,
Сибелә җанга якты нурларың.
Кайгыртасың: «Хәлең ничек?» – дисең.
Ни диим соң? – «Әйбәт, туганым…»

Гадәтемчә, уйлап тормый гына
Әйтәмендер сиңа боларны.
Шәйлисеңдер әрнү, гамьнәремне,
Чалларыма кунган моңнарны?

…Арыш эчләреннән миңа таба
Алсу нурлар сузылып килгәндәй,
Юлларыма чыгып хәл сорыйсың,
«Гамьнәреңне бүлеш…» дигәндәй.

Ышан миңа, ышан, минем җавап
Ялганлашып әйткән сүз түгел:
Кырлар аша сузган синең кулдан
Кайнар дәрткә тулды бар күңел.

Китеп бардың, җиңел җилкән кебек.
Рәшәләрдә төсең күмелде.
Сагыш микән? Үткән яшьлек микән? –
Җанда тагын нидер терелде.

Ана күзе балада,
Бала күзе кайларда?
Бу заманда бала күзе
Марсларда, Айларда.

«Әнкәй, тыныч бул, җаным:
Үссен генә буйларым,
Айга түгел, Җидегәненә
Җитәр әле кулларым.

Укып үсеп җитәм дә,
Күккә очып китәм дә
Йолдыз алып кайтам, Казан,
Синең Сөембикәңә!

Әнкәй, рөхсәт бир генә:
Ярый, улым, диң генә,
Йә Зөһрәне, йә Чулпанны
Алып кайтам үзеңә».