Мікола Калядны - Каханне (зборнік)

– Менавіта што?

– Ну, напрыклад, араць альбо жывёлаў гадаваць?

– Прыйдзецца.

– Чаму?

– Ты жывеш на зямлі і аб ёй павінен дбаць – такі парадак.

– І абавязкова петавацца, аўрэць і кажанець?

– Іначай нельга.

– А розумам працаваць?

– Не для зямлі.

– Я не жадаю так!

– Гардун. Цябе прымусяць.

– Я буду супараваць і змагацца!

– Усё роўна ён цябе адолее.

– Хто?

– Голад . Яго з людзей яшчэ ніхто не падужаў і не перажыў.

Звычайна пасля заняткаў яны шумнаю гурмою вывальваліся на двор, каб пазабаўляцца апукай ці проста адцягнуцца, а сёння выйшлі па адным спакойнымі, задуменнымі і да гульні не рваліся.

Многія яўна пазбягалі зносінаў, адводзілі вочы, спадылба і скоса зыркалі па баках.

– Ну, як першы блін? – парушыў маўчаньне Джордж і гарэзліва крутнуўся на месцы.

– Лепш было б аддаць сабаку, – таксама не вытрымаў Жак і міжволі сцепануўся.

– На жаль, усе доследы мы праводзім толькі на сабе, – ці жартам, ці насур'ёз адцеміў Генрых.

– У нашым выпадку так карысней, – заўважыў Аляксандр і, пацягнуўшыся, стаў размінацца.

– Мала часу, – няведама што вызначыў Андрэй і ўздыхнуў.

– А мне спадабалася, – інакшай танальнасцю звярнуў на сябе ўвагу Мікаэль. – Што менавіта? – спытаў Барыс.

– Усё, – адказаў той і, адчуваючы нязазнанасць сітуацыі, удакладніў:

– Асабліва відзені.

Вакол яго ўмомант утварылася кола здзіўлення. Пасыпаліся пытанні. – Як у цябе гэта атрымалася?

– Які прадмет выбраў?

– Ты прасякнуў?

– Разглядзеў яго?

– Што там унутры?

Ахмад нецярпліва пхнуў Мікаэля ў бок:

– Распавядай падрабязней.

Той сумеўся, паціснуў плячыма і чамусьці стаў абараняцца, як вінаваты:

– Гэта інтымнае, пра яго звычайна не гавораць…

Юнакі абурыліся.

– Не дуры галаву!

– Тут усе свае.

– Знайшоў тайну!

– Скупярдзяй!

– Крыўднік!

Мікаэль яшчэ больш збянтэжыўся і, каб не злаваць сябрукоў, урэшце прызнаўся:

– Я сасніў… прыгожы секс з дзяўчынаю…

Выбух рогату страсянуў двор. У вокнах школы замільгацелі цікаўныя твары.

– Вось дык цудасей! – заходзіўся ад смеху Жак.

– Хвала святой прастаце! – тураваў яму Замба.

– Ну, як красачка? – блішчаў зрэнкамі Ахмад.

– Валяй далей! – бесцырымонна патрабаваў Аляксандр, і многія весела яго падтрымалі.

Узрушаны Мікаэль спярша няўцямна лыпаў зеркамі, апасля скмеціў, у чым справа, надзьмуўся і спехам пакінуў гурт.

– Мы яго пакрыўдзілі, – са шкадаваннем прамовіў Раджыў, гледзячы яму ўслед.

– Так, але не наўмысля, няўзнач, – за ўсіх апраўдваўся Замба.

Весялосць сыйшла, надарыўшы кожнага палёгкаю. Ад ранейшага напружання не засталося і сьледу. Нутром усе дзякавалі за гэта Мікаэлю і прасяклі да яго шчырасцю.

– Я паклічу яго, – радасна выгукнуў Лао і паімчаў у вучэльню.

Не змаўляючыся, шкаляры разам кінуліся да мячыка.

Яшчэ не загарэўся ўсход, а яны ўжо былі на нагах і збівалі золкую расу.

– Куды мы так рана, дзеду? – пытаў Косцік, трушком паспяваючы за старым.

– Надабе, унучак, – заклапочана адказваў той і наўздзіў борзда дыбаў па сцежцы. – Не заспеем палясоўшчыка дома – ён аддасць галу каму хаця, і мы застанемся без сена.

Косцік разумеў, але яго палохала чорная сцяна лесу і ён не хацеў туды. А раптам выскачыць воўк? Колькі разоў ён чуў пра такое! Ён жа не кіне дзеда і не ўцячэ! Будзе змагацца! Нават цяжка ўявіць, што адбудзецца! Няўжо за дзіцём лесніка абавязкова трэба прыглядваць, пакуль дарослыя будуць швэндацца? Што з ім здарыцца? Ён жа ў хаце!

Лес набліжаўся, пакрысе праступалі цёмныя абрысы хмызняку і дрэваў, між якімі, здавалася, варушыліся цені.

Хлопчык адводзіў вочы і адчуваў, як пульсуюць скроні.

Неба ўсё больш ірдзела і раскідвала барву па ўсяму наваколлю. Шэры гушчар з удзячнасцю прымаў гэтую мілату і спакваля расхінаўся разнастайнымі фарбамі і гукамі.

Косцік прыкмячаў змены і радаваўся. Чым больш святлела пушча, тым суцешней было ягонай душы. Страх саступаў месца замілаванню і пяшчоце.

Яны ўвайшлі ў лес з першымі промнямі сонца.

Хлопчык уздыхнуў і ад захаплення ўсміхнуўся. Ён яшчэ ніколі не быў сведкам такога казачнага абуджэння і ранішняй цнатлівасці прыроды. Якімі цудоўнымі і незлічонымі праявамі яна дэманстравала сваю радасць ад новага дня і жаданне жыць! Ніякае нуды і млявасці. Адно шчасце!