Зміцер Вішнеў - Замак пабудаваны з крапівы

– Ха-ха-ха, – зарагатаў знаёмы голас. – …Як мы цябе разыгралі?

Пётра Парабэлум. (Зрэшты, асоба містычная: я і сам не ведаю, існуе ён у прыродзе ці не.) Зноўку ён са сваімі дурнымі розыгрышамі.

– Забыўся, што ты мне ключы пакідаў? – Пётра ашчэрыўся. – Але не забывай – у цябе цягнік да Берліна. Гэта мы са Стасікам вырашылі цябе пракантраляваць. Каб даехаў.

Услед за Парабэлумам паказалася задаволеная круглая морда майго шчырага сябрука Стасіка:

– Ага. Ведаем цябе. Любіш ты спазняцца. Я – на машыне. А цыганскія ранішнія танцы – наш добры дробны падарунак на развітанне.

– Сволачы, – прастагнаў я. – Не далі паспаць. Раптам пазванілі ў дзверы.

– Мы яшчэ кагосьці чакаем? – здзівіўся я. – Я спадзяюся, гэтым разам без розыгрышаў?

Парабэлум развёў рукамі, нібы нажніцамі:

– Ды не… Здаецца, тут усе. Жартаў больш не будзе.

Я адчыніў дзверы. На парозе стаялі два невядомых: тоўсты і тонкі. Прычым рукі ў абодвух – у кішэнях, што вельмі падазрона. Дзіўныя суб’екты. Апранутыя ў плашчы. Капелюшы – па самыя вочы.

– Вы Сафа Вітальевіч? – раўнуў тонкі. І я заўважыў, як па ягоных вачах паплылі крумкачы.

– Ну-у-у, так… А ў чым справа? Я… – Я папярхнуўся, не скончыўшы фразы, бо тоўсты выцягнуў з кішэні вялізны чорны пісталет і прыставіў яго да майго пуза…

– Ціха, – прашыпеў тоўсты. – Без глупстваў. Вы застаяцеся. Ніякага Берліна.

– Стаяць! Усім – на месцы! – гыркнуў худы, заўважыўшы, што мой сябра Стасік збіраецца кудысьці дазваніцца. – Інакш будзем страляць!!!

Цыганка загаласіла… Цыган (з першага погляду такі дужы і моцны) палез пад стол. Парабэлум пацямнеў ад злосці, быццам яго перасмажылі. А вясёлае мурло Стасіка ператварылася ў губку для посуду, і ён выпусціў тэлефон…

Мне заламілі рукі.

– Усе – на сваіх месцах! Пяць хвілінаў нікому не рыпацца! – прароў худы, – Нікога чапаць не будзем! А Сафа Вітальевіч ідзе з намі! Забіраем!!!

На галаву мне нацягнулі непразрысты мех… І чалавека, які яшчэ нядаўна спаў у паласатай піжаме, выпхнулі са сваёй кватэры. Басанож было не надта прыемна шкандыбаць па лесвіцы. Але я спадзяваўся, што, можа, нейкі мудак заступіцца за суседа Сафу Вітальевіча… Фіг! Ні сяброў! Ні суседзяў! Суседскім бабулькам толькі плявузгаць і паклёпы ўзводзіць! А як што зрабіць добрае – не дачакаешся… А гэтыя, гэтыя сябручкі-веселуны, маць тваю за нагу, што там заціхлі?!! Міліцыю трэба выклікаць. Прыстрэляць зараз Сафу ў якімсьці брудным месцы. І вітанкі.

Але, на жаль, аніхто за мяне не заступаўся. Я адчуваў, як цяжка ў спіну дыхае тоўсты і руля пісталета ўтыкаецца мне ў нырку. Худы нешта мармытаў сабе пад нос: «налева», «направа», «прама», «глядзі, каб не спатыкнуўся».

Праз пэўны час мяне запхнулі ў машыну. Гудбай, Берлін.

Прачнуўся я ў цягніку. Балела галава. Мала таго, яна нагадвала расплюснуты грэцкі арэх. Я з цяжкасцю згадваў, што мяне моцна ўдарылі па патыліцы, і потым усё… Ну чаму мне так шанцуе? Так і да інваліда недалёка!.. Увесь час хтосьці б’е па галаве ці труціць нейкімі напоямі!.. Каб з бадуна, і тое б было не так крыўдна!.. Не жыццё – суцэльны дэтэктыў!..

Я пацёр вочы… Памасіраваў скроні… Насупраць сядзела… Сядзела зморшчаная бабулька… Тая… Тая!.. Якая некалькі тыдняў таму трапілася мне ў парку і дзякуючы якой тады я і апынуўся ў невядомым месцы… Што за брыдоцце? Старая выглядала жменькай махоркі. Падзьмі – і яна разляціцца ва ўсе бакі.

– Мілок, – прастагнала старая. – Беражы сябе… Табе Арыстарх прывітанне перадаваў… Пераапраніся… Тут я заўважыў, што ў купэ складзеныя мае карціны і побач – мая вопратка, у якой я і збіраўся да Берліна… Дарэчы, куды едзе цягнік?!

– Старая, – сказаў я, – што за цягнік?

– Ну, ты ў Берлін збіраўся? – прашамкала старая.

– Так…

– Ну і шчаслівай дарогі… Не думай многа… гэта шкодна… І не пі малачко – козлікам будзеш… – І ціха захіхікала, прыкрываючы худымі жоўтымі рукамі бяззубы рот.

– Ды што вы ўсе заладзілі!.. – раззлаваўся я. – Не пі ды не пі… Пры чым тут гэта!.. Піць – адно… а тут – другое!.. Тут жа адбываюцца неверагодныя рэчы!.. Ды я ў міліцыю пайду!.. Я… Я… Я…

Старая, больш нічога не кажучы, паднялася і пайшла з купэ… Марудна паплыў узгорак.

– Гэй, слухай, – пачаў я наўздагон. – Ды што гэта са мной адбываецца?! Што за разборкі?! Якога хрэна…

Бабулька раптам затрымалася, азірнулася на мяне, раззявіла бяззубы рот:

– Потым-потым… І пайшла. Ні адказаў табе, ні пытанняў… Поўная лухта… Можа, у міліцыю заявіць?.. Ды хто паверыць? Ну, у апошняй сітуацыі сведкамі могуць выступіць сябры… Мо яны ўжо і заявілі? Трэба з імі неяк звязацца… Але якая да дупы міліцыя? Я ж у Берлін еду!.. Там адпачну ад гэтага брыдоцця… А можа, і мабільны тэлефон паклалі? Я пачаў правяраць кішэні складзенай вопраткі… Фіг. Спецыяльна зроблена… Мо ў каго папрасіць тэлефон?.. І толькі я ўжо сабраўся… Чорт!.. Я ж у піжаме!.. Я хуценька зачыніў дзверы купэ, пераапрануўся і абуўся (абутак таксама быў). Ну вось, цяпер можна… І толькі я сабраўся… Як расчыняюцца дзверы купэ і перада мной… стаіць мой сябра Макс Фарш!.. Агромністы, як слон. А за ім, хаваючыся, пасміхаецца ягоная малюпасенькая жонка. Так і хочацца сказаць: слон і моська.